Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει περάσει πολλές καταιγίδες στην εξαετή θητεία της, τέτοιες που σε άλλες εποχές έριχναν κυβερνήσεις. Τις έχει ξεπεράσει όλες με σχετικά μικρό κόστος και, πάντως, δεν της έχουν στοιχίσει εκλογικά.
Τώρα έχουν ανοίξει ξανά μέτωπα, για πρώτη φορά τόσο πολλά και τόσο σοβαρά. Η εξωτερική πολιτική μοιάζει ανερμάτιστη. Δύο υπουργοί παραπέμφθηκαν με μια αμφίβολης συνταγματικότητας διαδικασία στον φυσικό τους δικαστή και δύο ακόμα αναμένεται να οδεύσουν στην ίδια κατεύθυνση. Τα Τέμπη, ξεκινώντας οι δίκες, θα είναι μια διαρκής εστία θυμού για την κοινή γνώμη. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ έχει μεγάλο βάθος, όπως εκτιμούν κυβερνητικοί παράγοντες, γιατί πέραν των τυχόν υπουργικών ποινικών ευθυνών, τα πρόστιμα είναι τόσο μεγάλα που και δημοσιονομικό αποτύπωμα θα έχουν και δυσκολεύουν το πακέτο της ΔΕΘ, αν εισπραχθούν άμεσα και δεν γίνει κάποια συμφωνία με τις Βρυξέλλες για μεταγενέστερη καταβολή.
Αν κρίνει κάποιος από τις δηλώσεις των αρμοδίων, το κόστος θα επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή τον κάθε φορολογούμενο. Η εναλλακτική λύση είναι να μειωθούν οι αγροτικές επιδοτήσεις, κάτι που θα βγάλει τους αγρότες στους δρόμους, ειδικά όσους, τους περισσότερους δηλαδή, δεν συμμετείχαν στο σκάνδαλο. Τι από τα δύο αντέχεται σε μια προεκλογική χρονιά όπως είναι το 2026;
Τα υπόλοιπα προβλήματα παραμένουν σταθερά τα ίδια, η δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση δεν μειώνεται, φιλοδοξίες για νέα κόμματα καλλιεργούνται. Στην ψηφοφορία για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για τον Κ. Καραμανλή η ΝΔ έχασε δύο ψήφους από τη δική της Κοινοβουλευτική Ομάδα και συμπλήρωσε τον αριθμό 154 με δανεικές ψήφους από τους ανεξάρτητους βουλευτές. Η απειλή, μέσω διαρροής, ότι αν οι «γαλάζιοι» βουλευτές δεν ψηφίσουν την κυβερνητική πρόταση θα προκηρυχθούν εκλογές, εξελήφθη ως εκβιασμός και δεν άρεσε καθόλου.
Κάποιοι μαδάνε τη μαργαρίτα αν θα κάνει κόμμα ο Αντώνης Σαμαράς και αν θα στοιχίσει την αυτοδυναμία στη ΝΔ. Κυρίως για την επανεκλογή τους ανησυχούν, και γι’ αυτό υπουργοί και βουλευτές κάνουν μέσα στο καλοκαίρι προεκλογικές συγκεντρώσεις σαν να πρόκειται να γίνουν εκλογές άμεσα. Γιατί τόση πρεμούρα, όταν ο Πρωθυπουργός διαβεβαιώνει πεισματικά ότι οι κάλπες θα στηθούν το 2027;
Οι έμπειροι βλέπουν ότι το πουλόβερ ξηλώνεται, όπως έλεγαν παλαιότερα όταν οι κυβερνήσεις έπαιρναν την κάτω βόλτα, συνήθως με αφορμή διάφορα σκάνδαλα. Και φοβούνται ότι όταν αυτό ξεκινήσει, δύσκολα σταματά. Ομως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τα ίδια κατά βάση προβλήματα, έχει να αντιμετωπίσει πολύ βολικά και τους ίδιους αντιπάλους, οι οποίοι ακόμα και όταν συμφωνούν δεν μπορούν να συμπήξουν ένα μέτωπο εναντίον του. Η αντιπολίτευση είναι ετερόκλητη, διασπασμένη και αλληλοσπαρασσόμενη. Οι ψηφοφόροι της μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο με συγκυριακά κριτήρια, δύσκολα δημιουργείται μια ευρεία και σταθερή βάση.
Ο Μητσοτάκης, όμως, έχει συμπαγές ακροατήριο, το οποίο μπορεί να έχει μειωθεί από το 2019, αλλά παραμένει προσκολλημένο σε εκείνον ό,τι και αν γίνει, είτε υποκλοπές είτε θεσμικά ατοπήματα με τις ανεξάρτητες αρχές είτε σκάνδαλα. Αυτό του επιτρέπει να μιλάει με ύφος υπεροπτικό και εριστικό στη Βουλή, με αυτοαναφορικότητα, να αμφισβητεί τη θεσμική δυνατότητα της αντιπολίτευσης να ασκεί κριτική, έστω και ακραία. Αυτό που λέει στα άλλα κόμματα είναι «ποιοι είστε εσείς που με αμφισβητείτε;».
Τους αρνείται συνολικά τη συνομιλία, δεν αποδέχεται την ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητα των απόψεων, θέλει να είναι όλοι ΝΔ. Η δική του ΝΔ, η οποία μετά βίας περιλαμβάνει το παραδοσιακό κόμμα και περιφρονεί όλους τους αντιπάλους. Πόσο δημοκρατικό είναι να μην ανέχεσαι τους άλλους, να μη μένεις στην Ολομέλεια συμβολικά να τους ακούσεις, ειδικά όταν σε καθιστούν, δικαίως ή αδίκως, κατηγορούμενο, που αρνείσαι τη λογοδοσία στην εκκλησία του δήμου επειδή έχεις απέναντί σου έναν «συνεταιρισμό τοξικότητας»; Ειδικά όταν αυτός ο συνεταιρισμός τοξικότητας κρατάει την κυβέρνηση στον αφρό των δημοσκοπήσεων.
