Τα είδαμε όλα

Ενα νεαρό ζευγάρι, που συνηθίζει να φτάνει πάντα αργοπορημένο, τελικά δεν πρόλαβε να μπει σε ένα θέατρο του κέντρου. Κατηφορίζοντας απογοητευμένοι την Ιπποκράτους, είδαν κόσμο έξω από το θέατρο Διάνα. Η παράσταση «Κατάδικός μου» της Ελένης Ράντου είχε κάνει διάλειμμα και οι θεατές είχαν βγει στον δρόμο για αέρα και τσιγάρο. Το ζευγάρι κοντοστάθηκε και όταν χτύπησε το τρίτο κουδούνι ακολούθησε τους θεατές, γνωρίζοντας ότι κανείς δεν ζητάει να δει το εισιτήριό σου στο δεύτερο μέρος μιας παράστασης. Την επόμενη ημέρα, συνειδητοποίησαν ότι πολλοί κάνουν το ίδιο, σε διάφορες σκηνές της Αθήνας. Η κρίση γέννησε μια φυλή περίεργων θεατρόφιλων που ξέρουν να σου πουν πώς τελειώνουν, όχι όμως και πώς αρχίζουν πολλά έργα. Μήπως γι’ αυτό, και όχι από καθαρό σαδισμό, όλο και περισσότεροι σκηνοθέτες αρνούνται να κόψουν την παράστασή τους στη μέση με διάλειμμα;

Εκτός από τους ευρηματικούς λαθρεπιβάτες, πήγε κι άλλος κόσμος στο θέατρο. Οι άνθρωποι του χώρου, που συνήθως γκρινιάζουν, παραδέχονται ότι η σεζόν δεν πήγε άσχημα εισπρακτικά. Βοήθησαν πολύ και τα κουπόνια των εφημερίδων, οι ιντερνετικές προσφορές που χάριζαν ένα εισιτήριο για δύο άτομα, όπως και οι ειδικές τιμές που προσάρμοζαν τα ίδια τα θέατρα.

Οι παραστάσεις εφέτος έφτασαν αισίως τις εξακόσιες. Ο Μίνως Βολανάκης έλεγε ότι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί την ώρα που παίζεις δεν είναι να βλέπεις έναν θεατή να κοιτάζει το ρολόι του, αλλά να το βάζει στο αφτί για να δει αν έχει σταματήσει. Ξεχωρίσαμε τις παραστάσεις που μας έκαναν να νιώσουμε ότι σταμάτησε ο χρόνος, είτε με την καλή είτε με την κακή έννοια.

ΜΕ ΠΡΟΣΗΜΟ ΘΕΤΙΚΟ

1. Λυδία Φωτοπούλου: Τέτοιες συγκλονιστικές ερμηνείες ξεκαθαρίζουν μια και καλή το τι σημαίνει μιλάω επί σκηνής και όλοι κρέμονται από τα χείλη μου. Προδομένη από τον Τάσο, η Γκόλφω στην ώριμη εκδοχή της, σηκώνεται όρθια και λέει πάντα σε δεκαπεντασύλλαβο πόσο ασύλληπτα πονάει ο έρωτας – το συγκεκριμένο κομμάτι της παράστασης έχει κάνει θραύση και στο Διαδίκτυο, το μοιράζονται μετά μανίας στο Facebook, το βλέπουν ξανά και ξανά στο YouTube: «Είναι η αγάπη φονικό που ζωντανό σ’ αφήνει / Είναι η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου / μα κάθε μέρα καρτερείς μη και γυρίσει πίσω (…)».

