Η παρουσία της ελληνικής μουσικής σκηνής στο εξωτερικό και δη σε διεθνή φεστιβάλ δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έντονη- πολύ περισσότερο από καλλιτέχνες και συγκροτήματα που δεν απευθύνονται κατά βάση στους ομογενείς, αλλά σε ένα μάλλον περιορισμένο, απαιτητικό κοινό. Οι Ελελεύ (κατά τον Αριστοφάνη – «Ορνιθες», στ. 364

– σημαίνει «επίφθεγμα πολεμικόν. Οι προσιόντες γαρ εις πόλεμον το ελελεύ εφώνουν μετά τινος εμμελούς κινήσεως…», ενώ κατά τους ίδιους «επίθεση,χωρίς όμως εχθρικά συναισθήματα, αλλά με μαχητική διάθεση απέναντι σε ό,τι μας “χαλάει”΄» ) δεν επιτέθηκαν σε κανέναν. Αντιθέτως, εμφανίστηκαν στις 5 Αυγούστου στην πόλη Χιρόνα της Καταλωνίας, καλεσμένοι του φεστιβάλ που διοργανώνει το Μουσείο Τέχνης της πόλης.

Ο Βαγγέλης Βέκιος, ιδρυτής, ντράμερ και συνθέτης του συγκροτήματος (ιδρυτικός μέλος των Μουσικών Ταξιαρχιών και άνθρωπος με περίπου 30χρονη ενεργό παρουσία στην εγχώρια ροκ σκηνή… από πολλά μετερίζια), σημειώνει ότι οι Ισπανοί ήταν που τους «ανακάλυψαν» και τους κάλεσαν. «Να σκεφτείς ότι, όταν μας τηλεφώνησαν για να μας προσκαλέσουν, νομίζαμε ότι μας έκαναν πλάκα. Δεν ήταν όμως αστείο. Οπως δεν ήταν αστείο και η (θετική) ανταπόκριση των θεατών». Και όχι μόνο. Ηδη έχουν στα χέρια τους μία ακόμη πρόταση, για να εμφανισθούν σε φεστιβάλ στην Ολλανδία- παρά το γεγονός ότι ο στίχος αλλά και ο ήχος τους είναι ελληνικοί. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, στόχος του γκρουπ είναι η εξέλιξη αυτού που ονομάζεται ελληνικός ήχος, ελληνικό τραγούδι: αν και οι καταβολές τους είναι σαφώς ροκ, εν τούτοις επιμένουν στον ελληνικό στίχο. Τα επιχειρήματά τους γι΄ αυτή την επιλογή; «Πρώτον, η Κρίστη Στασινοπούλου με ελληνικό στίχο κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Δεύτερον, όταν ονειρεύεσαι ή βρίζεις, στα ελληνικά δεν το κάνεις; Ή μήπως μεταφράζεις τα όνειρά σου;».

O Βαγγέλης Βέκιος δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του όσον αφορά την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην εγχώρια ροκ σκηνή. «Παραμένει ακόμη στο περιθώριο. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για όσους προσπαθούν να κάνουν καινούργια πράγματα, όπως συμβαίνει και με τους Ελελεύ.Δεν λέω ότι είμαστε καλοί.Λέω ότι,αν για παράδειγμα είχαμε ως γκρουπ μια συγκεκριμένη ταμπέλα που θα παρέπεμπε απευθείας σε έναν συγκεκριμένο ήχο, θα ήταν όλα πιο εύκολα».

Οι δυσκολίες όμως δεν αφορούν μόνο την αναγνωρισιμότητα ενός γκρουπ. «Εχουν “ψοφήσει”, έχουν εξαφανιστεί συγκροτήματα λόγω ελλείψεως θεατών. Και αυτό επειδή σχεδόν κανείς, ούτε και από τον Τύπο, ψάχνει για καινούργια πράγματα. Αγνοήθηκαν από τα ΜΜΕ, τα οποία δίνουν την εντύπωση ότι έχουν πρεσβυωπία και δεν βλέπουν κοντά. Τι εννοώ; Υπάρχουν πολλά και καλά γκρουπ και καλλιτέχνες στην Ελλάδα. Γιατί όμως αγνοείται όλη αυτή η σκηνή και αντιθέτως αντιμετωπίζεται θετικά καθετί από το εξωτερικό;». Ωσπου να βρει ο ίδιος την απάντηση στην ερώτησή του, θα συνεχίσει να γράφει τη μουσική που αγαπά, να παίζει τα ντραμς του, πάντοτε με παρέα, και να αντιμετωπίζει τη μουσική με ερωτική διάθεση. «Δεν μπορώ να τη βαρεθώ. Είναι σαν να λέω ότι βαρέθηκα τον έρωτα. Μόνο ένα “άι σιχτίρ” μπορεί να λέω πού και πού».