«Η ζωή είναι μόνο για τους καπάτσους. Ο κόσμος είναι για τα γατόνια που βρίσκουν τον τρόπο να γίνουν. Οι υπόλοιποι, οι losers, ας μείνουν με τα παράπονα και την γκρίνια. Τη βαρεθήκαμε την γκρίνια τους». Αυτό είναι το μήνυμα που εκπέμπει η πολιτική εδώ και δεκαετίες. Να πιάνουμε τη ζωή απ’ τα κέρατα. Και όταν μας τσιμπάνε, να ξεσκονίζουμε τη γίδα από την πλάτη και να συνεχίζουμε, έτσι κι αλλιώς η μνήμη σε αυτόν τον τόπο κρατάει όσο και τα θαύματα, τρεις μέρες. Εκεί είμαστε. Σε έναν ηθικό πάτο.
Εδώ και χρόνια προσπαθώ να γράφω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ. Τα οργίλα κείμενα, τα φανατικά, τα επί τούτου διχαστικά, δεν βοηθάνε πουθενά. Πάντα πάλευα να βρω τους κοινούς μας αρμούς και όχι όσα μας χωρίζουν. Γι’ αυτό γράφω και τραγούδια, για να ενώσω.
Σκέφτομαι επίσης πως όταν γράφεις ένα άρθρο στην ιστορικότερη εφημερίδα της Ελλάδας, πρέπει να κρατηθείς στη δημοσιογραφική ευπρέπεια, δεν γίνεται να γράφεις σαν τρολ του Διαδικτύου. Ομως δεν είναι πάντα εύκολο.
Δεν ξέρω πώς κρατάς την ψυχραιμία σου όταν άνθρωποι που ειρωνεύονται δημόσια μάνες που παρέλαβαν στάχτες από τα παιδιά τους στα Τέμπη, πιάνονται να ληστεύουν δημόσιο χρήμα και να θησαυρίζουν. Να κάνουν πλακίτσες στα τηλέφωνα με τους κολλητούς για το πώς θα κλέψουν.
Να μας έχουν φλομώσει στα ηθικοπλαστικά και εθνικοπατριωτικά παραληρήματα και την ίδια στιγμή να φτιάχνουν καβάτζες για τα γεράματα, κόβοντας νοσηλευτές από τα δημόσια νοσοκομεία γιατί τα λεφτά, λέει, δεν φτάνουν. Πόσο ευπρεπής στις εκφράσεις σου μπορείς να κρατηθείς;
Είμαστε σε μια εποχή χωρίς αντίβαρα. Το γήπεδο έχει κατηφορίσει προς την απόγνωση και μόνη λύση φαντάζει η λαμογιά. Οταν εκφράζεις την εύλογη απορία σου πώς γίνεται να μπαίνει κάποιος στην πολιτική με δύο ακίνητα και στην πορεία να γίνονται δώδεκα, η απάντηση είναι πως είσαι συκοφάντης και αν έχεις στοιχεία να πας στον εισαγγελέα.
Από αυτή την απάντηση αρχίζει το πρόβλημα, από την αλαζονεία του απυρόβλητου και ατιμώρητου. Ενας υπηρέτης του δημοσίου συμφέροντος δεν μπορεί να δίνει αυτή την απάντηση και να μοιράζει απειλές για αγωγές. Καταλαβαίνω απόλυτα την πίκρα εκείνου που νιώθει πως αδικείται δημόσια – δεν είναι εύκολο – αλλά η θέση σας επιβάλλει μία άλλη απάντηση και άλλου είδους ενέργειες για να πείσετε. Βρείτε τα.
Οταν αναφερόμαστε σε τέτοιες καταστάσεις, συνήθως επιστρατεύουμε τη συναισθηματική φράση «τι παράδειγμα δίνουμε και τι θα παραδώσουμε στα παιδιά μας». Το έχω γράψει κι εγώ πολλές φορές, αλλά τελικά είναι υπερβολικό το άγχος. Χωρίς να υποτιμώ τη δύναμη του παραδείγματος, ας κάνουμε εμείς το καλύτερο που μπορούμε και εκείνα το καλύτερο που μπορούν για τη δική τους ζωή.
Η εμπειρία, αλλά ακόμη και η ηθική και οι αξίες δεν είναι κληρονομικά δικαιώματα, τα φτιάχνεις μόνος σου, στο μεγαλύτερο κομμάτι τους. Εννοώ πως δεν θα φορτωθώ όλη την ενοχή του κόσμου παρά μόνο όση μου αναλογεί. Αν μπορέσουν και θέλουν, ας τα διορθώσουν.