Λίγες ημέρες νωρίτερα, η Λυδία Φωτοπούλου μάς έλεγε: «Mέσα σε μια τέτοια εποχή, με το συναίσθημα να είναι πλέον τόσο καταρρακωμένο και όταν το παίρνεις και όταν το δίνεις, βλέπεις ξαφνικά κόσμο κάθε ηλικίας να συγκινείται και καταλαβαίνεις ότι τελικά αυτό είναι το κουκούτσι της ύπαρξής μας. Η Γκόλφω μπορεί να φαινόταν γραφική σήμερα αν κυνηγούσε τον Τάσο και του έλεγε και του ξανάλεγε για την προδοσία του. Το θέατρο, όμως, πρέπει να ανταγωνίζεται την αθλιότητα με την οποία έχουμε περιβάλει τη ζωή μας. Κι όλο αυτό είναι ένας ύμνος στην αγάπη. Οταν ο έρωτας έχει περάσει κι από μένα κι από το παιδί μου, ξέρω πια καλά στο πετσί μου ότι υπάρχει μια σύνδεση με όλον τον κόσμο. Ερχονται παιδιά 20 χρόνων και μου λένε: “Τελικά, η μόνη λύση που έχουμε είναι η αγάπη;”. Υποφέρω μέσα μου που αυτή η παράσταση τελειώνει την Κυριακή».

2. Μαρία Πρωτόπαππα: Εδωσε στην «Ηλέκτρα» του Γιουτζίν Ο’Νιλ θριλερική αύρα. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο καλοκουρδισμένη και πιο καθηλωτική. Κόβοντας βόλτες μέσα στο κατάμαυρο κρινολίνο της και κάνοντας τους πάντες άνω-κάτω, με τη σταθερή, απόκοσμη φωνή της, η ηθοποιός απέδειξε για μία ακόμη φορά πόσο σπουδαία είναι.

3. Ιωάννα Παππά: Οταν ανακοινώθηκε ότι θα αποχωρούσε λόγω άλλων θεατρικών υποχρεώσεων από τις πρόβες της «Οδύσσειας» του Μπομπ Γουίλσον, θεωρήθηκε από πολλούς ως η υπέρτατη ύβρη. Βλέποντας αργότερα την υπερεκτιμημένη παράσταση, και την ίδια σε διαφορετικές δουλειές που δοκίμασε και της πέτυχαν («Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας» / «Manhattan Medea» / «Στο σπίτι περιμένοντας τη βροχή»), όλοι κατάλαβαν ότι, όταν έχεις ταλέντο, σημασία έχει το δάσος και όχι το δέντρο.

4. Δημήτρης Τάρλοου: Ο σκηνοθέτης της επιτυχημένης παράστασης «Η Ευρυδίκη στον Αδη» και ιδιοκτήτης του θεάτρου Πορεία τόλμησε σε μια εποχή γενικής κλάψας και μιζέριας να επενδύσει σε ένα εντυπωσιακό σκηνικό, κατασκευάζοντας ακόμη και πισίνα επί σκηνής. Το κατάφερε. «Κολλάμε ένσημα 6.500 ευρώ τον μήνα, άρα τα χρήματα των επιχορηγήσεων επιστρέφονται και με το παραπάνω στο ελληνικό κράτος, το οποίο πρέπει επιτέλους να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα στο περιορίζω και στο εξαφανίζω τα πολιτιστικά κονδύλια» μας είπε μετά το τέλος της παράστασης.

5. Θάνος Τοκάκης: Ο άνθρωπος-ορχήστρα στο «Μιστέρο Μπούφο», που κατάφερε να υποδυθεί μέσα σε ένα ολιγόλεπτο σκετς δεκάδες περίεργους τύπους που πήγαν να δουν από κοντά το πιο cool γεγονός, την Ανάσταση του Λαζάρου!

ΜΕ ΠΡΟΣΗΜΟ ΑΡΝΗΤΙΚΟ

1. Σταύρος Ζαλμάς: Ηταν τόσο αδιάφορος ως Οδυσσέας στην «Οδύσσεια» του Γουίλσον, που δίνεις κάθε δίκιο στην Πηνελόπη για ό,τι κι αν έκανε με τους μνηστήρες.

2. Ολιβιέ Πι: Ο γάλλος σκηνοθέτης έβαλε τους έλληνες ηθοποιούς στο «Βιτριόλι» του Εθνικού να κάνουν ντους επί σκηνής και να κυλιούνται στις λάσπες. Οταν ο πρωταγωνιστής (Δημήτρης Μοθωναίος) αρρώστησε βαριά – αλλά όχι ανεπανόρθωτα – εξαιτίας των αντικανονικών συνθηκών, τον αντικατέστησε με συνοπτικές διαδικασίες και κυνικές δικαιολογίες.

