Πίτερ Ουστίνοφ

Πουαρό για μια αγαπημένη Ο διάσημος ηθοποιός είχε ενσαρκώσει αρκετές φορές στον κινηματογράφο τον πανέξυπνο ήρωα της Αγκάθα Κρίστι. Κάποτε όμως ήρθε η ώρα να γίνει πραγματικός ντετέκτιβ για να ξαναβρεί την κλεμμένη αγάπη του

Ηταν όμορφη και λαμπερή. Ο Πίτερ Ουστίνοφ τη λάτρευε. Οταν ένας άλλος την πήρε από κοντά του, κίνησε γη και ουρανό για να τη φέρει πίσω. Ξόδεψε 13 ολόκληρα χρόνια και αρκετά χρήματα ψάχνοντας τη χαμένη αγάπη του.

Η απαχθείσα δεν ήταν κάποια αιθέρια θηλυκή ύπαρξη αλλά κάτι πολύ πιο πολύτιμο για τον σερ Πίτερ, μια σπάνια Ισπανο-Σουίζα του 1934. Το αυτοκίνητο είχε πραγματική αλλά και συναισθηματική αξία. Η συγκεκριμένη έκδοση απαριθμούσε δύο όλα και όλα κομμάτια παγκοσμίως και επιπλέον του την είχε κάνει δώρο η πρώτη σύζυγός του, Σούζαν Κλουτιέ, το 1962. Οταν λοιπόν το συλλεκτικό μοντέλο εκλάπη, ο ηθοποιός ένιωσε να ταυτίζεται με τον ρόλο που τον είχε καθιερώσει. Αποφάσισε να γίνει στα αλήθεια ο δαιμόνιος ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό και να ανακαλύψει τον κλέφτη. Ξόδεψε 120.000 στερλίνες σε ιδιωτικούς ντετέκτιβ, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Ηταν έτοιμος να παραιτηθεί της προσπάθειας όταν τελικά εντόπισε το αμάξι αξίας 1 εκατ. στερλινών (την εποχή που εκλάπη). Είχε πουληθεί σε κάποιον στη Γαλλία, ο οποίος όμως σύμφωνα με δικαστική απόφαση είχε δικαίωμα να το κρατήσει. Ο Ουστίνοφ ένιωσε διπλά εξαπατημένος. Η αξιοπρέπειά του και η χαρά του είχαν τη μορφή πολυπόθητου αυτοκινήτου που τώρα ανήκε σε κάποιον άλλον.

Η ιστορία ξεκινά και πάλι στη Γαλλία πριν από 25 περίπου χρόνια. Ο σερ Ουστίνοφ το άφησε εκεί όταν χρειάστηκε να μετακομίσει στην Ελβετία. Καθώς το νέο σπίτι του δεν είχε χώρο για το μακρύ όχημα, το έδωσε στο γκαράζ ενός καζίνου κοντά στη Νίκαια. Φοβούμενος μάλιστα τις βλάβες που προκαλεί η αχρησία είχε προσλάβει έναν γέρο μηχανικό να πηγαίνει και να «το βάζει μπροστά» μία φορά την εβδομάδα.

Ο ηλικιωμένος όμως αρρώστησε και αναγκάστηκε να μείνει για μήνες στο νοσοκομείο. Οταν επέστρεψε στα καθήκοντά του και άνοιξε την πόρτα του γκαράζ βρέθηκε μπροστά σε μια δυσάρεστη έκπληξη: το αυτοκίνητο είχε γίνει άφαντο.

Το «λίφτινγκ» της κυρίας

Το σπάνιο αμάξι δεν ήταν ασφαλισμένο και όλα τα χαρτιά του είχαν κλαπεί επίσης, γεγονός που δυσχέραινε τις έρευνες. Οταν τελικά εντοπίστηκε κοντά στο Παρίσι ήταν αγνώριστο. Παρά την αλλαγή του χρώματος, κάποιους ακόμη μετασχηματισμούς στο εξωτερικό του και την καινούργια νόμιμη άδειά του, οι ειδικοί αποφάνθηκαν ότι όντως επρόκειτο για το κλεμμένο αυτοκίνητο του Πίτερ Ουστίνοφ.

Η Ισπανο-Σουίζα ήταν η μία εκ των δύο που είχαν επιβιώσει μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε οι Γερμανοί είχαν μαζέψει όλα τα μοντέλα και τα είχαν απογυμνώσει για να εκμεταλλευθούν τον χαλκό από το εσωτερικό τους. Ενας από τους ιδιοκτήτες του ογκώδους αυτοκινήτου όμως δεν θέλησε να το αποχωρισθεί: το έκρυψε σε μια παλιά σιταποθήκη για να το γλιτώσει από τους βανδάλους. Είναι απίστευτο ότι γλίτωσε από τα χέρια των Γερμανών και κατέληξε να γίνει λάφυρο ενός απλού κλέφτη, απεφάνθη ο τότε σωτήρας του όταν έμαθε για την κλοπή.

