Ενας κολυμβητής που είναι αδρανής για μήνες επειδή οι αμερικανοί στρατιώτες κατέλαβαν την πισίνα στην οποία προπονούνταν. Μία αθλήτρια του τζούντο που προπονείται σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο επειδή δεν μπορεί να βγει στον δρόμο χωρίς την μπούργκα. Μία δρομέας που εξασκείται στην άμμο επειδή οι δρόμοι είναι πολύ επικίνδυνοι. Το μονοπάτι που οδηγεί στη Αθήνα είναι δύσβατο για κάθε αθλητή, αλλά για κάποιους είναι στρωμένο με νάρκες. Γι’ αυτούς που εκπροσωπούν χώρες οι οποίες μαστίζονται από συρράξεις η προπόνηση μπορεί να συμπεριλαμβάνει να περάσουν ανάμεσα από σφαίρες και βόμβες για να φθάσουν στο στάδιο και εκεί να τους λείπει ο απαραίτητος εξοπλισμός, ακόμη και ο προπονητής! Αλλά πολλοί απ’ αυτούς λένε ότι οι αντιξοότητες έχουν δυναμώσει την αποφασιστικότητά τους και ότι τώρα πια μπορούν να ωθήσουν τον εαυτό τους να ξεπεράσει κάθε όριο. Κάποιοι τολμούν ακόμη και να ονειρευτούν ένα μετάλλιο.
«Ολοι οι άνθρωποι που ζουν μια δύσκολη ζωή μπορούν να κάνουν μεγάλα πράγματα» λέει ο παλαιστίνιος κολυμβητής Ραάντ Αουέισατ, 17 ετών. «Αυτοί που έχουν τα πάντα απλώς αποκοιμιούνται. Πρέπει εσύ ο ίδιος να πλάσεις τον εαυτό σου». Πολλοί είναι οι αθλητές οι οποίοι ακολουθούν αυτή τη φιλοσοφία.
H Φρίμπα Ραζαγί, 18 χρόνων, περιγράφει τον εαυτό της ως «τη μοναδική κοπέλα στο Αφγανιστάν που της αρέσει το μποξ», αλλά αφού δεν μπόρεσε να βρει προπονητή γι’ αυτό το άθλημα δοκίμασε την τύχη της στο τζούντο. Ενας χρόνος έχει περάσει από τότε και η Ραζαγί είναι πια μέλος της ολυμπιακής οικογένειας. H αθλήτρια του τζούντο μεγάλωσε υπό το καθεστώς των Ταλιμπάν το οποίο κακοποιούσε τις γυναίκες που δεν φορούσαν την μπούργκα σε δημόσιους χώρους και δεν άφηνε τις γυναίκες να πάνε σχολείο. Τα πράγματα είναι καλύτερα τώρα, αλλά η Ραζαγί λέει ότι ακόμη δεν μπορεί να κάνει αεροβική γυμναστική. «Ακόμη δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να τρέχουν στον δρόμο» είπε. «Το τρέξιμο είναι πολύτιμο σε κάθε άθλημα, αλλά αν το έκανα θα με ενοχλούσαν συνεχώς οι περαστικοί». H Ραζαγί δεν έχει άλλη επιλογή από το να προπονείται σε ένα μικρό δωμάτιο με μη αφγανό προπονητή – και στην παρέα ανδρών αθλητών, γεγονός που αποτελεί σκάνδαλο στη χώρα -, και προσπαθεί να αγνοήσει την αποδοκιμασία των γειτόνων. «H οικογένειά μου μού λέει: “Αυτό που κάνεις έχει αξία. Μη σε απασχολεί τι λέει ο κόσμος”» είπε. Μετά ωστόσο την τελετή έναρξης, όπου μετέφερε την αφγανική σημαία, λέει ότι η κατάσταση έχει αλλάξει. «Οι Αφγανοί είναι πολύ υπερήφανοι για εμένα» είπε η Ραζαγί. «Ελπίζω να γίνω παράδειγμα προς μίμηση γι’ αυτούς ώστε να μπορούν από ‘δώ και στο εξής να αθλούνται οι γυναίκες στη χώρα μου».
Ο ιρακινός κολυμβητής Μοχάμεντ Αμπάς, 26 ετών, αντιμετώπισε ένα διαφορετικό πρόβλημα με το πρόγραμμα της προπόνησής του: παρέμεινε για έναν μήνα κρυμμένος σε μια γωνία του σπιτιού του εν όσω οι βόμβες έπεφταν σαν βροχή στη Βαγδάτη και όταν ο πόλεμος τελείωσε οι αμερικανοί στρατιώτες επέταξαν την πισίνα στην οποία προπονούνταν για την αναψυχή των αξιωματικών τους.