3. Δημήτρης Μπίτος: Ο σκηνοθέτης είχε την απαίτηση το κοινό να πηγαίνει στις 6.00 τα ξημερώματα για να παρακολουθήσει την παράστασή του «Σιωπηλές φωνές» στο θέατρο Θησείον. Εχουν και τα ευρήματα εντυπωσιασμού τα όριά τους. Αν και θα ήταν μια συμπαθητική πρόταση για νυχτοφύλακες που δεν έχουν τι να κάνουν μετά τη λήξη της βάρδιας τους.

4. Θανάσης Τριαρίδης: Δύο έργα του ανέβηκαν εφέτος: «Historia de un amor ή Τα μυρμήγκια» (θέατρο Olvio) και «La ultima noche ή Οι καρχαρίες» (θέατρο ΠΚ). Στο πρώτο, ένα ζευγάρι σε τέλμα είναι κλεισμένο στο σπίτι και φοβάται ότι θα το φάνε τα μυρμήγκια. Στο δεύτερο, ένα ζευγάρι σε τέλμα είναι κλεισμένο στο σπίτι και φοβάται ότι θα το φάνε οι καρχαρίες. Του αναγνωρίζουμε, ωστόσο, ότι είναι ο πρώτος συγγραφέας που αντιγράφει τόσο καλά τον εαυτό του και μάλιστα μέσα στην ίδια σεζόν. Περιμένουμε με ανυπομονησία να συμπληρωθεί η τριλογία με κάτι του τύπου «Piensa en mi ή Οι βροντόσαυροι».

5. Αλίκη Δανέζη-Κνούτσεν: Αποπειράθηκε να μεταφέρει στο Θησείον την κινηματογραφική επιτυχία «Οι ζωές των άλλων». Αν δεν είχες δει την ταινία και δεν είχες λυσάρι με τα δύσκολα γερμανικά ονόματα των ηρώων, χανόσουν στη μετάφραση. Στην ουσία, πόνταρε ότι το σινεφίλ κοινό είναι εν δυνάμει και θεατρόφιλο.

ΟΙ ΔΕΚΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ

1. «Γκόλφω», Εθνικό Θέατρο: Ο Νίκος Καραθάνος σκηνοθέτησε και έπαιξε στην «Γκόλφω» με όλο του το είναι. Οι κάμποι και οι ραχούλες έγιναν γιγάντια μαύρα πουφ και πάνω τους αλώνιζαν οι ηθοποιοί: Ηταν ο ένας καλύτερος απ’ τον άλλον. Υπέροχη μουσική και μουσικότητα. Χιούμορ στα σωστά σημεία. Συγκίνηση που σε οδηγεί στα δάκρυα. Κλείσιμο του ματιού για την Ελλάδα τού σήμερα. Το κείμενο του Περεσιάδη, 120 ετών, ακουγόταν πεντακάθαρα και σου έδινε την αίσθηση ότι γράφτηκε χθες. Οι θεατές έχουν χωριστεί σε δύο βασικές κατηγορίες: σε εκείνους που δεν κατάφεραν να βρουν εισιτήριο και σ’ εκείνους που το είδαν και θέλουν να το ξαναδούν.

2. «Μιστέρο Μπούφο», Θησείον: Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πήρε το βραβευμένο με Νομπέλ Λογοτεχνίας κείμενο του Ντάριο Φο, μοίρασε στους Καλαϊτζίδου, Μάσχα, Χρυσοστόμου, Μπερικόπουλο, Τοκάκη, Ξάφη από ένα καπέλο γελωτοποιού και σκάρωσε μία από τις πιο αστείες παραστάσεις της σεζόν. Ποιος χρειάζεται σκηνικά και κοστούμια όταν τέτοιοι ηθοποιοί έχουν τη δύναμη να τα ζωντανέψουν όλα μπροστά σου;

3. «Η ρομαντική μου ιστορία», Θέατρο του Νέου Κόσμου: Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος πήρε ένα μέτριο σκωτσέζικο εργάκι και επέτρεψε σε δύο καλές ηθοποιούς (Σύρμω Κεκέ, Κατερίνα Λυπηρίδου) και σε έναν πάρα πολύ καλό (Μάκης Παπαδημητρίου) να το απογειώσουν. Αποτέλεσμα, μία άκρως διασκεδαστική, βιντεοκλιπίστικης αισθητικής παράσταση, για το πόσο προβληματικές ήταν, είναι και θα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις.

