Oσοι εγκαλούν την κυβέρνηση για ασυνέπεια, διαψεύδονται. Με χρονική απόσταση είκοσι χρόνων, η Νέα Δημοκρατία αποδεικνύει ότι παραμένει αδιάπτωτα το κόμμα των ταξιτζήδων. Τότε είχε καταργήσει την εκ περιτροπής κυκλοφορία των ταξί στον δακτύλιο. Τώρα ξηλώνει τις λωρίδες αποκλειστικής κυκλοφορίας λεωφορείων επ΄ ωφελεία της κίτρινης φυλής. Με την πάροδο των ετών, η πολιτική έχει βέβαια κλίνει το γόνυ στην επιστήμη. Σε πρώτο στάδιο υιοθετείται «πιλοτική εφαρμογή» ώστε, με τη συνδρομή του ΕΜΠ, να μελετηθεί μήπωςη κυκλοφορία των ταξί έχει αρνητική επίπτωση σε εκείνη των λεωφορείων. (Ας προσεχθεί η λέξη «συνδρομή». Το Πολυτεχνείο θα συνδράμει, δεν θα αποφασίσει.)
Η κοινή γνώμη περιμένει το συμπέρασμα με κομμένη την ανάσα. Το ερώτημα είναι βαρύ και δυσαπάντητο. Μπορεί η plebs που χρησιμοποιούμε συγκοινωνία να επιμένουμε ότι αρκεί να σταθεί κανείς στο Φιξ πέντε λεπτά για να «μελετήσει» διεξοδικά το πρόβλημα, παρατηρώντας έστω μία αποβίβαση επιβάτη από ταξί, αυτή όμως είναι μία γνώμη. Αντιεπιστημονική. Οι του Πολυτεχνείου μπορεί να αποφανθούν το αντίθετο. Μπορεί και να διαφωνήσουν με τους συγκοινωνιολόγους που διαπίστωσαν ότι το ανάλογο μέτρο στη Θεσσαλονίκη μείωσε τη μέση ωριαία ταχύτητα των λεωφορείων από 13 χιλιόμετρα σε 6,5. (Ισως, αντί κατάργησης του ασύλου, να αρχίσει τότε διάλογος περί κατάργησης του Πολυτεχνείου.) Oι ταξιτζήδες πάντως, που είναι άνθρωποι σοφοί, έχουν αντίληψη της πραγματικότητας. Το διαπιστώνει κανείς από το ότι, χρόνια τώρα, έπαψαν να απεργούν. Η κυκλοφοριακή ανακούφιση της Αθήνας κάθε ημέρα αποχής τους ήταν τόση, που φοβήθηκαν ότι τελικά θα το πάρει είδηση ο κόσμος. Σε αντίθεση λοιπόν με τον οργισμένο αγά, θύμωσαν μεν, αλλά προτίμησαν να μην αποκόψουν ίδια όργανα. Η πλειονότητά τους επέμεινε στις σταθερές αρχές του επαγγέλματος, με πρώτη την έλλειψη ιδιαιτέρων δεξιοτήτων την οποία επιτρέπει η αταλάντευτη αξία της εμπορεύσιμης κρατικής άδειας. Διατηρώντας το επίπεδο υπηρεσιών στα γνωστά υψηλά επίπεδα, θυσιαζόμενοι υπέρ του κοινού με τις πολλαπλές μισθώσεις κ.ο.κ., λειτουργούν ως- ακριβό- μέσο μαζικής μεταφοράς και γι΄ αυτό επιδιώκουν να εκμηδενίσουν το κύριο συγκριτικό πλεονέκτημα του άμεσου ανταγωνιστή τους: την ταχύτητα που παρέχει στα λεωφορεία η αποκλειστική λωρίδα. Επιβεβαιώνοντας περαιτέρω τη διορατικότητά τους, δεν στήριξαν τις ελπίδες τους σε «αγώνες» που ουδένα θα έπειθαν, αλλά στην πελατειακή προσέγγιση της κυβέρνησης. Η τελευταία, σε διαρκή ψηφοθηρική ετοιμότητα, στέργει. Δεν πειράζει που αναιρείται το βασικότατο κίνητρο να χρησιμοποιεί κανείς λεωφορείο, ούτε που οι διαθέτοντες το κάτι παραπάνω προτιμώνται σε σχέση με τον «κοσμάκη», ούτε φυσικά που πριμοδοτείται μια ιδιωτική δραστηριότητα με προβληματική φυσιογνωμία εις βάρος τηςδημόσιαςσυγκοινωνίας. Τα παιδιά θα κάνουν τη δουλειά τους, οι ψηφοθήρες της ευτέλειας θα εισπράξουν τον οβολό στην κάλπη. «Δοξάστε τους».
