Το Καρναβάλι μπορεί να τελείωσε, αλλά πάντα θυμίζει ότι οι μάσκες αποτελούν όχι μόνο διακόσμηση στις μέρες μας αλλά συχνά και αναγκαίο… εφόδιο για την καθημερινή μας επιβίωση. Μια γνωριμία με το «προσωπείο» και τις πολλές διαφορετικές διαστάσεις του στην πορεία των αιώνων αποτέλεσε η επίσκεψή μας στην έκθεση Pro Femina στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Ρεθύμνου, σε επιμέλεια Κώστα Χρηστίδη. Εκεί, η εθελόντρια μουσειοπαιδαγωγός Σοφία Τρούλη αποτέλεσε την ξεναγό σε έναν κόσμο συναρπαστικό.
Η εμπειρία ήταν αποκαλυπτική. Μέσα από έργα γυναικών αναδεικνύονται πολλές διαφορετικές πτυχές της γυναικείας ταυτότητας όπως αυτές συγκρούονται με τα στερεότυπα και τις κοινωνικές προσδοκίες. Ολα τα έργα είναι διαφορετικά σε θέμα και ύφος. Μια γυναίκα ίπταται, άλλη γεννά αβγά, άλλη φορά ανδρικό κοστούμι, άλλη γυρίζει την πλάτη φορώντας ένα εκτυφλωτικά κόκκινο χιτζάμπ, άλλη μοιάζει να κοιμάται θανάσιμα πληγωμένη κι άλλη χορεύει νικώντας τους φυσικούς νόμους στα βάθη της θάλασσας.
Η έκθεση προκαλεί ανατριχίλα για τη ζωντάνια της, αλλά κυρίως για την αλήθεια της. Οι γυναίκες παρουσιάζονται χωρίς τις μάσκες που τους φορούν καθημερινά οι συμβάσεις και οι πολλαπλοί τους ρόλοι. Λυπημένες, κουρασμένες, γερασμένες, φοβισμένες, εύθραυστες και ταυτόχρονα ελεύθερες, δυνατές, αγωνίστριες και αυθύπαρκτες.
Η επίσκεψη στην έκθεση, αν και σύντομη, άγγιξε βαθιά την ψυχή μας. Οι ηρωίδες των έργων δεν έχουν σκοπό να διδάξουν. Αφήνουν ελεύθερο τον θεατή να ταξιδέψει μαζί τους στη διαδρομή που αυτός επιλέγει. Δεν εκβιάζουν το συναίσθημα αλλά το «κινούν». Δεν προσφέρουν έτοιμες απαντήσεις αλλά θέτουν σκληρές ερωτήσεις. Ανάλογα με τα προσωπικά του βιώματα ο κάθε θεατής περιπλανιέται σε διαφορετικά μονοπάτια και καταλήγει σε διαφορετικά συμπεράσματα. Πρώτα νιώθει και στη συνέχεια, αν το αντέχει, μπορεί να σκεφτεί.
