Δείπνο

Η Σοφί ντυ Βιβιέ ετοιμάζει ακόμη ένα δείπνο στο κομψό, αστικό διαμέρισμά της. Στην καρδιά του Σεν Ζερμέν ντε Πρε, δίπλα στην εκκλησία της Αγίας Κλοτίλδης, «ενορίας περιζήτητης από ζωντανούς και νεκρούς», τα δείπνα της Ντυ Βιβιέ, με την ισορροπημένη επιλογή των καλεσμένων και τον μελετημένο καθορισμό των θέσεων γύρω από το τραπέζι – μια εξίσωση που την έλυνε πάντα με τη βοήθεια του φίλου της, επικεφαλής του πρωτοκόλλου του Μεγάρου των Ηλυσίων Πεδίων – έμοιαζαν με Γιάλτα της κοσμικότητας. Η συνταγή ήταν δοκιμασμένη και οι καλεσμένοι σπάνια έπλητταν στα δείπνα της. Φωτογράφιζε τα τραπέζια για να μην ξαναστρώνει το ίδιο τραπεζομάντιλο για τους ίδιους προσκεκλημένους και ήξερε το ιδιαίτερο διαιτολόγιο του καθενός. Ο κάθε καλεσμένος είχε 70 εκατοστά ζωτικού χώρου στο τραπέζι και 76 εκατοστά απόσταση από το πάτωμα – μελετημένο ύψος, ώστε να αναδεικνύονται τα γυναικεία στήθη με τα κοσμήματα. Η απόσταση ανάμεσα στα πιάτα και στα μαχαιροπίρουνα ήταν σοφά μετρημένη, με ειδικό εργαλείο, όπως και η απόσταση ανάμεσα στα μαχαιροπίρουνα και στον προσκεκλημένο. Βοηθός της Ντυ Βιβιέ σε αυτή την ιεροτελεστία ήταν η υπηρέτριά της Σόνια.

Το καινούργιο δείπνο είχε έναν στόχο. Το είχε ζητήσει ο σύζυγός της για να επηρεάσει έναν από τους σημαντικότερους πελάτες του, που ήταν φυσικά προσκεκλημένος. Κάτι δεν είχε όμως προβλεφθεί. Στο τραπέζι κάθησαν τελικά δεκατρείς, πράγμα που προκάλεσε ένα κύμα προλήψεων. Η κατάσταση σώζεται με την πρόσκληση προς την υπηρέτρια να καθήσει στο τραπέζι. Η Σόνια, που το πραγματικό όνομά της είναι Ουεμελκχέιρ, κατάγεται από το Μαρόκο και σπουδάζει Ιστορία της Τέχνης, αναστατώνει το δείπνο με τη ρητορική της και τις γνώσεις της. Στο τέλος το deal γίνεται.

Ολα αυτά στο μυθιστόρημα του Πιερ Ασουλίν Οι προσκεκλημένοι (εκδόσεις Πόλις), μια αφήγηση μεγάλης κομψότητας, που διασώζεται πλήρως στην ελληνική γλώσσα χάρη στη μετάφραση της Ρίτας Κολαΐτη. Ο γάλλος συγγραφέας, που τον γνωρίσαμε από το μυθιστόρημά του Ξενοδοχείο Lutetia (στον ίδιο εκδότη), δημιουργεί ουσιαστικά μια παραβολή για την κοινωνική ζωή ως ανταγωνισμό των εγώ, για την κωμωδία του φαίνεσθαι και φυσικά για τη ματαιότητα – αυτή τη χρήσιμη ματαιότητα που τελικά μας κάνει να ξανασκεφθούμε τη βαθύτερη ουσία της ζωής.