Η Στεφανία Γουλιώτη είναι μια ιδιαίτερη και ίσως αυτόνομη θεατρική περσόνα στα εγχώρια ύδατά μας. Ταλαντούχα, δυναμική και εξωστρεφής. Σκεπτόμενη, παθιασμένη, ταγμένη. Με ένα πνεύμα οξύ και ένα σώμα-λάστιχο παραμένει εδώ και πάνω από δέκα χρόνια σημαντικό θεατρικό κεφάλαιο, εντός και εκτός. Εφέτος, για πρώτη ίσως φορά, θα παίξει σε ένα σύγχρονο έργο, από αυτά που η ίδια δεν μπορεί να εκτιμήσει εκ πρώτης όψεως: Είναι οι «Αστερισμοί» του Νικ Πέιν και πραγματεύεται την ερωτική ιστορία και τη σχέση ανάμεσα στη Μάριαν και στον Ρόλαντ. Εκείνη είναι θεωρητική φυσικός και εκείνος μελισσοκόμος… Μαζί με τον συμφοιτητή της από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου Μάκη Παπαδημητρίου βρίσκεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του δασκάλου τους Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου ετοιμάζεται για πρεμιέρα.
«Είναι αλήθεια ότι σε έργα σαν κι αυτό θέλω τον χρόνο μου… Πιο πολύ με παρακίνησε ο ίδιος ο Βαγγέλης, γιατί ήξερα ότι θα συνεργαστώ με έναν άνθρωπο με τον οποίο θα επικοινωνήσω, και φυσικά ο Μάκης που με απεγκλωβίζει, με χαλαρώνει, με κάνει να αισθάνομαι καλά και με ξεκουράζει»
λέει η ηθοποιός και ξεκινά να μιλάει για τους «Αστερισμούς» και την κβαντική μηχανική.
«Ναι, ναι, το έργο στηρίζεται σε αυτό το φαινόμενο της Φυσικής» παραδέχεται η ίδια, που άλλωστε ερμηνεύει και μια επιστήμονα. Και εξηγείται:
«Η κβαντική μηχανική έχει να κάνει με τους νόμους της Φυσικής που ασχολούνται με τα σωματίδια –όχι τα μεγάλα σώματα. Το εντυπωσιακό στη φαινομενολογία του κόσμου είναι ότι οι κανόνες δεν είναι ίδιοι για το Σύμπαν και για τον κόσμο των ατόμων. Ενώ στο Σύμπαν έχουμε μια κανονικότητα –η Γη γυρίζει κτλ., –και μια σταθερότητα, στον μικρόκοσμο του ατόμου καταρρίπτονται όλοι οι νόμοι της Φυσικής. Δηλαδή αυτή τη στιγμή που μιλάμε συνυπάρχουν οι πιθανότητες να μη μιλούσαμε ή να είχαμε τελειώσει και να είχαμε πάει σπίτι μας. Συνυπάρχουν δηλαδή όλες οι πιθανότητες. Απλά δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε –αυτή είναι η διαφορά».
Με αυτές τις αποσκευές που απέκτησε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, διαβάζοντας και βλέποντας ντοκυμαντέρ, η ηθοποιός αντιμετώπισε τους «Αστερισμούς»:
«Ο τρόπος που είναι γραμμένο το έργο και ο τρόπος που ακολουθήσαμε εμείς είναι ένα στοίχημα να περάσουμε στον θεατή την αίσθηση ότι όλα αυτά που συμβαίνουν, συμβαίνουν ταυτόχρονα… Μια αίσθηση δηλαδή της πραγματικότητας ότι όλα είναι εδώ και τώρα… Με στόχο ο θεατής στο τέλος να καταλάβει αυτό που λέει η ηρωίδα μου, ότι “είμαστε απλώς σωματίδια που πηδάνε από εδώ και από εκεί σαν τρελά”». Προσωπικά, δε, ως ηθοποιός, όπως επισημαίνει, με την παράσταση αυτή θα ήθελε να περάσει την έννοια «ότι δεν είμαστε και τόσο σημαντικοί. Γιατί ο φόβος του θανάτου και όλοι οι άλλοι φόβοι μάς έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε πάρα πολύ σημαντικοί…». Μέσα από το έργο και τη σχέση των δύο ηρώων θίγεται παράλληλα το ζήτημα της υγείας, του θανάτου και της ευθανασίας.
Ομολογεί ότι «σε κάθε ρόλο ψάχνω να βρω το στοιχείο που θα με συνδέσει προσωπικά. Να ακούσω το “κλικ” όπως στα συναρμολογούμενα, όταν θέλεις να βεβαιωθείς ότι βρήκες το σωστό κομμάτι».