Ο Αμπάς είπε ότι εν τέλει οι στρατιώτες αποχώρησαν και οι εργάτες άρχισαν να επισκευάζουν τις λεηλατημένες εγκαταστάσεις και την πισίνα την οποία οι Αμερικανοί μετονόμασαν «Πισίνα της Ελευθερίας». Ο Αμπάς άρχισε εκ νέου την προπόνησή του και κατάφερε να βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην Αθήνα. Μόνο που χρειάστηκε να φύγει από το Ιράκ με τη βοήθεια ενός αυστραλέζικου μαχητικού αεροπλάνου, επειδή η μετακίνηση στη χώρα παραμένει άκρως επικίνδυνη. Ο Αμπάς δεν έχει ψευδαισθήσεις για την ικανότητά του να κερδίσει κάποιο μετάλλιο, αλλά λέει ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν είχε μπροστά του ένα-δύο χρόνια με τις σωστές αθλητικές εγκαταστάσεις. «Αν κοιτάξεις τους αμερικανούς κολυμβητές θα δεις ότι είναι πάρα πολύ καλοί» είπε. «Ισως χρειάζομαι άλλα δύο χρόνια για να μπορώ να τους συναγωνιστώ».
Παρ’ όλες τις δυσκολίες, όλοι αυτοί οι αθλητές τονίζουν ότι η αντιξοότητα γεννάει δύναμη. Ο ιρακινός τζουντόκα Χαϊντάρ Αλί Λαζέμ, 29 ετών, βασίζεται σε αυτό. Είχε πάει προσκεκλημένος στην Ιαπωνία δύο εβδομάδες προτού ξεκινήσουν οι Αγώνες για να προπονηθεί. Εκεί ανακάλυψε με έκπληξη ότι ο τάπητας του τζούντο έχει μικρά ελατήρια μέσα του. «Στο σπίτι χρησιμοποιώ ένα παλιό γυμναστήριο, χωρίς κλιματισμό και με ελάχιστο εξοπλισμό» είπε. «Και όμως πίεσα τον εαυτό μου να συνεχίσει την προπόνηση λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων. Θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό και όταν παρακολουθήσετε το αγώνισμα θα καταλάβετε» πρόσθεσε. Ο Λαζέμ έχει μια κινητήρια δύναμη που λίγοι αθλητές έχουν: «Θέλω να αποδείξω ότι το Ιράκ βρίσκεται πάλι σε φόρμα» είπε. «Νομίζω ότι οι Ολυμπιακοί είναι το καλύτερο μέρος γι’ αυτό».
Ο Αουέισατ, ο παλαιστίνιος κολυμβητής, προπονήθηκε σε μια μικρή πισίνα αυλής (μη θερμαινόμενη βεβαίως) την οποία κάλυπτε μια τσίγκινη οροφή για να μην την εντοπίσουν οι Ισραηλινοί. «Αν θέλετε να ξέρετε γιατί το κάνω αυτό, η απάντηση είναι απλή: αγαπώ τη χώρα μου» είπε. «Ξέρω ότι δεν θα κερδίσω μετάλλιο· θέλω απλώς να αγωνιστώ καλά». Οι τωρινές δυσκολίες όμως δεν τον εμποδίζουν να ονειρεύεται το μέλλον – συγκεκριμένα τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο το 2008. «Στην Κίνα θα πάρω το χρυσό μετάλλιο» είπε. «Το υπόσχομαι».
Στην προπόνηση ξυπόλυτη στην άμμο
Οι κάτοικοι της Λωρίδας της Γάζας σοκαρίστηκαν στη θέα της Σανάα Αμπου Μπκιτ να τρέχει στον δρόμο φορώντας ένα σορτσάκι και της πέταξαν πέτρες. Παράλληλα τα ισραηλινά μέτρα ασφαλείας την εμπόδισαν να προπονηθεί σε κανονικό στίβο. Ετσι η δρομέας αναγκάστηκε να προπονηθεί ξυπόλυτη στην άμμο. Ηρθε στην Αθήνα για να αγωνιστεί στα 800 μέτρα. Λέει ότι έχει αξιοποιήσει τον χρόνο της εδώ προσπαθώντας να συνηθίσει να τρέχει στην άσφαλτο φορώντας παπούτσια με καρφιά. «Γνωρίζω αθλητές που ακολούθησαν εντατικά προγράμματα προπόνησης για τέσσερα χρόνια. Εγώ προπονήθηκα μόνο έναν μήνα» είπε. «Είναι πολύ δύσκολο να τρέχεις στην άμμο. Είναι πολύ μαλακή και τα πόδια σου βουλιάζουν. Είναι δύσκολο να συνηθίσεις τώρα την άσφαλτο» πρόσθεσε.
O κ. Niko Price είναι δημοσιογράφος του Associated Press.