4. «Αντιγόνη», Νέο Ελληνικό Θέατρο: Η κόρη Ηρώ Μπέζου έβγαλε ασπροπρόσωπο τον μπαμπά Μπέζο, που σκηνοθέτησε το έργο του Ζαν Ανούιγ και έπαιξε μαζί της. Από τις φορές που λες και το εννοείς «δεν πειράζει που είναι κόρη του μπαμπά της, η μικρή έχει πολύ ταλέντο!».

5. «Η αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις», Θέατρο του Νέου Κόσμου: Η Βασιλική Τρουφάκου κατάφερε, μαζί με την Ελένη Ευθυμίου και μέσα από μία πολύ καλοφτιαγμένη δουλειά, να ξορκίσει την κατάρα της όμορφης ηθοποιού, που επομένως δεν χρειάζεται να παίζει και καλά. Αν έκλαιγε και λιγότερο, θα μας άρεσε ακόμη περισσότερο.

6. «Γιοι και κόρες», Bios: Μια παράσταση είναι πραγματικά καλή όταν δεν την καταλαβαίνουν μόνο οι θεατρικά μυημένοι, αλλά όλοι. Να γελάς και να συγκινείσαι και δίπλα σου να κάθονται άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, που ούτε ξέρουν τι σημαίνει Bios, εναλλακτικοί θεατρικοί χώροι κτλ., αλλά νιώθουν ακριβώς το ίδιο μ’ εσένα. Οι παραστάσεις του Γιάννη Καλαβριανού έχουν αυτό το χάρισμα.

7. «(Ακόμα πιο) Δύσκολα τα πράγματα», Εν Αθήναις: Ο Γιώργος Χατζηπαύλου είναι ίσως ο μόνος που κάνει τόσο καλό stand-up comedy στην Ελλάδα.

8. «Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ», Bios: Υπάρχουν φτασμένοι σκηνοθέτες που παίρνουν αριστουργήματα όπως αυτό του Χάινριχ Μπελ και του αλλάζουν τα φώτα. Η ομάδα Ubuntu, όμως, με τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Ελεάνας Τσίχλη, το πήραν και του έδωσαν ένα παθιασμένο φιλί ζωής.

9. «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», Εθνικό Θέατρο: Εκεί που νομίζεις ότι τίποτα δεν μπορεί πια να σε ξαφνιάσει στο θέατρο, ο Γιάννης Χουβαρδάς ανακάτεψε με τους κανονικούς θεατές της Κεντρικής Σκηνής τέσσερις «δικούς του», που σχολίαζαν σαν κοινοί θνητοί όσα φρικτά συνέβαιναν στην έπαυλη των Μάνον. Εικόνες που μας θύμισαν τον κορυφαίο πίνακα του Βελάσκεθ «Las Meninas», κρινολίνα που πέφτουν σαν αερόστατα στο κενό και ανοίγουν πάντα την κατάλληλη στιγμή, συνεχές αλισβερίσι μεταξύ ζωντανών και νεκρών, θεατών και ηθοποιών. Ενα δύσκολο έργο που κατάφερε να γίνει προσιτό στο ευρύ κοινό χωρίς να γίνει φτηνό.

10. «I am what I am», θέατρο Αλίκη: Η πιο απολαυστική ένοχη απόλαυση της σεζόν. Ο Τάκης Ζαχαράτος κάνει τα δικά του και τα κάνει πολύ καλά. Μιμείται τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, την Αντζελα Δημητρίου και πολλές ακόμη, και κέρδισε δικαίως παράταση.

