Σε μια χώρα η βασική πολιτική συζήτηση βεβαίως είναι «τι κυβέρνηση έχουμε», αλλά σε κάθε περίπτωση η αμέσως επόμενη είναι «τι αντιπολίτευση έχουμε». Η μία συζήτηση προφανώς δεν είναι ασύνδετη με την άλλη, δηλαδή όταν δεν έχεις αντιπολίτευση, τι κυβέρνηση περιμένεις να έχεις, διότι, κακά τα ψέματα, η «διολίσθηση» είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου και χωρίς κρατήματα είναι μάλλον αναπόφευκτη.
Εχουν πράγματι δίκιο όσοι λένε ότι το «πρέπει να πέσει ο Μητσοτάκης» δεν είναι πολιτικό επιχείρημα, ούτε είναι πρόταση το «από το Μητσοτάκης ή χάος, προτείνουμε χάος».
Απαιτείται από την αντιπολίτευση μια συγκρότηση και μια σοβαρότητα που μοιάζουν να λείπουν. Οσα συμβαίνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και τρεις εβδομάδες αν μη τι άλλο προκαλούν στους εξωτερικούς παρατηρητές μια αμηχανία.
Αντιλαμβάνομαι απολύτως τη δύσκολη θέση του κ. Φάμελλου, ο οποίος κατέβαλε μια έντιμη προσπάθεια να κρατήσει το κόμμα του μέσα σε αντιξοότητες, αλλά πραγματικά εδώ και λίγο καιρό δυσκολεύομαι να τον παρακολουθήσω.
Παραιτείται ο κ. Τσίπρας από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ούτε λίγο ούτε πολύ καταγγέλλοντας το κόμμα του και φεύγει λέγοντας ότι «φεύγω γιατί δεν μπορώ να συνυπάρξω μαζί σας». Λίγες μέρες αργότερα ο κ. Φάμελλος προτείνει συμπόρευση με τον κ. Τσίπρα απαντώντας ουσιαστικά «δεν πειράζει που δεν μας θέλεις, εμείς θα ερχομάστε μαζί σου όπου κι αν πας».
Κι αν ο κ. Τσίπρας δεν επιθυμεί να συμπορευτεί με κανένα από τα στελέχη του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, πού θα οδηγηθεί όλο αυτό; Δεν θα σταθώ τόσο πολύ στο ότι αυτή είναι μια εικόνα ταπεινωτική όσο στο ότι ένα κόμμα δεν μπορεί να εκπληρώνει τον ρόλο του και τις υποχρεώσεις του όταν τελεί υπό εκκαθάριση. Οταν η βασική αγωνία των βουλευτών του είναι πώς θα πιάσουν στασίδι στην επόμενη κατάσταση.
Η εικόνα του ΠαΣοΚ δεν είναι ίδια, αλλά δεν είναι και καλή. Πρωτοκλασάτα στελέχη μέρα παρά μέρα δίνουν στον πρόεδρο του κόμματος deadlines για το πότε θα «κουνηθεί η βελόνα» των δημοσκοπήσεων.
Ακούγονται σοβαρότατες αιχμές για μη δημοκρατική λειτουργία των οργάνων, ενώ φαίνεται να υπάρχει και μια δυσπιστία σε σχέση με τον χρόνο διεξαγωγής του συνεδρίου και την ατζέντα του. Ο Χάρης Δούκας όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ζητεί δεσμεύσεις ότι το ΠαΣοΚ δεν θα συμπορευτεί με τη Νέα Δημοκρατία.
Η πιο δεινή εικόνα είναι αυτή της Νέας Αριστεράς που έχει εγκλωβιστεί σε μια ατέρμονη αυτοαναφορικότητα, προσπαθούν να λύσουν τα υπαρξιακά τους για το τι είναι Αριστερά, ποιος είναι ο σκοπός της στη σύγχρονη εποχή και από κοινοβουλευτικό έλεγχο τίποτα. Με τέτοια εικόνα, «σύντροφοι», δεν ανατρέπεται καμία κυβέρνηση και καμία ιδέα.
