«Ο λαός μας δεν θα γονατίσει!»
Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, η λεγόμενη PLO, ιδρύθηκε το 1964 με στόχο να παράσχει κεντρική καθοδήγηση στις διάσπαρτες ομάδες που αντιστέκονταν στο εβραϊκό κράτος από την ίδρυσή του το 1948. Μετά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948, για λογαριασμό των Παλαιστινίων – δηλαδή των Αράβων που ζούσαν στην υπό βρετανική κυριαρχία Παλαιστίνη – μιλούσαν οι κυβερνήσεις των αραβικών κρατών της ευρύτερης περιοχής, με αποτέλεσμα ο ουσιαστικός παλαιστινιακός πολιτικός λόγος να έχει περιορισμένο αντίκτυπο. Η PLO ιδρύθηκε για να ενδυναμώσει αυτόν ακριβώς τον πολιτικό λόγο και να του δώσει ξεκάθαρο παλαιστινιακό χαρακτήρα. Το καταστατικό της προέβλεπε την κατάλυση της ισραηλινής κυριαρχίας και την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ. Ηταν όμως μετά την ήττα των αραβικών κρατών στον Πόλεμο των Εξι Ημερών, τον Ιούνιο του 1967, που η PLO πέτυχε να αναγνωρίζεται ως εκπρόσωπος των παλαιστινιακών αιτημάτων. Το 1969, ο Γιάσερ Αραφάτ, τότε αρχηγός της Φατάχ, μιας από τις οργανώσεις οι οποίες συμμετείχαν στην PLO, έγινε πρόεδρος της οργάνωσης. Από το 1974 και μετά ο Γιάσερ Αραφάτ διακήρυττε τον τερματισμό ενεργειών εναντίον στόχων που βρίσκονταν εκτός του εδάφους του Ισραήλ. Ενθαρρυμένη από τη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας των Παλαιστινίων, που οδηγούσε σε γενικευμένη εξέγερση («Ιντιφάντα»: «Ιντιφα» «νταχ», που στα αραβικά σημαίνει «αποτίναξη»), η PLO διακήρυξε την ίδρυση του κράτους της Παλαιστίνης το 1988. Το 1989 η PLO επίσης αναγνώρισε τα ψηφίσματα του ΟΗΕ 242 και 338, ουσιαστικά αναγνωρίζοντας και το κράτος του Ισραήλ. Από τη συμφωνία του Οσλο το 1993 έχουν γίνει πολλά βήματα είτε προς τα μπρος είτε προς τα πίσω, τόσο από την PLO όσο και από το Ισραήλ. Στον λόγο που δημοσιεύουμε σήμερα, ο Γιάσερ Αραφάτ, πρόεδρος πλέον της Παλαιστινιακής Αρχής, κάνει έναν απολογισμό της παλαιστινιακής επανάστασης.
» Στο όνομα του Αλλάχ, του πιο μεγαλόψυχου, του πιο ελεήμονος,
Λαέ μου στην πατρίδα και στην εξορία, λαέ μου σε όλες τις πόλεις, στα χωριά και στους καταυλισμούς, αδελφοί και αδελφές, ετούτη την ημέρα η ένδοξη επανάστασή μας συμπληρώνει τον 37ο χρόνο της.
Είναι η μακρότερη επανάσταση στη σύγχρονη ιστορία, όπως και η ισχυρότερη ενσάρκωση της αποφασιστικότητας του λαού μας για την επίτευξη όλων των εθνικών στόχων τους, παρ’ όλα τα εμπόδια και τις προκλήσεις. Αυτή τη μεγάλη ημέρα θυμόμαστε με αγάπη και πίστη όλους τους μάρτυρες του δρόμου μας και το σύμβολό τους, τον Αμπού Τζιχάντ [σ.τ.μ.: προσωνυμία του δολοφονηθέντος Καλίλ Ελ-Γουαζίρ (1935-1988), συνιδρυτού της οργάνωσης Φατάχ].
