Η τρομερή κυρία Ρόουζ
«Ισως ο περασμένος αιώνας να είναι μονάχα ο επόμενος του περασμένου αιώνα. Γιατί οι ανήσυχοι άνθρωποι παράγουν ανήσυχα μυαλά, γιατί όταν δεν ανήκεις πουθενά δεν έχεις αφέντη παρά μόνο τον Θεό, που είναι μια ιδέα. Αν πιστεύεις στον Θεό, πιστεύεις στις ιδέες, αλλά τώρα ποιος πιστεύει στον Θεό, ποιος πιστεύει στις ιδέες;»
Ρόουζ
«Πρόκειται για το πορτρέτο μιας τρομερής γυναίκας, Εβραίας, η οποία είχε ένα μοναδικό χάρισμα και κατάφερε να επιβιώσει. Ξεκίνησε από ένα μικρό χωριό στην Ουκρανία, μετά έζησε το Ολοκαύτωμα, το γκέτο της Βαρσοβίας, κατόπιν ταξίδεψε, περιπλανήθηκε και κατέληξε στο Ατλάντικ Σίτι της Αμερικής». Με λίγες λέξεις, έτσι αφηγείται η Αντιγόνη Βαλάκου την ιστορία της «Ρόουζ» του Μάρτιν Σέρμαν που πρόκειται να υποδυθεί από την ερχόμενη Τετάρτη στη σκηνή του θεάτρου Ιλίσια – Βολανάκης.
Αεικίνητη και γεμάτη ενέργεια, η ηθοποιός, με πάθος για το έργο: «Πρόκειται για ένα έργο του 2000. Ο Σέρμαν κάνει αναφορά στα γεγονότα του 20ού αιώνα και καυστική κριτική, καθώς και ορισμένες σκέψεις για τον επερχόμενο. Η γραφή και η γλώσσα του είναι σύγχρονες. Μέσα από μια εβραϊκή τελετουργία, το Σίβα, μέσα από αυτή την πράξη πένθους, γίνεται αναπαράσταση γεγονότων και όχι αφήγηση. Οι θεατές μετέχουν, σαν να παρίστανται. Ολη αυτή η διαδρομή τούς απευθύνεται, αλλά με πολύ χιούμορ. Οπως λέει και η ίδια πάντα, πολύ κλαις, πολύ γελάς, πολύ θυμώνεις. Ο θεατής δεν συμμετέχει ως θεατής αλλά ως δρων πρόσωπο από τη στιγμή που παίρνει μέρος στα γεγονότα τα οποία διαδραματίζονται. Το καταπληκτικό είναι πώς μέσα από όλα αυτά καταφέρνει ο Σέρμαν και κάνει θέατρο». Πώς το επιτυγχάνει αυτό; «Υπάρχουν χιούμορ, δραματικές καταστάσεις, συγκρούσεις» τονίζει η Αντιγόνη Βαλάκου.
Για την ηθοποιό το ενδιαφέρον στοιχείο αυτού του μονολόγου «είναι ο τρόπος προσέγγισης, ο οποίος πρέπει να είναι ιδιαίτερος για να αντιμετωπιστεί αυτό το συγκεκριμένο κείμενο. Ο δικός μου τρόπος είναι η πλήρης αμεσότητα. Οπωσδήποτε όμως είναι μια διαφορετική γλώσσα από τα συνηθισμένα κείμενα. Αυτό για μένα λειτούργησε και ως δυσκολία αλλά και ως ερέθισμα. Επιπλέον πρόκειται και για έναν μαραθώνιο, μια τεράστια διαδρομή που αξιοί και βιολογική αντοχή. Νομίζω όμως ότι τελικά όλα ξεπερνιούνται, γιατί το έργο καταφέρνει να συναρπάσει. Δεν είναι κείμενο που στέκεται απέναντι, που αξιοί την κρίση και την εν μέρει συμμετοχή. Το κοινό συμμετέχει απολύτως. Η διαδρομή αυτής της γυναίκας είναι παράλληλη με την κριτική που ασκείται επί των γεγονότων. Ακόμη και η φυλετική ταυτότητά της ξεπερνιέται, σε σημείο που απορεί κανείς πώς μέσα από όσα πέρασε το συγκεκριμένο άτομο μπορεί να είναι τόσο αντικειμενική. Σε καμία περίπτωση δεν είναι μονόπλευρη. Η Ρόουζ είναι ένας γίγαντας».
Επειτα από μια μεγάλη πορεία, έπειτα από μια σειρά μεγάλους ρόλους, για την Αντιγόνη Βαλάκου το ζητούμενο στο θέατρο παραμένει πάντα το ίδιο όλα αυτά τα χρόνια: «Δεν μπορεί κανείς να ασχολείται με το θέατρο αν δεν διακατέχεται από πάθος και από επιθυμία και αν δεν κοιτάει το αύριο. Πιστεύω ότι αν εφησυχάζεις σε αυτό που έχεις κάνει αντιμετωπίζεις έναν φραγμό. Αν δηλαδή υπάρχουν αυτή η αυτοϊκανοποίηση και ο κορεσμός, δεν νομίζω ότι μπορεί να προκύψει κάτι. Πρέπει να υπάρχουν αναζήτηση και περιέργεια, και αυτό δεν το λέω θεωρητικά, με διακατέχει. Πιστεύω ότι είναι άπειρα αυτά που δεν έχω ανακαλύψει στο θέατρο» εξομολογείται.
Ακόμη και τα όνειρά της για το μέλλον μέσα από αυτό το πρίσμα αναζήτησης τα βλέπει και γι’ αυτό δεν σταματά να οραματίζεται: «Υπάρχουν πάρα πολύ σπουδαία κείμενα τα οποία πάντα κανείς ονειρεύεται να τα αγγίξει. Οσα άξια έργα κι αν έχεις παίξει, πάντα υπάρχουν τεράστια περιθώρια για κάτι άλλο. Με ενδιαφέρει πάντα αυτό που ηλεκτρίζει. Να είναι έργο αξίας σημαντικό είτε από το κλασικό είτε από το σύγχρονο δραματολόγιο. Οπωσδήποτε όμως το αρχαίο δράμα είναι χώρος όπου μπορεί να αναζητάς και να ανακαλύπτεις συνέχεια πράγματα. Θέλω πάντα να καταγίνομαι με αυτό. Εχω ευτυχήσει να παίξω πολλές ηρωίδες τώρα σκέπτομαι την Εκάβη και την Κλυταιμνήστρα. Αρκεί να υπάρχουν φυσικά οι προϋποθέσεις» κατέληξε η ηθοποιός.
