Αρχές της εβδομάδας ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωνε σε μια συνέντευξη:
«Αυτή που έχει αποτύχει πλήρως είναι η ελληνική ελίτ, η οποία είναι η πραγματική υπεύθυνη για την κατάσταση στη χώρα, και όχι το πρόγραμμα προσαρμογής».
Ακριβώς την επόμενη ημέρα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε τη σκυτάλη και μιλούσε για «αιχμαλωσία του πολιτικού συστήματος από το καρτέλ των διαπλεκομένων επιχειρηματικών και μιντιακών συμφερόντων».
Απρόσμενη σύμπτωση. Και οι δύο συμφωνούν ότι στην Ελλάδα «φταίει το σύστημα».
Τη μεθεπομένη (6.12.2012) ο «Guardian» δημοσίευε μια μακροσκελή ανταπόκριση από την Αθήνα με τίτλο: «Η Ελλάδα είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ελάχιστοι θα εκπλαγούν» –σίγουρα πάντως όχι ο Γ. Παπανδρέου, συμπληρώνω εγώ…
Η ανταπόκριση αναφέρεται σε μέτρηση της οργάνωσης Διεθνής Διαφάνεια, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα από την 80ή θέση παγκοσμίως έπεσε στην 94η θέση στον «δείκτη προσλαμβάνουσας διαφθοράς».
(Κάτι που σημαίνει ότι ο δείκτης δεν μετράει τη διαφθορά αλλά τις δοξασίες περί διαφθοράς –άρα και την καχυποψία, το κουτσομπολιό κτλ!..)
Παρά ταύτα, ο πρόεδρος της οργάνωσης δηλώνει ότι «χρειάζεται να δημιουργήσουμε ένα πολιτικό σύστημα όπου οι πολιτικοί θα νοιάζονται περισσότερο για τη μοίρα της χώρας παρά για τους εαυτούς τους».
Μέσα σε πέντε ημέρες λοιπόν ένας γερμανός υπουργός, ένας έλληνας πολιτικός, μια διεθνής οργάνωση και μια βρετανική εφημερίδα είπαν με διαφορετικά λόγια το ίδιο πράγμα:
Οτι η Ελλάδα είναι βαθιά διεφθαρμένη χώρα, ότι το πολιτικό σύστημα είναι κάτι σαν την Καμόρα και ότι για να σωθεί ο τόπος χρειάζεται να αλλάξουμε σύστημα.
Περίπου, δηλαδή, όπως ο Μπέρτολτ Μπρεχτ συμβούλευε να αλλάξουμε λαό.
Προσωπικά δεν έχω αντίρρηση.
Πώς αλλάζει όμως ένα πολιτικό σύστημα; Με προεδρικό διάταγμα; Με πράξη νομοθετικού περιεχομένου; Με πραξικόπημα; Με εξέγερση; Ή μήπως με εκλογές;
Και τότε πώς εξηγείται ότι μόλις πριν από έξι μήνες και έπειτα από δύο εκλογικές αναμετρήσεις ο λαός ανέθεσε συνολικά στους ίδιους να τον κυβερνήσουν;
Διότι ακόμη κι αν οι ευθύνες ενός συστήματος εξουσίας για τη χρεοκοπία της χώρας είναι προφανείς, το ερώτημα είναι πώς αλλάζει. Kαι τι μπαίνει στη θέση του.
Θα εισάγουμε επιτρόπους από τη Γερμανία; Θα φέρουμε κομισάριους από τις Βρυξέλλες; Θα επιστρέψουν τα λαμόγια ντυμένοι ΣΥΡΙΖΑ ή Χρυσή Αυγή;
‘Η μήπως όλα αυτά δεν είναι παρά χρήσιμα προσχήματα για επίδοξους «ολιγάρχες»;

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