Δαμάζοντας το σελιλόιντ
Τη βραδιά των Οσκαρ η Εμιλι Γουότσον τα ‘χε «τσούξει» λιγάκι. Το Οσκαρ δεν πέρασε τελικά από τα χέρια της και έτσι γλίτωσε και τον σαχλό ευχαριστήριο λόγο. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα την έφερνε σε φρικτά δύσκολη θέση. Ούτως ή άλλως ό,τι ήταν να πάρει το πήρε (χωρίς βραβεία, αλλά με μπόλικες φανφάρες) για το «Δαμάζοντας τα κύματα» του Λαρς φον Τρίερ. Η συγκλονιστική ερμηνεία της Γουότσον θα ήταν αρκετή για να την εκτιμήσουν μια και καλή οι κύριοι με τα πούρα αυτοί που βάζουν τις τζίφρες στα συμβόλαια των κινηματογραφικών στούντιο. Ολοι είναι πεπεισμένοι πως η Γουότσον γεννήθηκε με κιλτ! Και όμως με τη Σκωτία οι σχέσεις της αρκέστηκαν στο «γηγενές» accent που υιοθέτησε ως Μπες για το «Δαμάζοντας τα κύματα».
Διότι κατά τα άλλα δηλώνει γέννημα θρέμμα του Λονδίνου. Ο πατέρας της αρχιτέκτονας, η μητέρα της δασκάλα και η ίδια, ήδη από την ημέρα της άφιξής της στα εγκόσμια, πριν από 32 περίπου χρόνια, ταγμένη «επαγγελματίας μαθήτρια». Ηθελε να μάθει να υποδύεται ρόλους και το έκανε. Με το πάσο της. Χωρίς βιασύνες και υστερίες. Πιτσιρίκα ακόμη λάνσαρε μοντελάκια της Laura Ashley. Αργότερα αγγλική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, οντισιόν για μια δραματική σχολή από την οποία απερρίφθη μυστηριωδώς δις προτού τελικά τα καταφέρει. Δεν είχαν περάσει δύο χρόνια από την αποφοίτησή της (1990) και βρήκε μια «θεσούλα» στη Royal Shakespeare Company. Στο «Ημέρωμα της Στρίγκλας» γνώρισε και τον μελλοντικό σύζυγό της τον ηθοποιό Τζακ Γουότερς, από την ίδια και απαράλλαχτη θεατρική στόφα και αυτός.
Οι φήμες λένε ότι ο Φον Τρίερ ή τέλος πάντως κάποιος «άνθρωπός» του την εντόπισε σε μια παράσταση των λεσβιακών αποχρώσεων «The Children’s Hour» της Λίλιαν Χέλμαν. Οχι βέβαια ότι ήταν η πρώτη ή η μοναδική επιλογή του. Ο ρόλος «καπαρώθηκε» αρχικά από τη συμπατριώτισσά της Ελενα Μπόναμ Κάρτερ, που όμως οποία… σοφή επαγγελματική κίνηση άλλαξε γνώμη τελευταία στιγμή. «Λάτρευα τον ρόλο», θα εξηγήσει αμέσως μετά την αποχώρηση η ίδια, «αλλά σαν να είχα μια αλλεργική αντίδραση στην ιδέα αυτής της κοπελίτσας που έχει σύζυγο έναν παραπληγικό και που αρχίζει να εκπορνεύεται, πιστεύοντας ότι αυτό θα τον βοηθήσει να γίνει καλά».
Ακολούθησε το «The Boxer» με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις και τον σκηνοθέτη Τζιμ Σέρινταν (το τιμ τού «Εις το όνομα του πατρός»). Η ίδια στη μόλις δεύτερη ταινία της δεν αισθανόταν και πολύ άνετα. Ιδιαίτερα όταν πληροφορήθηκε ότι ο τελειομανής Ντέι Λιούις όχι μόνο είχε γίνει επί δύο χρόνια «κολλητός» με ένα βετεράνο της πυγμαχίας αλλά κουβαλούσε για καιρό τη φωτογραφία της μέσα στο πορτοφόλι του (εν είδει πρόβας, αφού στην ταινία υποδύονται δύο παλιούς αγαπημένους που έχουν χρόνια να βρεθούν). Η Εμιλι όμως αποτίναξε το κέλυφος της «μικροσκοπικής και τόσο ευάλωτης» και τα ‘βγαλε πέρα μια χαρά δεν δίστασε μάλιστα να εντάξει και λίγο kick boxing στο συνηθισμένο πρόγραμμα γυμναστικής της.
Στο βασισμένο σε ένα μυθιστόρημα του Τζούλιαν Μπαρνς «Metroland» (αμέσως μετά) αναγκάστηκε να ενσαρκώσει τον αντίποδα της Μπες. Μια εντελώς μπανάλ βρετανή νοικοκυρά που αδυνατεί να εκφρασθεί συναισθηματικά. Και σήμερα η Εμιλι «μεταλλάσσεται» κινηματογραφικώς στη Ζακλίν (Τζάκι τη φώναζαν) Ντιπρέ, τη βρετανή τσελίστρια των ’50s που το 1971 έχασε τη μάχη με τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Για τη Γουότσον, ο ιδανικός ρόλος. Και πάλι χωρίς να χρειασθεί να διαβεί τα υδάτινα σύνορα της πατρίδας της, της Βρετανίας. Δεν αισθάνεται μάλλον ακόμη έτοιμη για τον οδοστρωτήρα Χόλιγουντ. «Δεν είμαι σίγουρη ότι είμαι κατάλληλο “υλικό” για ταινίες του τύπου “Anaconda”».
