Λιωτήρι
Να αρχίσουμε φτιάχνοντας κάτι ορεκτικό όπως η ελιοτυρόπιτα της Μάνης. Μου φαίνεται ότι κι ένας εργένης, αν θέλει να ξεπεράσει λίγο τον εαυτό του, θα μπορούσε να το καταφέρει ψάχνοντας στην έρημο που συνήθως αποτελεί η κουζίνα του. Τέσσερα φλιτζάνια αλεύρι, λίγο λάδι, φέτα λιωμένη με το πιρούνι, κεφαλοτύρι, από αυτό που συνοδεύει τις μοναχικές μακαρονάδες του, ένα αβγό, από αυτά που προορίζονται για τις πρόχειρες ομελέτες, ελιές – ξεχασμένες, αλλά πάντα πιστές –, λίγο μπέικιν πάουντερ, από τότε που άλλος ή άλλη ήρθε να του φτιάξει κέικ, ρίγανη, πιπέρι. Ολα, εκτός από τις ελιές, μέσα στο ίδιο μπολ – γιατί δεν είμαστε για να πλένουμε και πολλά –, ζύμωμα και άπλωμα στο ταψί. Οι ελιές μπαίνουν από πάνω – προς Θεού, όχι σε σχήμα καρδιάς, συνταγή από τη Μάνη είναι. Δική μας αυθαίρετη προσθήκη: μαζί με τις ελιές και λίγη κάππαρη.
Γούνα
Βρες την ή φτιάξ’ την. Πεντανόστιμη και πανεύκολη, αρκεί να ξέρεις τι είναι. Ενα ψάρι όπως ο κολιός, η παλαμίδα ή το σκουμπρί μπορεί να γίνει εξαιρετικά νόστιμο χωρίς πολλά πολλά, όπως το φτιάχνουν κυρίως στην Πάρο και στη Νάξο. Ανοίγουμε στη μέση το αποκεφαλισμένο ψάρι, χωρίς να το χωρίσουμε στα δύο, και αφαιρούμε κόκαλα και εντόσθια. Το απλώνουμε καλά – μάλλον σε αυτή τη μορφή οφείλει το όχι τόσο ορεκτικό όνομα «γούνα» – , το βρέχουμε καλά με ξίδι, για να μην πλησιάζουν έντομα, το παστώνουμε με ρίγανη, αλάτι και πιπέρι (μερικοί το καλύπτουν και με τούλι) και το αφήνουμε στον ήλιο. Πόσο; Αλλος το αφήνει μόνο πέντε ώρες και άλλος δύο ολόκληρες ημέρες. Μετά, που έχει γίνει λιόκαφτο, ψήνουμε στη σχάρα για 15 λεπτά. Συνοδεύει εξαιρετικά το ούζο.
Σκαλτσοτσέτα
Προέρχεται από τη Ζάκυνθο, αλλά τη βρήκαμε και σε ιστοσελίδα γραμμένη στα γερμανικά, στο τμήμα των ελληνικών συνταγών. Να την ξέρουν, δηλαδή, εκείνοι εκεί έξω και να την αγνοούν αρκετοί Ελληνες; Θέλει κρέας μοσχαρίσιο χωρίς κόκαλο, κομμένο σε φέτες λεπτές και πλατιές, ώστε να τυλίγονται σε ρολό. Θα τις γεμίσουμε με φέτα, κεφαλοτύρι, φρυγανιά τριμμένη, μαϊντανό και ντομάτα ξεφλουδισμένη και ψιλοκομμένη, αφού πρώτα τα έχουμε ανακατέψει σε μείγμα. Στερεώνουμε με μια οδοντογλυφίδα για να μην ξετυλιχτεί το αριστούργημα. Ενα τηγάνισμα στα ρολάκια στην αρχή, σβήσιμο με κρασί, ντομάτα κονκασέ, αλάτι και πιπέρι. Χαμηλώνουμε τη φωτιά και αφήνουμε να σιγομαγειρευτούν μέχρι να μαλακώσει το κρέας και να δέσει η σάλτσα. Η καταγωγή της συνταγής είναι κατά πάσα πιθανότητα από τη Βενετία.
Γλυκό κουφέτο
Δυσκολάκι αν δεν είσαι από τη Μήλο. Διότι πού να φανταστείς ότι είναι γλυκό του κουταλιού με βάση τη γλυκιά κολοκύθα; Που την κόβουμε όπως το κυδώνι, σε μπαστουνάκια, και τα ρίχνουμε στην κατσαρόλα μαζί με μισό κιλό μέλι και μισό κιλό ζάχαρη! Ανακατεύουμε ακατάπαυστα και τα αφήνουμε να βράσουν μέχρι να δέσουν όλα μαζί. Προσθέτουμε ένα νεροπότηρο αμύγδαλα, ζεματισμένα και ξεφλουδισμένα, τα αφήνουμε λίγο να ροδίσουν και κατεβάζουμε από τη φωτιά. Ενα-δυο ξυλάκια κανέλας και φυλάμε στο βάζο. Προσφέρεται στους γάμους και στους αρραβώνες από τη μητέρα της νύφης, κι έτσι καταλαβαίνεις πώς βγήκε το όνομά του.