Θυμόμαστε επίσης τους αλύγιστους αιχμαλώτους μας, οι οποίοι βρίσκονται πίσω από τα σίδερα της κατοχής, όπως και τις πληγωμένες και θλιμμένες μητέρες. Διατήρησαν τον πυρσό της ελπίδας μέσα μας· διότι είναι αυτοί που μας δίδαξαν πώς να αντέχουμε και να επιμένουμε για την αγαπημένη μας πατρίδα και είναι αυτοί που ύψωσαν τη σημαία του ανεξάρτητου κράτους της Παλαιστίνης, για να ανεμίσει στον ουρανό, στην Αγία Ιερουσαλήμ, με τη βοήθεια του Αλλάχ. Βλέπουν την [ημέρα της νίκης] ως ένα μακρινό [γεγονός]. Εμείς όμως τη βλέπουμε κοντά και, δοξάζοντας, χαιρετίζουμε τους αδελφούς μας και τον λαό μας στην εξορία, ιδιαίτερα στον Λίβανο, παρά τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουν. Ο τόπος της συνάντησής μας μαζί σας είναι η Ιερουσαλήμ. Οι Παλαιστίνιοι μπορούμε υπερήφανα να πούμε ότι αυτή η ένδοξη επανάσταση, μολονότι είναι η επανάσταση των θυσιών, είναι ταυτόχρονα η επανάσταση των μεγάλων επιτευγμάτων.
Μέσω αυτής ο παλαιστινιακός λαός έχει ενωθεί με τον στόχο της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας· και έχει ανακτήσει την πολιτική του ταυτότητα στην περιοχή και στον κόσμο επίσης ύστερα από πολλά χρόνια αφότου ο Σάικς και ο Πικό [σ.τ.μ.: αναφέρεται στη συμφωνία της 9ης Μαΐου 1916 μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας και Ρωσίας για τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σύμφωνα με την οποία η Παλαιστίνη θα ήταν περιοχή υπό διεθνές καθεστώς και η οποία πήρε το όνομά της από τους κύριους διαπραγματευτές, τον σερ Μαρκ Σάικς της Βρετανίας και τον Ζορζ Πικό της Γαλλίας] προσπάθησαν να εξαλείψουν την εθνική του ταυτότητα.
Μέσω της ένδοξης επανάστασής μας ο λαός μας πέτυχε να επιβάλει το παλαιστινιακό ζήτημα, την ισχυρή του ύπαρξη και τις επιπτώσεις του, στην αραβική και στη διεθνή πολιτική ζωή. Και από την Παγκόσμια Διάσκεψη των Νέων του 1973 η παλαιστινιακή επανάστασή μας με τις παγκόσμιες επιπτώσεις της σηκώνει ψηλά τη σημαία της ελευθερίας εναντίον της τυραννίας και της καταπίεσης. Τέτοιες μεγάλες επιδιώξεις, που επιτεύχθηκαν από τους μεγαλύτερους ανθρώπους και πραγματοποιήθηκαν με αίμα, πίστη και αντοχή, ήταν απλώς ο φυσικός και λογικός πρόλογος για τον μεγάλο στόχο, που ξεκίνησε με την εγκατάσταση της Εθνικής Αρχής στην πατρίδα μας και θα ολοκληρωθεί με την εγκαθίδρυση του ανεξάρτητου κράτους μας με πρωτεύουσά του την Ιερουσαλήμ, σύμφωνα με τα διεθνή νόμιμα ψηφίσματα, και με τη δίκαιη λύση του ζητήματος των προσφύγων, σύμφωνα με το ψήφισμα 194.
Οι Παλαιστίνιοι, η παλαιστινιακή επανάσταση, ήταν απλώς οι πρωτοπόροι μαχητές για τη θέληση ενός ένδοξου έθνους με το όνομα αραβικό έθνος. Και ευχαριστούμε τον Θεό που ήμασταν ικανοί να εικονογραφήσουμε, μέσα από αυτόν τον μακρό δρόμο, το σύνθημά μας το οποίο εκφράσαμε από τις πρώτες ημέρες της επανάστασης της 1ης Ιανουαρίου 1965, ότι αυτή η επανάσταση είναι παλαιστινιακή στη θεώρησή της, αραβική στην καρδιά της και διεθνής στις ρίζες και στις επιπτώσεις της.