ΟΙ ΔΕΚΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΣΑΝ

1. «Τα κόκκινα φανάρια», Εθνικό: Βούτυρο στο ψωμί του Κωνσταντίνου Ρήγου ένα έργο που διαδραματίζεται σε πορνείο. Τσιτσίδωσε – κατά την προσφιλή του συνήθεια – σχεδόν ολόκληρο το καστ. Βλέποντας το σκηνικό-ξύλινο δωμάτιο, που μας θύμισε απελπιστικά εκείνο από την πιο πρόσφατη περιοδεία της Μαντόνα MDNA tour, μας γεννήθηκε μία απορία: Πότε επιτέλους θα καταλάβουν κάποιοι ότι οι ιθαγενείς έχουν πλέον Internet και βλέπουν τι συμβαίνει στο εξωτερικό;

2. «Δαίμονες», Παλλάς: Η Αννα Βίσση ήταν ομολογουμένως η καλύτερη απ’ όλους. Ο Παναγιώτης Πετράκης έπαιζε με ναπολεόντειο στόμφο και άφαντο ταλέντο. Η Εβελίνα Παπούλια δεν κατάφερε να σταυρώσει και πολλές νότες και τελικά αυτοκτονεί. Γιατί όμως η κούκλα-ξόανο με τα πορτοκαλί μαλλιά που χρησιμοποιείται ως κασκαντέρ της, πρέπει να βγει και στο φινάλε μαζί με το Δαίμονα; Γέλασα με την ψυχή μου, ήταν μία από τις καλύτερες κωμωδίες της σεζόν. Μόνο που οι ορκισμένοι φαν που δαιμονίζονταν με ευλάβεια, με έβαζαν στη θέση μου κάθε τρεις και λίγο.

3. «Βιτριόλι», Εθνικό: Απόγνωση για την απόγνωση, ψυχοπλάκωμα χωρίς λόγο. Το έργο του Γιάννη Μαυριτσάκη δεν έπαιρνε αέρα από πουθενά.

4. «Η αναγνώριση», Θέατρο του Νέου Κόσμου: Ενας άδειος, μαύρος κι άραχνος χώρος. Ενας γυναικείος μονόλογος, γραμμένος από τον Ακη Δήμου, για μια γυναίκα που ξεσπάει στον νεκρό σύζυγό της. Και η Γιώτα Φέστα να φωνάζει τόσο πολύ, που μας ήταν αδύνατο να την ακούσουμε. Η γυναικεία υστερία και απόγνωση έχουν πολλές αποχρώσεις. Οχι μόνο την προφανή των εκνευριστικών ντεσιμπέλ.

5. «Mnimonimus», Προσκήνιο: Αν και βγαλμένη από τη ζωή η φιγούρα ενός ημίτρελου λόγω μνημονίου Ελληνα, το κείμενο που υπέγραψε ο ίδιος, μαζί με τους Γιώργο Γαλίτη και Ντίνο Σπυρόπουλο, δεν βοήθησε τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη να βγάλει και πολύ γέλιο. Μακρόσυρτο και κουραστικό, όπως το ίδιο το μνημόνιο.

6. «Αόρατη Ολγα», Εθνικό: Η παράσταση του Γιώργου Παλούμπη ήταν κλειστοφοβική, όχι επειδή είχε να κάνει με μία αιχμάλωτη από τον προαγωγό της ρωσίδα πόρνη, αλλά επειδή δεν είχε ρυθμό και θεατρικότητα. Η Λένα Παπαληγούρα μιμήθηκε καλά την ξένη προφορά, έκανε φιλότιμες προσπάθειες, κατά τη γνώμη μας όμως, κέρδισε το βραβείο Μελίνα Μερκούρη για τη συμμετοχή της σε μια μετριότατη παράσταση.

7. «Δεν μ’ αγαπάς, μ’ αγαπάς», θέατρο Βασιλάκου: Μια εξαιρετική Ρένη Πιττακή, που όμως καλύφτηκε από τις αμετροεπείς τσιρίδες της Πέγκυς Τρικαλιώτη. Το κείμενο είχε να κάνει με την πάντα ετοιμοπόλεμη σχέση μάνας-κόρης (αλληλογραφία της Μαργαρίτας Λυμπεράκη στην κόρη της Μαργαρίτα Καραπάνου που έκανε βιβλίο η Φωτεινή Τσαλίκογλου). Ο θυμός και τα λοιπά απωθημένα δεν χρειάζεται να εκφράζονται τόσο εξόφθαλμα.

