Αν ήξερε ο Οργουελ το 1948 που έγραφε το εμβληματικό «1984» ότι ο Μεγάλος Αδελφός θα εξελισσόταν έστω και με όρους branding και marketing στο Big Brother, θα είχε απαγορεύσει τη χρήση του όρου διά παντός, όπως απαγόρευε (όχι με επιτυχία) να γραφτεί η βιογραφία του.
Κι αν το πρώτο, ορθόδοξο Big Brother στο τέλος της προηγούμενης χιλιετίας ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα τηλεοπτικά χούγια και τις τηλεθεατικές καταναλωτικές συνήθειές μας, ώστε να κάνουμε μέχρι και ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς με τον Τσάκα και τον Πρόδρομο, η βερσιόν που επέστρεψε και παίζεται στις τηλεοράσεις μας εδώ και λίγες μέρες, μας φέρνει τρόμο, περισσότερο κι από το μαχαίρι που σκότωσε, κατά τον Καββαδία, ο Δον Μπαζίλιο τη Δόνα Τζούλια.
Πέντε λεπτά συνεχούς παρακολούθησης του reality του ΣΚΑΪ αρκούν για να σκεφτείς σοβαρά, αν μπορείς πραγματικά να προστατεύσεις τα παιδιά σου από την επέλαση του λούμπεν, όταν ενώ προσπαθείς με ό,τι parental control έχεις στη διάθεσή σου να περιορίσεις τι θα παρακολουθήσει στο TikTok και το YouTube, ο αλγόριθμος ξερνάει πλέον στο δοχείο της ελληνικής τηλεόρασης όσα δεν μπορεί να χωνέψει.
Τους λόγους για τους οποίους οι 16 άνθρωποι αποφάσισαν να εγκλειστούν σε ένα σπίτι με αγνώστους, δεν θα τους κρίνουμε. Στην εποχή που ζούμε ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι νομίζει για να γίνει διάσημος. Μαριγκόνες υπάρχουν πολλές. Ποιοι λόγοι όμως αναγκάζουν την τηλεόραση ή ένα κανάλι να έχει προϊόντα όπως το Big Brother; Τα social media έχουν καταργήσει κάθε έννοια κλειδαρότρυπας, υπάρχουν ψηφιακές πλατφόρμες που μπορείς να βρεις χωρίς κόπο κάθε καρυδιάς καρύδι και ο επιμορφωτικός χαρακτήρας αυτών των προγραμμάτων είναι βαθιά στο υπέδαφος.
Αβολα. Ετσι νιώθεις καθώς το παρακολουθείς, ανησυχώντας όχι τόσο για το πού πάει αυτός ο κόσμος, αφού έτσι κι αλλιώς δεν περίμενες το Big Brother για να συνειδητοποιήσεις ότι δεν οδεύει προς ένα καλύτερο αύριο, αλλά περισσότερο για το αν αυτό το 7%-10% που έγραψε το ριάλιτι στην τηλεθέαση των πρώτων ημερών του είναι μία ισχυρή ένδειξη ότι δημοσκοπικά ευρήματα συνδυάζονται με ποσοστά τηλεθέασης.
Δεκαέξι άνθρωποι σε μια παρατεταμένη αδράνεια, ανταλλάσσοντας μειωμένης γνώσης απόψεις για το οτιδήποτε, αδιαφορώντας επί της ουσίας για το τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο, θυμίζει σε έναν οργουελικού τύπου παραλληλισμό, όσα βιώνουμε στην πολιτική ζωή της χώρας. Παρακολουθήσεις, χειραγώγηση της πληροφόρησης, σκηνοθεσία και πρωταγωνιστές χαμηλού επιπέδου. Συμμετέχουμε κι εμείς σε κοινωνικό πείραμα και μάλιστα χωρίς τη συγκατάθεσή μας και δίχως να μπορούμε – ακόμη τουλάχιστον – να αλλάξουμε κανάλι. Τουλάχιστον ας αποφύγουμε το Big Brother. Θα είναι μια αρχή.
