Η σημειολογία του χώρου από τον οποίο έκανε την παρέμβασή του ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έχει ενδιαφέρον. Οταν ακούς «Παλαιά Βουλή» και «Κώστας Καραμανλής» όντως σου έρχεται μια αίσθηση παλιού στο μυαλό, σαν να μπαίνεις σε αντικερί με βαριά έπιπλα που διψούν για προσοχή, όπως την εποχή της μεγάλης λάμψης τους. Οταν ήταν στη μόδα.
Τα όσα είπε, ωστόσο, για να είμαστε δίκαιοι δεν ήταν εκτός τόπου, ούτε και χρόνου. Υπάρχει κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους θεσμούς και το πολιτικό σύστημα, μόνο που αυτή η κρίση δεν είναι σημείο αυτών των καιρών, αλλά έχει τις ρίζες της στην εποχή που ο Κώστας Καραμανλής ήταν ενεργός πολιτικός και πρωθυπουργός και όχι πρωθυπουργός της εξέδρας.
Και παρότι στην Ελλάδα η πολιτική συνέχεια δεν συναντάται στη χάραξη στρατηγικής, ούτε καν σε εθνικά ζητήματα (αν θυμηθούμε και πώς εκείνος ακύρωσε μια ουσιαστική προσπάθεια της διακυβέρνησης Κώστα Σημίτη, με το περιβόητο Ελσίνκι), υπάρχει μια σταθερή απόδοση όλων στην απαξίωση του πολιτικού χώρου και του συστήματος εξουσίας.
Οι ευθύνες για τα υψηλά ποσοστά του Κανένα και το διαρκές φλερτ του μέσου Ελληνα με αντισυστημικά ή μη φυσιολογικά, υπαρκτά ή υποθετικά κόμματα, δεν είναι μονοκομματικές, ούτε και προσωποπαγείς. Σίγουρα, η σημερινή κυβέρνηση έχει μεγαλώσει αυτή τη συμπεριφορική απόσταση του πολίτη από τους πολιτικούς, αλλά το κούνημα δαχτύλου από όλους τους πρώην, δεν κάνει γκελ κι ας βγαίνουν δημοσκοπήσεις με 15%-20% θετικές αντιδράσεις.
Αλλωστε, οι 2/10 (εκτός αν ο Πυθαγόρας είχε κάνει τόσο λάθος) που λένε ότι ίσως και να τα ξαναέβρισκα με «την πρώην», είναι πολύ λιγότεροι από τους 8/10 που απαντούν «πιο καλή η μοναξιά». Καλές οι παρεμβάσεις από την εξέδρα, χρήσιμα και τα βιβλία που γράφονται, όμως η πολιτική Ιθάκη που αναζητεί η χώρα εδώ και περίπου δύο δεκαετίες, δεν φαίνεται ακόμα κάπου στον ορίζοντα.
Οπότε, δεν υπάρχει ελπίδα; Να φύγουμε, να πάμε αλλού; Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος έχει εκ φύσεως τρεις πιθανές αντιδράσεις μπροστά σε κάθε φόβο ή κίνδυνο: πάγωμα (freeze), φυγή (flight) ή μάχη (fight). Οι έλληνες πολίτες είναι ξεκάθαρο ότι έζησαν να ακινητοποιούνται την περίοδο της οικονομικής κρίσης, εν μέσω και της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για να βρίσκονται σήμερα σε μια αποφυγή της πραγματικότητας.
Οι κοινωνικές ωστόσο μεταλλάξεις έχουν καθυστερήσει την ενεργοποίηση της μάχης, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει αυτό το πολιτικό κενό – ένα κενό που νομίζουμε ότι θα το γεμίσει κάποιος από το παρελθόν, ενώ μέσα μας ξέρουμε ότι ουσιαστική λύση θα έρθει μόνο από το μέλλον.
