Ενα σκαλοπάτι από την κορυφή
Στο κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ ο ελληνικός αθλητισμός… φουντάρισε μεγαθήρια της παγκόσμιας υδατοσφαίρισης και αναδύθηκε ως η «ασημένια» δύναμη της πισίνας. Η Εθνική μας ομάδα πόλο κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο 10ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Πόλο και απέδειξε ότι σήμερα, σε μια εποχή όπου λένε ότι επιπλέουν οι «φελλοί», υπάρχει θέση για τους άξιους. Εμείς γιορτάζουμε τα επινίκια παρέα με τον αρχηγό της Εθνικής ομάδας υδατοσφαίρισης κ. Γιώργο Μαυρωτά. Μας προσφέρει ένα δροσερό κοκτέιλ σκέψεων που ξεκινά από την πισίνα, περνάει στο παρκέ των Μπουλς του Τζόρνταν και φθάνει ως το σανίδι του Καρόλου Κουν…
Ο αρχηγός «νομιμοποιείται» να πανηγυρίζει διπλά για τη νίκη της ομάδας του;
«Η νίκη στο πόλο, στο ομαδικό άθλημα, δεν κομματιάζεται. Ανήκει σε όλους. Εγώ είμαι αρχηγός μεταξύ ίσων. Το κάτι παραπάνω είναι η εμπειρία μου και οι συμμετοχές στην Εθνική ομάδα από το 1984».
Μετά τη λήξη του τελικού σκεφθήκατε περισσότερο τι χάσατε ή τι κερδίσατε;
«Τι χάσαμε! Το χρυσό λαμπύριζε στον αφρό της πισίνας και γευθήκαμε το αργυρό μετάλλιο…».
Τελικά η νίκη έχει μία μόνο θέση; την πρώτη;
«Το ζύγι της νίκης σηκώνει το βάρος αυτού που την πετυχαίνει. Εχει πάντα μέτρο σύγκρισης. Οι στιγμές που έζησε το ελληνικό πόλο με τη νίκη της Εθνικής μας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είναι ένα άλμα τεράστιο προς τα εμπρός. Επομένως η πικρή γεύση από το γεγονός ότι δεν πήραμε το χρυσό έφυγε γρήγορα. Η ψυχραιμότερη σκέψη εκ των υστέρων μας ισορρόπησε. Τα οφέλη από τη δεύτερη θέση είναι πολλά. Αλλωστε ο κόσμος γέμισε το κολυμβητήριο κάνοντας ρεκόρ… κοσμοσυρροής. Εχω παρακολουθήσει πάμπολλους τελικούς, τέτοιο πάθος και πλήθος δεν έχω ξαναδεί. Ηταν το χρυσό μετάλλιο για την Εθνική μας».
Και μια «χρυσή» απάντηση σε ένα ερώτημα που σας έκαιγε καιρό;
«Ναι. Πώς γίνεται και ο Μάικλ Τζόρνταν κινεί τα νήματα των Μπουλς. Πώς γίνεται και είναι ένας ίσον όλη η ομάδα».
Μοιάζει παράταιρος ο συνειρμός.
«Κάθε άλλο. Εχει σχέση με την πεποίθησή μου ότι πέρασε η εποχή όπου οι παίκτες – βεντέτες καθάριζαν για όλη την ομάδα».
Η περίπτωση Τζόρνταν όμως ανατρέπει τη θεωρία σας.
«Μα σας είπα. Βρήκα την απάντηση. Ο Τζόρνταν είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα! Είναι από άλλον πλανήτη ο άνθρωπος και δεν υπάρχουν πια πολλοί από άλλον πλανήτη».
Δυνατά σύνολα λοιπόν φέρνουν το καλό αποτέλεσμα.
«Το μυστικό της Εθνικής πόλο είναι ότι δεν στηρίζεται σε σταρ. Υπάρχει συνεργασία, προπόνηση, σκληρή δουλειά· ο καταμερισμός των αρμοδιοτήτων όπου ο καθένας δεν μπορεί να κάνει τα πάντα μόνος του αλλά ξέρει τι να κάνει».
