Πίσω από τα τζάμια, οι αγέρωχες Καρυάτιδες του Ερέχθειου και οι σφιχτόκορμοι νέοι της αρχαϊκής περιόδου. Κάτω από το γυάλινο δάπεδο ο αρχαίος οικισμός. Στον ουρανό η αυγουστιάτικη πανσέληνος, ένας τεράστιος λαμπερός δίσκος. Στον κήπο, νεαροπαρέες βγάζουν selfies στο γρασίδι. Η Μπάντα της Πολεμικής Αεροπορίας παίζει οικείες κλασικές μελωδίες. Τουρίστες και ντόπιοι στριμώχνονται στα φαρδιά σκαλοπάτια. Στο υπαίθριο καφέ της ταράτσας σχηματίζεται ουρά για ένα τραπέζι με θέα τη φινέτσα της φωτόλουστης Ακρόπολης. Στο πωλητήριο τα χέρια αγγίζουν ελεύθερα ρεπλίκες. Δυο πατώματα πιο κάτω, μπροστά στην Πεπλοφόρο, μαμάδες εξηγούν σε εξάχρονα πόσο διαφορετικά και πολύχρωμα ήταν τα αγάλματα στην αρχαιότητα. Ηλικιωμένοι επιβεβαιώνουν τη μνήμη τους επαναλαμβάνοντας γνώσεις από παλιά κατακτημένες. Υψωμένες ταμπλέτες παντού, κινητά και λάμψεις φωτογραφικών μηχανών δημιουργούν τεκμήρια μνήμης. Ξεπέρασαν τους 14.500 οι επισκέπτες του Μουσείου της Ακρόπολης την περασμένη Κυριακή. Το μουσείο της Αθήνας, το αφιερωμένο στο εμβληματικό μνημείο της πόλης και της Ελλάδας, που κάποτε αμφισβητήθηκε για τον αλαζονικό όγκο και την τολμηρή αρχιτεκτονική του, μας έχει κατακτήσει. Οχι ως αφηρημένο τοπόσημο πολιτιστικής πολιτικής και εθνικού κομπασμού αλλά ως αγαπησιάρικος χώρος στη θαλπωρή του οποίου η αρχαιότητα γίνεται καθημερινή εμπειρία και η σχέση με τους Ελληνες της Ιστορίας μας ακούγεται σαν οικογενειακή αφήγηση.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
