Διέσχιζαν τη Γέφυρα Γκλίνικε, το μοναχικό φωταγωγημένο πέρασμα από το Δυτικό Βερολίνο στην Ανατολική Γερμανία. Τους παρακολουθούσαν βλοσυροί φύλακες με τα αυτόματα ανά χείρας. Οι κατάσκοποι ξεκινούσαν από κάθε πλευρά και διασταυρώνονταν με χαμηλωμένο βλέμμα καθ΄ οδόν προς την ελευθερία στη Σοβιετική Ενωση ή στη Δύση. Ολα θύμιζαν αυθεντικό Τζον Λε Καρέ.
Οι σημερινές ανταλλαγές είναι πιο κοινότοπες: οι κατάσκοποι φέρνουν σε δύσκολη θέση τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον και «φορτώνονται» σε αεροπλάνα σαν τυχαίοι τουρίστες χωρίς βίζα.
Στο παρελθόν οι ανταλλαγές ήταν ένας τρόπος εξουδετέρωσης των πιο αιχμηρών πλευρών του Ψυχρού Πολέμου. Μερικές φορές βοήθησαν τη σχέση Ανατολής- Δύσης. Το 1986 οι Ρώσοι συνέλαβαν τον αμερικανό ανταποκριτή στη Μόσχα Νίκολας Ντανίλοφ, του οποίου τα άρθρα τούς είχαν εξοργίσει. Ανταλλάχθηκε με τον Γενάντι Ζαχάροφ, σοβιετικό κατάσκοπο στον ΟΗΕ. Ως μέρος της συμφωνίας, ο Ρίγκαν και ο Γκορμπατσόφ πραγματοποίησαν τη σύνοδο κορυφής στο Ρέικιαβικ.
Η σύνοδος εκείνη ήταν καθοριστικής σημασίας για να τερματιστεί ο Ψυχρός Πόλεμος. Οι κατάσκοποι σπανίως χαίρονταν την επιστροφή τους στην πατρίδα- όσοι στέλνονταν πίσω στην ΕΣΣΔ γίνονταν αντικείμενο παρακολούθησης, ενώ τους έλειπαν δυτικές πολυτέλειες πληρωμένες από την ΚGΒ.
Η Αννα Τσάπμαν, ο Μάικλ Ζότολι και οι υπόλοιποι οκτώ θα βρουν τη ζωή στη Ρωσία πολύ διαφορετική από εκείνη στα προάστια της Ουάσιγκτον. Εν αντιθέσει προς άλλους κατασκόπους, είναι απίθανο να τύχουν υποδοχής ηρώων ή να εκδοθούν γραμματόσημα προς τιμήν τους.
© Τhe Τimes, 2009