Είναι μια συνταγή με επιτυχία;
«Νομίζω πως ναι. Οι κατάλληλοι άνθρωποι στην κατάλληλη θέση παρά σταρ που τους χαντακώνουν όλους όποτε έχουν χαμηλή απόδοση».
Τι νομίζετε ότι μπορεί να «χαντακώσει» έναν άνθρωπο με προσόντα;
«Να έχει τη νοοτροπία “τα έχω μάθει όλα”. Η εξερεύνηση δεν σταματά ποτέ. Εκεί βρίσκεται η ανανέωση, εκεί εκ του αντιθέτου βρίσκεται και η σήψη».
Κάτι θα ξέρετε εσείς αφού, εκτός από αθλητής της υδατοσφαίρισης, ασχολείσθε με την έρευνα ως χημικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο.
«Το μόνο που ξέρω είναι ότι τα τείχη που υψώνουμε στις ενασχολήσεις μας με την εξειδίκευση μας κάνουν μονόχνωτους. Αυτό που συμβουλεύω τα νέα παιδιά είναι να μη βλέπουν μονόπλευρα τη ζωή. Προτιμώ μια συγκροτημένη προσωπικότητα παρά να είσαι μόνο καλός αθλητής. Κάποτε θα τελειώσει η καριέρα σου και θα μείνουν μόνο οι αναμνήσεις και τα χρήματα ίσως. Δεν θα ήθελα να μου συμβεί».
Τι άλλο συνδέεται με κάποιους φόβους σας;
«Το νερό…».
Με εκπλήσσετε.
«Διαχωρίζω την πισίνα από τη θάλασσα. Την πισίνα την λατρεύω, αλλά τη θάλασσα την φοβάμαι. Η θάλασσα είναι κάτι απέραντο. Μου προκαλεί δέος η δύναμή της. Δεν σου επιτρέπει ποτέ να υπερεκτιμάς τις δικές σου δυνάμεις. Εχουν χαθεί και φίλοι μου, όπως ο Νώντας ο Σαμαρτζίδης».
Το άγνωστο σας τρομάζει;
«Οχι αν είμαι καλά οπλισμένος για να το εξερευνήσω. Το πόλο με έχει βοηθήσει σε αυτό που λέω προετοιμασία: γρήγορες αποφάσεις. Στο πόλο καλείσαι να αποφασίσεις σε ένα εκατομμύριο διαφορετικές φάσεις που δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Βασίζεσαι στο ένστικτο και στην εμπειρία».
Αξία έχει τελικά το αποτέλεσμα;
«Η πορεία για αυτό μένει στον άνθρωπο. Το αποτέλεσμα μένει στην ιστορία προίκα. Ο Κολόμβος ή οι αστροναύτες έζησαν την εμπειρία του ταξιδιού, η ιστορία κράτησε στη μνήμη της την ανακάλυψη της Αμερικής και την κατάκτηση του Διαστήματος. Στους δημιουργούς μένει το ταξίδι».
Αν μπορούσατε να είστε συνταξιδιώτης με κάποιον που έκανε ένα ενδιαφέρον ταξίδι και για την ανθρωπότητα, ποιον θα διαλέγατε;
«Θα ήθελα να ήμουν στην ερευνητική ομάδα του Φλέμινγκ που ανακάλυψε την πενικιλίνη ή σε εκείνη που θα βρει το φάρμακο κατά του AIDS. Να συμμετείχα δηλαδή σε μια επανάσταση».
Τι ήταν επανάσταση για τον ελληνικό αθλητισμό;
«Το Ευρωμπάσκετ του ’87. Ανέβασε στην υπόληψη του κόσμου την έννοια του αθλητισμού. Ως τότε ισοδυναμούσε με το ποδόσφαιρο που οδηγεί σε κακές παρέες και με τη φωνή της μαμάς “άσε τα παλιογήπεδα και έλα να διαβάσεις”. Η μετά Γκάλη εποχή άλλαξε τα μυαλά των Ελλήνων. Ηλθαν μετά οι διακρίσεις της Βούλας Πατουλίδου και του Πύρρου Δήμα και η επανάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη».