Αυτή η βασική, θεμελιώδης κατεύθυνση έχει γεννήσει μεγάλη υποστήριξη από τους άραβες αδελφούς μας και από τους φίλους μας σε όλον τον κόσμο. Η Παλαιστίνη έχει γίνει πλήρες μέλος του Αραβικού Συνδέσμου, πλήρες μέλος της Οργάνωσης Ισλαμικών Διασκέψεων και μόνιμος παρατηρητής στην Αφρικανική Ενωση και στα Ηνωμένα Εθνη υπό το όνομα Παλαιστίνη. Οι άραβες αδελφοί μας ποτέ δεν βραδυπόρησαν να παλέψουν μαζί μας σε όλες τις θέσεις και σε όλα τα πεδία. Ετούτη την ημέρα εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου προς όλους τους άραβες ήρωες που μαρτύρησαν ή πληγώθηκαν.
Είμαι επίσης ευγνώμων σε όλους τους φίλους σε όλον τον κόσμο, το αίμα των οποίων έχει ανακατευθεί με αυτό των Παλαιστινίων και έχει ποτίσει τη γη μας για να στρώσει τον δρόμο στις δικές μας γενεές προς την ελευθερία, την επιστροφή και την προστασία των χριστιανικών και ισλαμικών ιερών […]. Αυτά που έγιναν μετά το έγκλημα της ισραηλινής κυβέρνησης να με εμποδίσει να γιορτάσω τα Χριστούγεννα στη Βηθλεέμ και η αδελφική στάση των χριστιανών κληρικών, πατριαρχών και επισκόπων και των θρησκευομένων ανθρώπων στη Βηθλεέμ και στην Ιερουσαλήμ είναι η καλύτερη απόδειξη αυτής της ενότητας και των ισχυρών, αδελφικών σχέσεων ανάμεσα στους χριστιανούς και στους μουσουλμάνους.
Συνεπώς οι μάρτυρες της Παλαιστίνης, οι άραβες μάρτυρες και οι φίλοι μάρτυρες είναι μάρτυρες της αξιοπρέπειας και της διαφύλαξης των χριστιανικών και ισλαμικών ιερών. Αυτοί είναι οι οικοδόμοι των γενεών του νέου έθνους, του θρησκευτικού, ιστορικού και πολιτιστικού δικαιώματός του να επιτύχει την ύπαρξή του και το μέλλον του. […]
Οι ανθρώπινες, πολιτισμένες και δημοκρατικές επιλογές μας ήταν και είναι ακόμη ένα από τα λαμπερά χαρακτηριστικά του δρόμου του λαού μας. Η επανάστασή μας κατά της κατοχής, της καταπίεσης, του τρόμου έγινε για την προστασία των χριστιανικών και ισλαμικών ιερών μας και γι’ αυτό ο κόσμος μάς σεβάστηκε και μας αναγνώρισε. Μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι ότι εμείς, ως λαός και ως επανάσταση, έχουμε τις ευρύτερες διεθνείς σχέσεις.
Είμαστε επίσης υπερήφανοι για τη διεθνή συγκατάθεση στους ευγενείς στόχους μας και στα άξια δικαιώματά μας. Ποιος δεν θυμάται την τελευταία ψηφοφορία στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, την εναρκτήρια συνεδρίασή της με τη δήλωση του Μπους, και την υποστήριξη των χωρών τής ΕΕ, της Ρωσίας, της Κίνας, της Ιαπωνίας […] προς το παλαιστινιακό κράτος και τα δικαιώματά μας; Ηταν ένα διεθνές δημοψήφισμα για την υποστήριξη προς αυτόν τον λαό και για τη σπουδαιότητα και την ισχύ της ύπαρξής του, το βάθος του ζητήματός του και των ριζών [αυτού του ζητήματος] στη συνείδηση του κόσμου. Από την άλλη πλευρά ήταν ένα δημοψήφισμα για την αδυναμία των αντιπάλων αυτού του λαού και για το υστέρημα της διεθνούς θέσης τους καθώς κλιμακώνουν την απαίσια στρατιωτική κατοχή τους και την τυραννική πολιορκία τους με τις απάνθρωπες μεθόδους τους κατά των χριστιανικών και ισλαμικών ιερών μας σε αυτή την ιερή γη· την πρώτη Κίμπλα [σ.