A’ Πράξη: Αθωότητα και αμφιβολία. H μικρή Τζόαν ανακαλύπτει ότι ο θείος της βασανίζει ανθρώπους στην εξοχική κατοικία του. Τον φόβο διαδέχεται η ανακούφιση όταν η θεία της την πείθει πως όλα αυτά γίνονται για καλό σκοπό. B’ Πράξη: Ηθική της επικράτησης του καλού και του ωραίου. H νεαρή Τζόαν έγινε καλλιτέχνης και φτιάχνει καπέλα. Ερωτεύεται τον Τοντ και ζει τον έρωτά της. Ο κόσμος της είναι ένας κόσμος στον οποίο οργανώνονται παρελάσεις θανάτου με μελλοθανάτους που φορούν εντυπωσιακά καπέλα και παρελαύνουν λίγο προτού οδηγηθούν στην πυρά. Γ’ Πράξη: Σύγκρουση. Οικουμενικός πόλεμος. Αφανισμός. Πολεμιστές και φονιάδες. Τέλος.
Τρεις πράξεις ενός έργου εν δυνάμει προφητικού. Οταν η Κάριλ Τσέρτσιλ συνέγραφε το «Πολύ μακριά» ο κόσμος ήταν διαφορετικός. Οι Δίδυμοι Πύργοι βρίσκονταν στη θέση τους και ελάχιστοι φαντάζονταν ότι μερικά χρόνια αργότερα θα ακολουθούσε εισβολή αμερικανικών και όχι μόνο στρατευμάτων στο Ιράκ. Και όμως στο έργο της υπάρχουν ψήγματα που μαρτυρούν ότι η συγγραφέας προέβλεψε την έκρηξη βίας, βαρβαρότητας, απανθρωπιάς και αγριότητας του σήμερα. H παράσταση του έργου δόθηκε πριν από μερικά χρόνια στο Λονδίνο και τώρα ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Αμόρε, σε σκηνοθεσία Βίκυς Γεωργιάδου. «Οταν το πρωτοδιάβασα μού άρεσε πολύ» λέει η συγγραφέας «και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για ένα έργο που ερχόταν όλο και πιο κοντά με όλους τους μεγάλους συγγραφείς που αφουγκράζονται τα μελλούμενα. Καταλαβαίνεις αμέσως πόσο βαθιά πολιτικά σκεπτόμενη είναι η Τσέρτσιλ γιατί είναι σαν να προέβλεψε τι θα γίνει». Εργο νοηματικά ευρηματικό αλλά και δραματουργικά ευφάνταστο, ερέθισε τη σκηνοθέτιδα από την πρώτη κιόλας ανάγνωση. «Ενα από τα ωραία – και ταυτόχρονα πιο δύσκολα – στοιχεία είναι η τρομερή οικονομία που έχει. Μέσα από λίγες λέξεις ξετυλίγεται μία μυθιστορηματική έννοια, χρησιμοποιεί μικρές φράσεις που λένε τεράστιες ιστορίες» εξηγεί. Αλλωστε αυτό που αποτελεί βασική αρετή της Κάριλ Τσέρτσιλ είναι «η δυνατότητά της να πειραματίζεται ανά πάσα στιγμή, να ανοίγει παράθυρο στον κόσμο, αλλά η σχέση της με την πραγματικότητα να παραμένει στο ίδιο επίπεδο».
H ελλειπτικότητα του λόγου, η αφαιρετικότητα αλλά και η έντονη διαφορετικότητα των συναισθημάτων προβλημάτισαν τους συντελεστές. Οπως εξηγεί και η Βίκυ Γεωργιάδου, υπήρξε το εξής δίλημμα: «Από τη μία δεν πρέπει να γίνουν «σημαντικά» κάποια πράγματα, από την άλλη πρέπει να υπάρχει αντίσταση στη φυσικοφάνεια. Από την πρώτη πράξη στη δεύτερη πρέπει να εμπεριέχεται η αποκαλυπτική τρίτη πράξη με τρόπο τέτοιον που να μην είναι άμεσα εμφανής». Σκηνικά οι επιλογές είναι μάλλον συμβολικές. «H αφετηρία γίνεται με μία παιδική ζωγραφιά που εμπεριέχει όλη την παιδική αφέλεια μέσα από εικόνες και χρώματα που μόνο τα παιδιά μπορούν να αποδώσουν. Δεν θέλαμε απαραίτητα να αποδώσουμε το καθετί με την τυποποιημένη έννοια. Δηλαδή ο στρατός ή ο πόλεμος δεν έπρεπε απαραίτητα να συμβολιστούν μέσα από το χακί. Θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρχει ένα παιδάκι το οποίο να φορά ριγέ παντελονάκι και μπλουζάκι, αλλά το οποίο να είναι ζωσμένο με εκρηκτικά, όπως γίνεται στην Ανατολή, ή μία γυναίκα που να φορά τη μαντίλα της».
H παράσταση ολοκληρώνεται με ένα τραγούδι διάρκειας οκτώ λεπτών. «Ηθελα και λόγω της συντομίας του έργου αλλά και της συντομίας συνολικά να δοθεί η δυνατότητα να μείνουν όλοι μαζί – θεατές και ηθοποιοί – χωρίς υποχρέωση, χωρίς να μιλούν και ό,τι θέλει ας περάσει από το μυαλό του καθενός».
H παράσταση του έργου της Κάριλ Τσέρτσιλ «Πολύ μακριά» ανεβαίνει την Τετάρτη 19 Ιανουαρίου στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου Αμόρε σε μετάφραση Χριστίνας Μπάμπου-Παγκουρέλη, σκηνοθεσία Βίκυς Γεωργιάδου, σκηνικά και κοστούμια Ειρήνης Σαριμούτσου, φωτισμούς Μελίνας Μάσχα και μουσική Κώστα Ανδρέου. Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Σκουλά, Λένα Κιτσοπούλου, Γιάννος Περλέγκας.