Νιώθει τόσο ταλαντούχα όσο τη θεωρούμε; «Δυστυχώς, μας μπερδεύει το ότι ξέρουμε ανάγνωση, και πιστεύουμε ότι όλοι μπορούμε να γίνουμε ηθοποιοί. Ταλέντο, δεν ξέρω τι είναι. Ισως η διαθεσιμότητα. Αλλά και πάλι έχεις όρια. Αν πεις ότι δεν έχεις, τότε θα αρχίσουν τα ατυχήματα. Αλλωστε τα όρια δεν είναι μόνο γραμμικά, έχουν και πλάτος και βάθος. Κι εγώ εκεί βρίσκομαι τώρα».
Ολοι οι άνθρωποι της Στεφανίας…
«Με μένα έγινε ό,τι έγινε όταν πρωτοβγήκα, τότε με την “Ηλέκτρα» του Στάιν, αλλά αν δεν ήταν ο Χουβαρδάς να πει “εγώ αυτή την κρατάω”, θα ήταν όλο μια φούσκα που θα ‘σκαγε…» λέει σαν να μονολογεί.
«Πιστεύω πολύ στους δασκάλους. Ως τα 27-28 μου χρόνια ήμουν ετερόφωτη. Δεν μπορούσα να λειτουργήσω χωρίς ένα πρότυπο, χωρίς έναν δάσκαλο. Είμαι άλλωστε των ειδώλων… Εχω περάσει Μελίνα Μερκούρη – Φιλαρέτη Κομνηνού – Μανταλένα Κρίπα, τη γυναίκα του Στάιν. Ηταν όλες τους ξεχωριστές, μαγικές. Χρωστάω πολλά σε όλα μου τα είδωλα.
Οσο για τους σκηνοθέτες, τους έχω χωρίσει μέσα μου σε κατηγορίες: Υπάρχουν οι δάσκαλοι και είναι ευχής έργον να δουλεύεις μαζί τους, υπάρχουν εκείνοι που σε βάζουν στον δικό τους κόσμο, οι άλλοι που σε θέλουν ως συνεργάτη ώστε να γεννηθεί κάτι από κοινού και τέλος, δυστυχώς, υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να γίνει το δικό τους χωρίς να έχουν καμία άποψη…
Ο Λευτέρης Βογιατζής συνόψιζε και τον δάσκαλο και τον σκηνοθέτη που σε βάζει στον δικό του κόσμο. Είμαι αυτό που είμαι, αλλά ένα τεράστιο ποσοστό μου, ένα 40%, του το χρωστάω –γι’ αυτό και του αφιέρωσα το βραβείο που έλαβα πρόσφατα (για την ερμηνεία της στον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν»). Αν δεν ήταν εκείνος, δεν θα ήξερα τι να τα κάνω τα κείμενα. Ακόμη και σήμερα θα ψαχουλέψω τις σημειώσεις του για να αρχίσω να διαβάζω.
Ο Γιάννης Χουβαρδάς ανήκει σε εκείνους που σε βάζουν πολύ έντονα στον δικό τους κόσμο, και είναι υπέροχο, γιατί εμείς κάνουμε αυτή τη δουλειά για να χαθούμε σε φανταστικές συνθήκες. Με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο από την άλλη απολαμβάνω το γεγονός ότι μας ζητάει να γεννήσουμε μαζί την παράσταση. Δημιουργεί το ιδανικό περιβάλλον γιατί έχεις ακριβώς το τρίτο μάτι που χρειάζεσαι. Εχει την ευφυΐα να ακούει σωστά».
Και το μέλλον, πώς το σκέφτεται: «Ενας κόσμος δεν μπορεί να πάει μπροστά χωρίς απώλειες. Ανθρώπινες ζωές; Οικονομικές; Ο κόσμος προχωράει και η απώλεια έρχεται από κάπου αλλού. Σαν ανακύκλωση ενέργειας. Τι σημαίνει να πάει ο κόσμος μπροστά; Να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο. Αρα κάποιοι πρέπει να έχουν απώλειες» καταλήγει.
πότε & πού:
Θέατρο του Νέου Κόσμου, Κεντρική Σκηνή.
Πρεμιέρα την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου, στις 21.15. Ως τις 13.4.2014.
Παραστάσεις: Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.15 και κάθε Κυριακή στις 19.00.
Συμπαραγωγή με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου.
Η TAYΤOTHTA THΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Αστερισμοί» του Νικ Πέιν.
Μετάφραση: Δημήτρης Κιούσης.
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.
Βίντεο – Εικαστικό περιβάλλον: Παντελής Μάκκας.
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος.
Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου.
Παίζουν: Στεφανία Γουλιώτη, Μάκης Παπαδημητρίου.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