τ.μ.: εσοχή σε μουσουλμανικό ναό που δείχνει την κατεύθυνση προς τη Μέκκα] το όραμα του προφήτη μας Μωάμεθ, και τη φάτνη του Ιησού, ας τους συνοδεύει η ειρήνη. Ναι, η βάση αυτής της διεθνούς αλληλεγγύης και της διεθνούς συγκατάθεσης είναι οι θυσίες του λαού μας, οι συνεχιζόμενες επαναστάσεις του, η ευλογημένη μας ιντιφάντα, η δημιουργική άσκηση πολιτικής, η ισχυρή, ανθεκτική πίστη και οι δίκαιοι στόχοι μας. Και αυτούς που παλεύουν για τον στόχο μας σίγουρα θα τους οδηγήσουμε στον δρόμο μας: γιατί στ’ αλήθεια ο Αλλάχ είναι μαζί με όσους πράττουν το σωστό. […]
Η επανάστασή μας, η επανάσταση της διαρκούς και δίκαιης ειρήνης, η επανάσταση μέσω της οποίας κατακτώνται όλα τα παλαιστινιακά δικαιώματα, δικαιώνεται από τη διεθνή νομιμότητα και υποστηρίζεται από τη διεθνή συγκατάθεση. Μπορούμε με δύναμη να πούμε ότι το παλαιστινιακό κράτος και η πρωτεύουσά του, η Ιερουσαλήμ, δεν είναι μόνο προϋπόθεση για τους διαπραγμευτικούς όρους αλλά η πρώτη κολόνα ανάμεσα στις κολόνες της σταθερότητας και της ασφάλειας στην περιοχή. Είναι αλήθεια ότι στο Ισραήλ υπάρχουν αυτοί που δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν το βαθιά ριζωμένο διεθνές γεγονός και αυτοί που βλέπουν το τανκ, το αεροπλάνο και την μπουλντόζα ως τον μόνο τρόπο να αντιμετωπίσουν τον παλαιστινιακό λαό. Λέω όμως ότι αυτός ο λαός, που επέλεξε τη διαρκή και δίκαιη ειρήνη, την ειρήνη των γενναίων και με γενναιότητα αντιμετωπίζει την πιο καταπιεστική στρατιωτική κατοχή, απλώνει το χέρι του από τη θέση της ειρήνης των γενναίων προς τον ισραηλινό λαό και προς τους εβραίους σε όλον τον κόσμο για ένα λαμπρό μέλλον για τους δικούς τους και τους δικούς μας γιους στο Ισραήλ, ένα μέλλον που θα κυριαρχείται από τη συνύπαρξη και τη συγχώρεση στην ιερή γη και σε όλη τη Μέση Ανατολή.
Θέλουμε ένα μέλλον δίχως τους κινδύνους της κατοχής και των [ισραηλινών] οικισμών. Δίχως τα κλιμακούμενα στρατιωτικά εγκλήματα και δίχως την ερμητική πολιορκία. Διότι ο λαός μας δεν θα γονατίσει και δεν θα σπάσει και δεν θα χάσει την αξιοπρέπειά του ούτε τα δικαιώματά μας θα χαθούν όσο υπάρχει αίμα στις φλέβες μας. […]
Αδελφές και αδελφοί, κατά την 37η επέτειο αυτής της ένδοξης επανάστασης και ετούτη τη χρονιά, τη χρονιά της νέας αυγής της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας, σας χαιρετίζω όλους έναν έναν, χαιρετίζω το κουράγιο και την αντοχή σας, που ξεπέρασαν τους μύθους αυτού του αιώνα. […]
Χαιρετίζω επίσης τους πληγωμένους, τους αιχμαλώτους και τους κρατουμένους. Χαιρετίζω την ανανεούμενη θέληση στις γενεές μας, ιδιαίτερα στους νέους μας, αυτή τη θέληση που άναψε την ελπίδα στα μάτια μας και στις καρδιές μας υψώνοντας τη νικηφόρα σημαία μας πάνω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, τα τζαμιά και τις εκκλησίες της Ιερουσαλήμ, της πρωτεύουσας του ανεξάρτητου παλαιστινιακού μας κράτους. Και ποιος είναι πιο πιστός στην υπόσχεσή του από τον Αλλάχ; »