Η δική σας πορεία στον αθλητισμό σάς άφησε κάποιο απωθημένο;
«Η αλήθεια είναι ότι έχω κάνει έναν γερό κύκλο. Ελειπε από τη συλλογή μου ένα μετάλλιο με την Εθνική. Το κατάφερα. Τρώγωντας όμως έρχεται η όρεξη. Ο κύκλος μου θα κλείσει στην Ολυμπιάδα του Σίντνεϊ με ένα ολυμπιακό μετάλλιο με την Εθνική ομάδα πόλο. Το απωθημένο μου πάντως είναι ο χρόνος ο ελεύθερος χρόνος».
Πότε γίνεται χειροπιαστό το απωθημένο σας;
«Ας πούμε τώρα όπου έκανα βόλτα στο πάρκο το μωρό μου με το καρότσι. Είναι η απόλαυση. Αλλο καμπανάκι για την έλλειψη χρόνου είναι όταν θέλω να δω σινεμά και δεν προλαβαίνω. Να σκεφθείτε ότι ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά τις ταινίες από τις κριτικές των εφημερίδων! Τις βλέπω “διαβάζοντας”…».
Σε τι δεν θα χαραμίζατε τον ελεύθερο χρόνο σας;
«Για να δω τηλεόραση, όπως έχει καταντήσει. Η ευκολία της εικόνας – εμπορίου με ενοχλεί. Δεν μου αρέσει η τηλεόραση – μπίζνες, η δημοσιοποίηση του πόνου ή η εκμετάλλευση της λαχτάρας να γίνει κάποιος διάσημος για λίγα λεπτά. Ας υπάρχει και κάτι με κανόνες ρομαντισμού…».
Μα και το πόλο βγαίνει σιγά σιγά από τους κανόνες αυτούς. Μπαίνει στον κύκλο των μπίζνες.
«Είναι αναπόφευκτο. Ολα οδηγούνται προς τα ‘κεί. Δεν είδατε τη μονομαχία του Ντόνοβαν Μπέιλι και του διπλού ολυμπιονίκη Μάικλ Τζόνσον σε μια κούρσα 150 μέτρων στο Οντάριο του Καναδά; Δεν έτρεξαν μόνο για τον τίτλο του ταχύτερου ανθρώπου στον κόσμο αλλά για 2 εκατ. δολάρια!».
Το ελληνικό πόλο πληρώνει τα παιδιά του;
«Τα χρήματα στο πόλο δεν είναι ανάλογα με τον κόπο που καταβάλλουν οι πολίστες. Είναι ψίχουλα. Ενας υψηλόμισθος πολίστας της Εθνικής ομάδας (με έξι ώρες την ημέρα προπόνηση επί 11,5 μήνες τον χρόνο) παίρνει από την ομοσπονδία και την ομάδα του 7-8 εκατ. δρχ. τον χρόνο (εκτός των πριμ). Οι νέοι λαμβάνουν πολύ λιγότερα».
Το μέλλον σας το βλέπετε κοντά στην πισίνα;
«Οχι. Δεν θα ήθελα να συνεχίσω ως προπονητής. Εχω περάσει πολλά χρόνια στον χώρο και τον έχω κουράσει… Με βλέπω σε ακαδημαϊκή καριέρα. Ερευνα και διδασκαλία. Πάντα θεωρούσα ότι η προσφορά των καλών δασκάλων δεν έχει το ταίρι της».
Ποιος μεγάλος δάσκαλος σας έρχεται στο μυαλό όταν λέτε «διδασκαλία»;
«Ο Κάρολος Κουν».
Γιατί;
«Για την αφοσίωση στην τέχνη του και την αγάπη του προς τους μαθητές του. Μου έχει μείνει μια εικόνα όπως την έχουν περιγράψει όσοι τον γνώρισαν στο σανίδι: να καταλαβαίνουν ότι πήγε καλά η πρόβα από το τσιγάρο που έκαιγε στο χέρι του. Η καύτρα έφτανε στο δάχτυλό του χωρίς να τραβήξει ρουφηξιά όταν παρακολουθούσε σκηνή – πρόβα. Η στάχτη έπεφτε ολόκληρη, γιατί ήταν δοσμένος στη χαρά ότι πάνε καλά οι μαθητές του…».
