Στις 5 Ιουνίου γιορτάσαμε την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Υπουργοί φύτεψαν σπόρους, εταιρείες υπενθύμισαν το πράσινο όραμά τους και κάποιοι από εμάς βγάλαμε απ’ το ντουλάπι εκείνο το ξεχασμένο παγούρι που δεσμευτήκαμε κάποτε πως θα αντικαθιστούσε μια και καλή τα πλαστικά μπουκάλια. Οσα βιντεάκια και να κατακλύσουν το Διαδίκτυο όμως, η πραγματικότητα για την Ελλάδα δεν είναι καλή.
Δεν είναι μόνο όσα κάνουμε ή δεν κάνουμε οι πολίτες, είναι και το κράτος. Διατηρούμε θλιβερή ευρωπαϊκή πρωτιά σε καταδίκες για περιβαλλοντικά ζητήματα. Και είναι ακατανόητο, αν αναλογιστεί κανείς, πέραν όλων των άλλων, και το γεγονός πως είμαστε μια χώρα που κυριολεκτικά βιοπορίζεται από την ομορφιά της. Και τίποτε άλλο να μη μας νοιάζει δηλαδή, ας αναρωτηθούμε τι θα απογίνει μια Ελλάδα-απέραντη χωματερή, θαμμένη στα πλαστικά και την άναρχη δόμηση.
Μια Ελλάδα με ακρωτηριασμένη βιοποικιλότητα και βρώμικα νερά. Αυτά επισημαίνουν με παρέμβασή τους στον Πρωθυπουργό έντεκα περιβαλλοντικές οργανώσεις με αφορμή τη φετινή παγκόσμια ημέρα. Θα βρουν ευήκοον ους; Αμφίβολο.
Κι όμως! Η Ελλάδα θα μπορούσε να κάνει ένα δυναμικό rebranding πρωτοπορώντας στην προστασία του περιβάλλοντος, όχι ως υποχρέωση, αλλά ως ευκαιρία, αντί να περιμένουμε τη μία ευρωπαϊκή οδηγία μετά την άλλη ή, ακόμη χειρότερα, τη μία καταδίκη μετά την άλλη, για να δράσουμε.
Πάρτε για παράδειγμα τη σύγχρονη κουλτούρα του πλαστικού. Παντόφλες μιας χρήσης στα ξενοδοχεία: φοριούνται για μια-δυο μέρες και χρειάζονται δεκαετίες για να διασπαστούν και να τις ξαναβρούμε στο νερό, στην τροφή και στον αέρα που αναπνέουμε. Σύμφωνα με υπολογισμούς, μόνο στις ΗΠΑ απορρίπτονται περισσότερα από 10 εκατομμύρια ζευγάρια τον μήνα. Ή σκεφτείτε τα άχρηστα περιτυλίγματα που «φυλακίζουν» φρούτα και λαχανικά στα σουπερμάρκετ.
Αυτά είναι δύο μόνο από τα αμέτρητα δείγματα μιας κατανάλωσης που δεν εξυπηρετεί τίποτα. Αν τα καταργούσαμε, δεν θα έλυνε το πρόβλημα, αλλά θα άλλαζε την κουλτούρα περιττής κατανάλωσης, θα πίεζε τις εταιρείες να καινοτομήσουν, θα βελτίωνε τη διεθνή εικόνα του τουριστικού μας προϊόντος και σίγουρα θα μείωνε μέρος της ρύπανσης από μικροπλαστικά που, σύμφωνα με μελέτες στα νερά μας, εντοπίζονται πια στο 100% των δειγμάτων ψαριών.
Και, ναι, υπάρχει η αίσθηση της ματαιότητας. Την ώρα που παλεύουμε να πιούμε τον φρέντο πριν λιώσει το χάρτινο καλαμάκι, o Τραμπ δεσμεύει νέες εκτάσεις για εξορύξεις. Αλλά ακόμη και αν είναι μάταιο παγκοσμίως, δεν είναι μάταιο για τη χώρα.
Ας το κάνουμε λοιπόν από αγάπη για την Ελλάδα και από αίσθηση χρέους στους επόμενους. Ή, έστω, για να μην ξεχάσουμε ότι κάποτε σε αυτή τη χώρα οι άνθρωποι κολυμπούσαν και ψάρευαν σε κρυστάλλινα νερά και τα παιδιά έπαιζαν στις αμμουδιές χωρίς να σκάβουν ανάμεσα σε καπάκια, αποτσίγαρα και περιτυλίγματα.