8. «Εγκλημα στην γκαλερί», Thission Lofts: Η ομάδα AbOvo στο ξεκίνημά της ήταν τόσο καλή, που έκανε μόδα τις θεατρικές ομάδες. Εφέτος, όμως, παρουσίασε σημάδια κόπωσης. Η ιδέα της εμπλοκής του κοινού ξεφούσκωσε γρήγορα, τα ευρήματα ήταν λίγα και το πραγματικό σασπένς εντοπιζόταν στο αν θα γινόσουν ρεζίλι κάθε φορά που ένας ηθοποιός σού απηύθυνε τον λόγο. Καλό το interactive, αλλά ας κάνουν και κάτι μόνοι τους οι ηθοποιοί…

9. «Βάκχες», Θέατρο του Νέου Κόσμου: Ο Εκτορας Λυγίζος πήρε μια αρχαία τραγωδία, της αφαίρεσε τα χορικά και γενικά της άλλαξε τα φώτα. Τέτοια έργα κάνουν καλό εφέ στο βιογραφικό σου, αλλά συνήθως σε εκδικούνται όταν δεν ξέρεις τι ακριβώς θέλεις να πεις μέσα από αυτά.

10. «Θα σε πάρω να φύγουμε», Badminton: Μια παράσταση για θεατές, που κατά βάθος είναι τηλεθεατές. Αν εξαιρέσουμε τον Αντώνη Λουδάρο και την Τάνια Τρύπη, τα υπόλοιπα ονόματα (Γιώργος Καπουτζίδης, Μιχάλης Μαρίνος, Ελισάβετ Μουτάφη, Μέμος Μπεγνής), μας υπενθυμίζουν πόσο δύσκολο και επίσης εκδικητικό είδος είναι η επιθεώρηση. «Θα σε πάρω να φύγουμε» από το Badminton.

Η ΣΕΖΟΝ ΜΕ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΟΥΣ

Το «Αντρες έτοιμοι για όλα» είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της σεζόν με 90.000 εισιτήρια (πρεμιέρα 10/10, θέατρο Λαμπέτη, χωρητικότητα 500 θέσεις). Η αφίσα με τους γυμνούς πρωταγωνιστές ήταν παραπλανητική. Στην πραγματική παράσταση πέφτουν τα φώτα λίγο προτού πέσουν στο έδαφος τα μποξεράκια. Θα κάνει καλοκαιρινή περιοδεία και θα επαναληφθεί και του χρόνου.

«I am what I am», Τάκης Ζαχαράτος: 45.000 εισιτήρια, κέρδισε παράταση (πρεμιέρα 11/10, θέατρο Αλίκη, χωρητικότητα 500 θέσεις).

«Δαίμονες»: 30.000 εισιτήρια, πουλούσαν 1.000 εισιτήρια την ημέρα (Παλλάς).

«Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα»: Πληρότητα 120%. Ξεκίνησε για 40 παραστάσεις και πήρε παράταση ως τις αρχές Μαΐου (Κεντρική Σκηνή Εθνικού).

«Οδύσσεια»: Πληρότητα 103% (Κεντρική Σκηνή Εθνικού).

«Μιστέρο Μπούφο»: Περισσότεροι από 10.000 θεατές, πληρότητα 95% (Θησείον).

«Η ρομαντική μου ιστορία»: Πληρότητα 93%, περίπου 10.000 θεατές (πρεμιέρα 12/12, Θέατρο του Νέου Κόσμου, χωρητικότητα 130 θέσεις).

«Η Ευρυδίκη στον Αδη»: 12.000 εισιτήρια, πληρότητα 65% (πρεμιέρα 20/11, θέατρο Πορεία, χωρητικότητα 240 θέσεις. Θα συνεχιστεί και του χρόνου ως τα Χριστούγεννα).

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 28 Απριλίου 2013