Το θρίλερ της αναζήτησης

Το αυτοκίνητο έγινε έμμονη ιδέα για τους ανθρώπους που το αναζητούσαν. Ενας από αυτούς, ο Ντάνκαν Μι, ομολογεί ότι έχει αποστηθίσει για πάντα τον αριθμό του Σουίζα που έψαχνε επί τόσα χρόνια: 13505. Ενα κλεμμένο αυτοκίνητο είναι πάντα ένα κλεμμένο αυτοκίνητο για την αστυνομία. Το ότι επρόκειτο για την αντίκα του Πίτερ Ουστίνοφ, όμως, άλλαζε τα δεδομένα. Ο ηθοποιός είναι εξαιρετικά δημοφιλής στη Γαλλία και έτσι η γαλλική αστυνομία έκανε ό,τι μπορούσε για να τον εξυπηρετήσει. Το μεγαλύτερο κώλυμα στην υπόθεση ήταν το άγνωστο της ημερομηνίας της κλοπής. Ενώ ο Ουστίνοφ πίστευε ότι το αυτοκίνητο είχε εξαφανισθεί λίγες εβδομάδες πριν από την επιστροφή του επιστάτη του, αποδείχθηκε ότι η κλοπή είχε λάβει χώρα δύο χρόνια πριν από το άνοιγμα του γκαράζ. Η έλευση του χρόνου δυσχέραινε ακόμη περισσότερο το έργο της αστυνομίας. Ο χειρότερος φόβος των αστυνομικών ήταν ότι το αυτοκίνητο μπορεί να είχε κλαπεί για λογαριασμό κάποιου μεγαλομαφιόζου συλλέκτη, και αυτό συνεπαγόταν οπωσδήποτε άσχημα μπλεξίματα. Ο ντετέκτιβ Μι όργωσε τις εκθέσεις με αυτοκίνητα-αντίκες στη Βρετανία και στη Γαλλία και δημοσίευσε παντού αγγελίες αναζητώντας δήθεν να αγοράσει ανταλλακτικά για Ισπανο-Σουίζα. Εν τω μεταξύ ανακοινώθηκε αμοιβή ύψους 20.000 λιρών για το κλεμμένο αυτοκίνητο.

Η εύρεσή του μέσω της τροχαίας ήταν πολύ δύσκολη καθώς οι αριθμοί κυκλοφορίας του είχαν αλλάξει, όπως όλων των κλεμμένων αυτοκινήτων. Ο δαιμόνιος ντετέκτιβ Μι ανακάλυψε ότι υπάρχουν μόνο 88 Ισπανο-Σουίζα, στον κόσμο και χωρίς να χάσει χρόνο ξεκίνησε για τη διαφωτιστική αυτοψία, που ήταν και η τελευταία του ελπίδα.

Υστερα από πέντε μήνες ο Μι έμαθε από τον επιστάτη του Ουστίνοφ ότι 12 άτομα είχαν στην κατοχή τους κλειδί για το Σουίζα, εκ των οποίων οι 11 το παραδέχτηκαν χωρίς δισταγμό, ο ένας όμως το αρνήθηκε κατηγορηματικά κινώντας έντονα τις υποψίες του αστυνομικού. Εν τω μεταξύ οι έρευνες για τα υπάρχοντα μοντέλα έφεραν στο φως νέα στοιχεία. Ενας από τους ιδιοκτήτες είπε ότι δεν μπορούσε να δείξει το πρόσφατα αγορασμένο Σουίζα του γιατί βρισκόταν στο συνεργείο για κάτι μικροεπισκευές. Εδειξε στον αστυνόμο μια φωτογραφία του αυτοκινήτου τραβηγμένη την ημέρα της αγοράς του και τότε… μπίνγκο! Επάνω στην κλειδαριά διακρινόταν το δωδέκατο ζευγάρι κλειδιά του χαμένου Σουίζα. Το αυτοκίνητο βρέθηκε λίγες ώρες αργότερα σε ένα απομακρυσμένο συνεργείο στα προάστια του Παρισιού. Ο κλέφτης εξεπλάγη με την επιμονή και την υπομονή των αστυνομικών. Δεν περίμενε ότι θα τον πιάσουν, ύστερα μάλιστα από τόσο καιρό που είχε μεσολαβήσει της κλοπής. Είχε ωστόσο καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να το μεταμορφώσει, αν και αυτό δεν πτόησε καθόλου τους εμπειρογνώμονες που αμέσως αναγνώρισαν το «θύμα» κάτω από τα νέα ανταλλακτικά και την μπλε μπογιά.

Η οργή του σταρ

Ο Ουστίνοφ ενθουσιάστηκε με τα καλά νέα. Η χαρά του όμως γρήγορα εξανεμίστηκε, όταν έμαθε ότι δεν μπορούσε να πάρει πίσω το αγαπημένο αυτοκίνητό του γιατί ο νέος ιδιοκτήτης του το είχε αποκτήσει νόμιμα και με όλα τα απαραίτητα έγγραφα. Η υπόθεση πήγε στο γαλλικό δικαστήριο, του οποίου όμως ο δικαστής αποφάσισε ότι ο χρόνος που είχε περάσει δικαιολογούσε την παραμονή του αυτοκινήτου στον καινούργιο του ιδιοκτήτη. Κατά την άποψη του πικραμένου Ουστίνοφ αυτό συνέβη αφενός γιατί οι γαλλικοί νόμοι έχουν οριστεί από τους μεγαλύτερους απατεώνες της ιστορίας για να δικαιολογούν τις δικές τους κλοπές (βλέπε Ναπολέοντα) και αφετέρου διότι ο δικαστής έκρινε ότι το καλύτερο μοντέλο αυτοκινήτου που έχει κατασκευαστεί ποτέ στη Γαλλία θα έπρεπε να ανήκει σε έναν Γάλλο. «Ο αντίπαλος συνήγορος με περιέγραψε ως έναν τρισάκις παντρεμένο σταρ του Χόλιγουντ. Εμένα, που είμαι μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας!» ωρυόταν ο σερ Πίτερ αφήνοντας για το τέλος το καλύτερο σχόλιο: «Τώρα κατάλαβα γιατί ο Μολιέρος διακωμωδούσε στα έργα του τους γάλλους δικηγόρους!».