NEA ΥΟΡΚΗ Πραγματικότητα αποτελεί πλέον το πιο μεγαλεπήβολο από τα ως τώρα σχέδια του Κρίστο: να «περιτυλίξει» το Σέντραλ Παρκ. Ο διεθνούς φήμης καλλιτέχνης γεννήθηκε το 1935 στη Βουλγαρία. Το 1958 αυτεξορίστηκε στο Παρίσι όπου, παράλληλα με τη ζωγραφική, έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσει, κυρίως όμως ασχολήθηκε με τρία πράγματα: εγκατέλειψε το επώνυμό του, Γιαβάτσεφ, παντρεύτηκε τη Γαλλίδα Ζαν-Κλοντ και βάλθηκε να τυλίγει με ύφασμα ποικίλα αντικείμενα, κονσερβοκούτια, μπουκάλια, παπούτσια και αλυσίδες, για να καταλήξει στην απόφαση ότι αυτή ήταν η τέχνη που τον εξέφραζε πραγματικά. Το 1964 το ζεύγος Κρίστο εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Με την ενθάρρυνση αλλά και τη συνεργασία της Ζαν-Κλοντ ο Κρίστο προχωρούσε ήδη στο τύλιγμα μεγαλύτερων αντικειμένων, όπως αυτοκίνητα, ένα γυμνό μοντέλο, δέντρα, και κατέληξε να περιτυλίξει την Πον Νεφ του Παρισιού, το Ράιχσταγκ του Βερολίνου, ολόκληρα νησιά και άλλα. Ολα αυτά τον έκαναν παγκοσμίως διάσημο αλλά, παρά τη φήμη του, έμενε απραγματοποίητο το μεγάλο όνειρό του, οι «Πύλες»: 7.500 βάσεις σε σχήμα γκολπόστ, με ύψος 4,87 μ. η καθεμιά, από τις οποίες, στα δύο μέτρα από το έδαφος, θα κρέμονταν κομμάτια συνθετικό ύφασμα σε πορτοκαλί χρώμα. Οι «Πύλες» με το ύφασμα θα στήνονταν η μία πίσω από την άλλη, σε κανονικές μεταξύ τους αποστάσεις, στα φιδογυριστά δρομάκια του Σέντραλ Παρκ σε συνολικό μήκος, ούτε λίγο ούτε πολύ, 37 χιλιομέτρων. Εχοντας συλλάβει την ιδέα το 1979 ο Κρίστο χρειάστηκε 25 χρόνων πάλη με τη γραφειοκρατία, τον συνήθη εχθρό των σχεδίων του, ώσπου να του επιτραπεί να την υλοποιήσει. Οι «Πύλες», που το κόστος τους υπολογίζεται σε 32 εκατ. δολ., θα… ανεμίζουν στο Σέντραλ Παρκ ως τα μέσα του μηνός και κατόπιν θα ξηλωθούν και τα υλικά τους θα ανακυκλωθούν. Δεινός σχεδιαστής ο Κρίστο αποτυπώνει πολλές φορές στο χαρτί τα έργα του πριν από την κατασκευή τους. Από τις πωλήσεις αυτών των σχεδίων (480.000 δολ. το μεγαλύτερο) χρηματοδοτεί τα «περιτυλίγματά» του και δεν καταφεύγει σε χορηγούς. Ο παχύσαρκος Μάκβεθ και οι κριτικοί
ΛΟΝΔΙΝΟ Αυτές τις ημέρες όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να θαυμάσει τον «πιο παχύσαρκο Μάκβεθ που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε δει ποτέ». Είναι ο Σάιμον Ράσελ Μπιλ, πρωταγωνιστής της τραγωδίας του Σαίξπηρ στο θέατρο Almeida, ως τις 5 Μαρτίου. H παρατήρηση αυτή του Αλαστερ Μακόλεϊ στους Financial Times, καθώς και άλλα επιφυλακτικά σχόλιά του, αποτελούν τη μοναδική σχεδόν αρνητική εξαίρεση στη θετική ως ενθουσιώδη υποδοχή της εν λόγω παράστασης. Οι κριτικοί εγκωμιάζουν τόσο τη σκηνοθεσία του Τζον Κερντ όσο και τις ερμηνείες των ηθοποιών. Ο Ράσελ Μπιλ ιδιαίτερα γνωρίζει την αποθέωση. Ο Πίτερ Πόρτερ μάλιστα, στο Times Literary Supplement, θεωρεί το «γεροδεμένο αλλά βραχύ παράστημά του» προσόν «ανάμεσα στους υψηλόσωμους σκωτσέζους θάνηδες». Επαίνους αποσπά και η Λαίδη Μάκβεθ της Εμα Φίλντινγκ. Ο Μπένεντικτ Νάιτινγκεϊλ, στους Times, βαθμολογεί την παράσταση με άριστα (πέντε αστεράκια δηλαδή) και βρίσκει ότι αυτός ο Μάκβεθ είναι «ο πιο δυνατός, ο πιο ανατριχιαστικός, ο πιο κακόβουλος που έχουμε δει αφότου ο Ιαν Μακ Κέλεν και η Τζούντι Ντεντς έπαιξαν το έργο σε σκηνοθεσία του Τρέβορ Ναν πριν από πολλά χρόνια». Ο Ραμό, οι ελέφαντες και το χιπ-χοπ
