Η ανακοίνωση που εξέδωσε η οικογένεια του Σάκη Μπουλά ήταν λιτή και ξεκάθαρη: «Oπως έζησε με σεμνότητα, ο ίδιος θα επιθυμούσε με την ίδια σεμνότητα να τον αποχαιρετήσουμε. Γι’ αυτό η νεκρώσιμος ακολουθία θα τελεστεί με την παρουσία μόνο στενών συγγενών και φίλων». Και των καναλιών, τα οποία ήταν εκεί, αδιαφορώντας για τη διακριτικότητα που είχε ζητηθεί. Οι κάμερές τους ζούμαραν στον λάκκο όπου τοποθετήθηκε το φέρετρο –με πλάνα πιο διακριτικά, είναι η αλήθεια, από εκείνα που είχαμε δει σε κηδείες του παρελθόντος – και ακολούθως στα δακρυσμένα μάτια των παρευρισκομένων για να ρωτήσουν κοινοτοπίες: «Σας λείπει;», «Τι θυμάστε από αυτόν;» κ.τ.λ. Την ίδια στιγμή δημοσιογραφικά σάιτ και μπλογκ εμπλούτιζαν με εκατοντάδες δημοσιεύσεις (που έβριθαν υπερβολών) τον θρήνο που είχε ξεσπάσει. Επιβεβαιώνοντας ότι τελικά ο μοναδικός τρόπος να έχεις ένα διακριτικό και σεβαστικό κατευόδιο αν είσαι επώνυμος είναι να πεθάνεις μακριά από την Ελλάδα. Εδώ η κηδεία αντιμετωπίζεται ως άλλο ένα πιασιάρικο θέμα, από εκείνα που βοηθάνε τα νούμερα τηλεθέασης των δελτίων ειδήσεων και την επισκεψιμότητα των ιστοσελίδων να ανέβουν.
Βεβαίως, στην περίπτωση Μπουλά, η αμετροέπεια δεν αφορούσε μόνο τα MME. Με ακόμη μεγαλύτερη υπερβολή αντέδρασαν οι χρήστες των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, με το Facebook και το Twitter να κατακλύζονται από φωτογραφίες του καλλιτέχνη, από αναρτήσεις τραγουδιών του, από αποθεωτικά σχόλια για την προσφορά του, από «R.I.P.» και ξανά «R.I.P.» (έκφραση που έχει αντικαταστήσει στη νεοελληνική το «Θεός σχωρέσ’ τον») υπό τους ήχους του «Μπανάκι μανάκι».
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, και επειδή, όπως έχω διαπιστώσει, συχνά άλλα λέμε και άλλα καταλαβαίνουν (ή θέλουν να καταλάβουν) ορισμένοι, μαθαίνοντας την τραγική είδηση της αποχώρησής του στενοχωρήθηκα και εγώ.
Γιατί ήταν και σε μένα εξαιρετικά συμπαθής ο Μπουλάς, παρότι το είδος διασκέδασης που συνήθως προσέφεραν εκείνος και οι φίλοι-συνεργάτες του –ένας ιδιόμορφος χαβαλές της αντροπαρέας μετά μουσικής, ανεκδότων και (στα καλύτερά του) καυστικής σάτιρας –δεν ήταν αυτό που προτιμώ. Ομως το θέμα μας είναι άλλο: ότι ένας τόσο νέος και ενδιαφέρων (όπως τον αντιλαμβανόμουν μέσα από τις συνεντεύξεις του) άνθρωπος ταλαιπωρήθηκε, υπέφερε, λύγισε.
Και ότι επέλεξε η πορεία του προς την έξοδο να είναι διακριτική, υπόθεση προσωπική.
Αυτή τη διακριτικότητα, την οποία ο ίδιος επέβαλε με τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε την αρρώστια του, θα έπρεπε, νομίζω, να τη λάβουν πιο σοβαρά υπ’ όψιν όλοι εκείνοι που βγήκαν στο Διαδίκτυο (ανώνυμοι αλλά και επώνυμοι) για να θρηνήσουν. Και για να «ζωγραφίσουν» έναν… εθνικό Σάκη, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσα.
Διαβάζοντας τον τρόπο με τον οποίο τον παρουσίαζαν απόρησα: πόσο διαφορετικός ήταν ο Μπουλάς που είχαν «γνωρίσει» εκείνοι από τον Μπουλά που «ήξερα» εγώ! Τι κρυμμένα νοήματα, τα οποία δεν είχα ποτέ υποπτευθεί, κρύβονταν σε τραγούδια εύληπτα όπως τα «Κάτσε στο παπί μου» και «Αλλάξανε τα γούστα σου»! Απόρησα και για την ηδονή με την οποία ριχνόμαστε στο μοιρολόι. Και επιβεβαίωσα πόσο έντονη είναι η ανάγκη μας να δημιουργούμε ήρωες και να τους περιβάλλουμε με παραμυθένιες ιδιότητες. Μόνο που στην περίπτωση του Μπουλά, ο ίδιος ο καλλιτέχνης τα έχει πει όλα με ειλικρίνεια, κέφι και αυτοσαρκαστική διάθεση (αυτό ήταν, νομίζω, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του) με τους στίχους του: «Μας φτάνει η φαντασία / κι ένα απλό οργανάκι / και ένα δύο τρία / να το, το τραγουδάκι. / Και φεύγει από πάνω μου / ένας τέτοιος μπελάς / στο κάτω κάτω είναι / άρτσι μπούρτζι και Μπουλάς». Και αυτό, λοιπόν, το «άρτσι μπούρτζι και Μπουλάς» που χάρισε απλόχερα στον κόσμο, διασκεδάζοντάς τον, είναι αρκετό για να τον θυμόμαστε. Τα άλλα, οι υπερβολές, η ανάδειξη ενός χαριτωμένου καλλιτέχνη σε εθνικό κεφάλαιο, δεν είναι παρά η επιβεβαίωση της σύγχυσής μας.
ΥΓ.: Ο Γιάννης Ζουγανέλης είπε: «Είχαμε πάει το Πάσχα στη Μύκονο και ενώ είχα προσωπικά παρακαλέσει τους φωτογράφους να σεβαστούν τις τελευταίες του διακοπές, να μην τραβήξουν φωτογραφίες, δυστυχώς και πάλι δεν σεβάστηκαν τίποτα. Τράβηξαν φωτογραφίες που έδειχναν τον Σάκη καταβεβλημένο και τις έπαιξαν παντού. Τελικά, ίσως και να μας αξίζει όλο αυτό που βιώνουμε, γιατί είμαστε απολίτιστοι. Ολα για τη ματαιοδοξία και το λάιφσταϊλ».
Εχει δίκιο! Αναφέρεται, όμως, στο ίδιο λάιφσταϊλ που υπηρετούν και οι συνάδελφοί του, οι οποίοι, αντί να συλλυπηθούν προσωπικά την οικογένεια του Μπουλά, ανεβάζουν μηνύματα θλίψης στο Twitter…
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 1 Μαρτίου 2014
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
