Το επταήμερο του Διόδωρου

Ο πόνος δεν ξεχωρίζει Ευρώπη από Ασία. Φωτογραφία: EPA/SERGEY DOLZHENKO

Δυστυχώς για αυτούς υπάρχουν και χειρότεροι από εμάς –τους Ουκρανούς εννοώ. Είκοσι χρόνια μετά την τραγωδία της Γιουγκοσλαβίας, ακόμη ένα ευρωπαϊκό κράτος στα πρόθυρα της διάλυσης μέσω αιματοχυσίας. Φαίνεται να τα βρήκαν την τελευταία στιγμή οι μωρές ηγεσίες που οδήγησαν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως λύθηκαν τα προβλήματα.

Οταν ανοίγουν κύκλοι αίματος, φόνων και εκδικήσεων για τους φόνους, χρειάζεται μεγάλη ψυχραιμία από πολλούς για να μη διευρύνονται συνέχεια. Και δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί ψύχραιμοι στην Ουκρανία, ημερολόγιό μου.

Εριξα μια ματιά στην ιστορία της χώρας –δεν φανταζόμουν ότι στην Ανατολική Ευρώπη τα κράτη και οι αυτοκρατορίες διαδέχονταν το ένα το άλλο με ρυθμούς ανάλογους προς τους βαλκανικούς, πως Τάταροι, Κοζάκοι, Λιθουανοί, Πολωνοί, Αυστριακοί, Ρώσοι, ακόμη και οι ήμεροι Τσεχοσλοβάκοι, είχαν κατά καιρούς επικυριαρχία στην περιοχή, πότε ενσωμάτωναν και πότε διαμέλιζαν μέρη ή το σύνολο αυτού που σήμερα ονομάζεται Ουκρανία.

• Εσπευσαν πολλοί να διαγνώσουν γεωπολιτικά παιχνίδια: οι Ρώσοι υποκινούν τους μεν, οι Γερμανοί τους δε, οι Πολωνοί τους τρίτους –η ίδια πάντα ερμηνεία πως οι λαοί δεν έχουν ευθύνη για τη μοίρα τους, οι μεγάλοι επεμβαίνουν και κανονίζουν. Δεν υπήρχε σερβικός, κροατικός, αλβανικός εθνικισμός, οι Γερμανοί τα έκαναν αυτά για να έχουν μέσω της Σλοβενίας διέξοδο στη Μεσόγειο, έλεγαν την εποχή της Γιουγκοσλαβίας.

Οπως και για την ελληνική ιστορία: Ρώσοι, Αγγλοι, Αμερικανοί φταίνε για τον εμφύλιο, οι τελευταίοι φταίνε και για τη χούντα και για το πραξικόπημα του Ιωαννίδη και την εισβολή στην Κύπρο –εμείς δεν φταίμε σε τίποτα, και κυρίως καμία ευθύνη δεν έχουν οι πολιτικές ηγεσίες, πέραν του ότι εκτέλεσαν εντολές των ξένων συγκεκριμένοι ελάχιστοι προδότες.

Euromaidan

Βγήκαν στο ευρωπαϊκό μεϊντάνι οι Ουκρανοί, έτσι ονόμασαν τις εκδηλώσεις τους Euromaidan, «Ευρωπαϊκή Πλατεία», η τουρκική γλώσσα –που τον πήρε και αυτή από την αραβική τον όρο –έχει αφήσει και εκεί τα ίχνη της. Δεν ήταν όμως ευρωπαϊκό το μεϊντάνι τους, με την έννοια της Δυτικής Ευρώπης: δυο γενιές τώρα, από το 1945, οι «κοιναγορίτες», που έλεγε κάποτε το ΚΚΕ παραπέμποντας στους μαυραγορίτες, προσπαθούν να ξεπεράσουν τους εθνικισμούς που κόστισαν τόσο πόνο και τόσο αίμα τους προηγούμενους δύο αιώνες –η ίδια η Ουκρανία πλήρωσε με 6-7 εκατομμύρια νεκρούς τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τον άμαχο πληθυσμό, 1,5 εκατομμύρια στρατιώτες της σκοτώθηκαν στις μάχες, τα εδάφη της ήταν ο χώρος όπου έγιναν οι μεγάλες μάχες του Ανατολικού Μετώπου, αυτή καταστράφηκε –αλλά όλοι τότε στη Ρωσία αναφέρονταν.

• Τι κάθομαι τώρα και γράφω αυτά τα ιστορικά; Είμαι σαν αυτούς που αναφέρονται συνεχώς στην Κατοχή και στον Εμφύλιο για να εξηγήσουν τα σημερινά δικά μας. Στην πραγματικότητα, εκεί έγινε ό,τι πάθαμε και εμείς τα τελευταία τέσσερα χρόνια: διψασμένες για εξουσία ομάδες έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Ευτυχώς, εμείς είχαμε πολύ λιγότερους νεκρούς, δέκα περίπου, στη Marfin και τα θύματα αριστερών και δεξιών τρομοκρατών.

