Με την έλευση στην Αθήνα την περασμένη εβδομάδα της προέδρου της Λιθουανίας η Ελλάδα παρέλαβε τη σκυτάλη της ευρωπαϊκής προεδρίας. Ετσι η δεύτερη, μετά την Εσθονία, φτωχότερη χώρα της ευρωζώνης θα προεδρεύσει της Ευρωπαϊκής Ενωσης το ερχόμενο εξάμηνο. Μια Ενωση η οποία αντιμετωπίζει και αυτή τα μεγαλύτερα ίσως προβλήματα από την εποχή της σύστασής της, καθώς αποδεικνύεται ότι το μοντέλο επάνω στο οποίο στηρίχθηκε έχει ανατραπεί οριστικά. Τι μπορεί λοιπόν να προσφέρει ο πιο αδύναμος κρίκος αυτής της Ενωσης για την επίλυση των πολύπλοκων αυτών προβλημάτων, όταν μάλιστα σαρώνει ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο η άνοδος της Ακροδεξιάς και η επιστροφή στους καταστροφικούς εθνικισμούς του παρελθόντος; Προφανώς όχι πολλά, παρά το γεγονός ότι η προεδρία μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για να βγει επιτέλους η χώρα μας από το καβούκι της και να εγκαταλείψει την εσωστρέφεια στην οποία έχει βυθιστεί.
Πολλές ελπίδες πάντως δεν μπορούν να υπάρχουν από το γεγονός και μόνο ότι οι εναλλασσόμενες προεδρίες έχουν χάσει το βάρος που διέθεταν παλαιότερα, καθώς η Ενωση απέκτησε δύο προέδρους (Συμβούλιο και Επιτροπή) και έναν ύπατο εκπρόσωπο για την εξωτερική πολιτική και ασφάλεια. Ετσι ο ρόλος τους έχει καταντήσει απλώς διεκπεραιωτικός. Ποιος αλήθεια (πλην των ειδημόνων) είχε αντιληφθεί, ώσπου να έλθει η πρόεδρος της Λιθουανίας στην Αθήνα, ότι η χώρα της ασκούσε την προεδρία το τελευταίο εξάμηνο; Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα καταβάλει κάθε φιλότιμη προσπάθεια για να εφαρμόσει το ούτως ή άλλως περιορισμένων φιλοδοξιών πρόγραμμα που έχει εξαγγείλει –αν και οι ευρωεκλογές του Μαΐου, που όλοι προβλέπουν ότι θα φέρουν τα πάνω κάτω, περιορίζουν ασφυκτικά τη χρονική διάρκεια της ελληνικής προεδρίας.
Η Ελλάδα ηγείται λοιπόν της Ευρώπης τη στιγμή που ζει τη χειρότερη κρίση που γνώρισε μεταπολεμικά. Μια κρίση που δεν έχει μονοσήμαντο οικονομικό χαρακτήρα, όπως συμβαίνει με τις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά είναι ταυτόχρονα βαθύτατα κοινωνική και πολιτική και γι’ αυτό εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπισθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι ο δημόσιος τομέας της χώρας μας παραμένει ο πλέον διεφθαρμένος της ΕΕ, σε χειρότερη θέση και από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Για να μη μιλήσουμε για τα κατεστημένα συμφέροντα που φρενάρουν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια ή για το οικτρό επίπεδο της μέσης και της ανώτατης εκπαίδευσης κτλ., κτλ. Αν λοιπόν η σημερινή ηγεσία του τόπου, στο σύνολό της, δεν αντιληφθεί την κατάσταση και συνεχίσει να δρα υπό τη δαμόκλειο σπάθη του πολιτικού κόστους, μέσα σε ένα κλίμα άκρατου λαϊκισμού, τότε τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