ΠΑΡΙΣΙ Οι χορογράφοι Ζοζέ Μονταλβό και Ντομινίκ Ερβιέ καλλιεργούν εδώ και χρόνια ένα είδος κολλάζ που συνδυάζει τον χορό με τις προβολές βίντεο. Οι παλαιότερες δημιουργίες τους, Παράδεισος, Ο κήπος Ιο Ιο Ιτο Ιτο και Ευτυχισμένη Βαβέλ, έχουν κερδίσει τη θερμή ανταπόκριση του κοινού. Στα έργα του Μονταλβό και της Ερβιέ οργιάζουν η φαντασία και η τόλμη, και ο συνδυασμός των χορευτικών κινήσεων με τις εικόνες από το βίντεο δημιουργούν ονειρική ατμόσφαιρα και συναπαρτίζουν ένα πραγματικά πρωτότυπο θέαμα. Αν κρίνουμε από τα δημοσιεύματα του γαλλικού Τύπου, στην τελευταία τους δημιουργία, το On danse, οι Μονταλβό και Ερβιέ υπερβαίνουν εαυτούς. Υπό τους ήχους της μουσικής από τους Παλαδίνους του Ζαν Φιλίπ Ραμό το θέαμα συνταιριάζει κλασικούς χορευτές, δεξιοτέχνες του χιπ-χοπ, ιπτάμενους ελέφαντες και άλλους εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου σε πλήθος συναρπαστικές εικόνες που κινούνται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Παρισινός κριτικός παρατηρεί ότι ο Μονταλβό, υπεύθυνος και για το βίντεο, πετυχαίνει συνθέσεις που θυμίζουν κολλάζ του Μαξ Ερνστ. Το θέαμα παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο του Σαγιό ως τις 19 Φεβρουαρίου και κατόπιν αρχίζει περιοδεία σε πολλές πόλεις της Γαλλίας ως τον Ιούνιο. Κλασική μουσική και δημόσιες σχέσεις
ΛΟΝΔΙΝΟ Επιτρέπεται άραγε η κλασική μουσική να ακολουθήσει το παράδειγμα της ελαφράς και να χρησιμοποιήσει τις δημόσιες σχέσεις και το μάρκετινγκ για να διευρύνει το κοινό της και να αυξήσει τις πωλήσεις της; H διαμάχη γύρω απ’ αυτό το ερώτημα εντείνεται ολοένα. Οι οπαδοί της καθαρότητας απορρίπτουν την ιδέα αυτών των μέσων για την κλασική μουσική, ενώ οι αντίπαλοί τους, δηλαδή οι δισκογραφικές εταιρείες, που έχουν ήδη ξεκινήσει διαφημιστικές εκστρατείες, υποστηρίζουν ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ανακάμψει η κλασική μουσική από την υποβάθμισή της λόγω της κυριαρχίας της μαζικής κουλτούρας τα τελευταία 40 χρόνια. «Κάθε μέρα» λέει ο Κόστα Πιλαβάκι, πρόεδρος της Decca, «άνθρωποι ανακαλύπτουν για πρώτη φορά τις Τέσσερις εποχές του Βιβάλντι και την Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν, και αυτή η μουσική αλλάζει τη ζωή τους. Αν οι δημόσιες σχέσεις μπορούν να μας βοηθήσουν να τους προσεγγίσουμε, αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι». Βασικό πρόσωπο στην εκστρατεία της εταιρείας η εικονιζόμενη Αννα Νετρέμπκο, νέα, όμορφη και υψίφωνος με φωνή καμπάνα, είναι ικανή να τραγουδήσει από Τραβιάτα του Βέρντι ως Πόλεμο και ειρήνη του Προκόφιεφ και να μιλήσει για τα πάντα, από τον Σοστακόβιτς ως το shopping.