Οσοι κατηγορούσαν την Αστυνομία για αγριότητες τότε, τώρα βλέπουν τι θα πει πραγματικά άγρια αστυνομία. Ευτυχώς, κάτι έχουμε κερδίσει από τη συμμετοχή στην ΕΕ, κι ας παραπονιέμαι εγώ συνέχεια στις σελίδες σου για την αγριότητα των ελληνικών πολιτικών ηθών, ημερολόγιό μου.

Αλλά η τεράστια διαφορά ανάμεσα στη δική μας πλατεία και στο μεϊντάνι του Κιέβου είναι ότι εκεί ξεσηκώθηκαν οι ευρωπαϊστές γιατί ο Γιανουκόβιτς δεν προωθούσε τη συμφωνία σύνδεσης Ουκρανίας – ΕΕ, ενώ σε μας ξεσηκώθηκαν οι αντιευρωπαϊστές –οι ρωσόφιλοι ουσιαστικά, αν σκεφθούμε τις συνεχείς αναφορές στη Ρωσία που είναι έτοιμη να δώσει δισεκατομμύρια για να μας σώσει (ώσπου ήρθε η κυπριακή χρεοκοπία).

Στο Κίεβο ρωσόφιλος είναι ο Γιανουκόβιτς, δεν υπάρχει αμφιβολία –αυτό δεν σημαίνει πως είναι πράκτορας των Ρώσων, όπως δεν είναι και ο Μίκης Θεοδωράκης, που ήταν οπαδός της θεωρίας της «ρωσικής βοήθειας». Σημαίνει πως είναι οπαδός (και εφαρμοστής) συγκεκριμένων απόψεων για τη χώρα του: του ρωσικού μοντέλου διακυβέρνησης. Δεν το ξέρω πολύ καλά, αλλά το γεγονός ότι ο Πούτιν κυβερνά τη χώρα 16 χρόνια τώρα (αν δεν έχω χάσει τον λογαριασμό) και μπορεί να κλείνει φυλακή όποιον θεωρεί επικίνδυνο αντίπαλο δείχνει, νομίζω, αρκετά. Από την άλλη πλευρά, πώς λειτουργούν οι χώρες που ανήκουν στην ΕΕ το ξέρουμε καλά –εμείς δεν θρηνήσαμε θύματα όταν από κοινού, όπως και στο Κίεβο, ακροδεξιοί και ακροαριστεροί προσπάθησαν να καταλάβουν το Κοινοβούλιο.

Ασία ή Ευρώπη

• Διάβασα πως η Ρωσία προωθεί την «Ευρασιατική Ενωση» και ο Γιανουκόβιτς θέλει η χώρα του να ενταχθεί εκεί και όχι στην «Ευρωπαϊκή Ενωση». Ουσιαστικά, αυτό είναι και το δικό μας δίλημμα: Ασία ή Ευρώπη; Από ιδρύσεως ελληνικού κράτους –και προέκυψε αυτό το ευρασιατικό τερατώδες υβρίδιο πριν ακόμη το φανταστεί ο Πούτιν. Ο «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός» αυτό είναι: το «ελληνικό» παραπέμπει στη Δύση, που χτίστηκε πάνω στη λατρεία της Αθήνας και της Ρώμης, και το «χριστιανικό» παραπέμπει στη θεοκρατική Ανατολή, μέσω Βυζαντίου.

Η κομμουνιστική Αριστερά στη χώρα μας δυστυχώς είναι «χριστιανική», ασιατική –γιατί καθοδηγήθηκε από τη Ρωσία και τον «ανατολικό δεσποτισμό» του Λένιν που τον είχαν απορρίψει ακόμη και επαναστάτες που τιμούν κομμουνιστές και ριζοσπάστες αριστεροί, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ας πούμε.

Θέλουμε δεν θέλουμε, η σοσιαλδημοκρατία εκπροσωπεί την ευρωπαϊκή Αριστερά, οι κομμουνιστές και οι επίγονοί τους την ασιατική –καλά, η Δεξιά είναι συντριπτικά ασιατική, μας το θύμισε ο Πρωθυπουργός που πήγε στο Αγιονόρος τις προάλλες να εκφωνήσει το «Πάτερ ημών».

Ιδού λοιπόν μπροστά μας ανοιχτές οι οδοί της Ευρώπης και της Ασίας. Με μεγάλες οικονομικές θυσίες εμείς ψηφίσαμε υπέρ της Ευρώπης· λιγότερο Ευρωπαίοι οι Ουκρανοί, ψηφίζουν δυστυχώς με νεκρούς.

• Πού πήγα και έμπλεξα, ημερολόγιό μου· εγώ για τη βλακεία μου να μην ιδρύσω ΜΚΟ όταν το κόμμα που ψηφίζω ήταν στην εξουσία ήθελα να γράψω, να είμαι πλούσιος σήμερα. Είμαι αρκετά έξυπνος για να μη με πιάσουν. Και έμπλεξα με τα θεωρητικά και ιστορικά της Ευρώπης και της Αριστεράς –δεν θα το ξανακάνω.