Θρανία γεμάτα στίχους, εικόνες, σκίτσα, δάκρυα, σπιτάκια και γελαστά ή θλιμμένα πρόσωπα. Θρανία που μαγικά μας μεταφέρουν έξω από την αίθουσα και τη… βαρεμάρα της.Οταν το μάθημα γίνεται βαρετό. Οταν ξενύχτησα και νυστάζω. Οταν ο καθηγητής μιλά… ακαταλαβίστικα. Οταν η μέρα είναι μουντή και έξω βρέχει μονότονα. Οταν έχει ήλιο και εσύ ακούς μαθηματικούς τύπους ή αρχαία, τότε μία είναι η λύση για να μην κοιμηθείς. Ζωγραφίζεις στο θρανίο.
Το θρανίο είναι ο μικρόκοσμός μας, μόνο δικός μας. Το θρανίο είναι εκτόνωση, είναι το γέλιο και το κλάμα μου, ο πόνος και η χαρά μου. Εκεί «αποτυπώνω» τον έρωτα, τη λύπη, την απορία, την προσβολή, τη θλίψη, την ειρωνεία, τον θυμό και έτσι η απόδρασή μου είναι εφικτή.
Η ανία είναι μια κατάσταση που βιώνουν τα παιδιά όταν δεν έχουν κάτι ενδιαφέρον να απασχοληθούν ή όταν οι δραστηριότητες που τους περιβάλλουν δεν τους προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Παρατηρείται συνήθως στις σχολικές τάξεις καθώς τα παιδιά συχνά χρειάζονται ερεθίσματα και ποικιλία για να διατηρήσουν την περιέργεια σε συνδυασμό με την ενέργειά τους. Η παιδική ανία μπορεί παράλληλα να σχετίζεται με την έλλειψη κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Τα παιδιά σήμερα πηγαίνουν στα σχολεία όντας συναισθηματικά ανώριμα. Αποτελεί κοινή διαπίστωση δασκάλων και καθηγητών πως η κοινωνική, συναισθηματική και μαθησιακή λειτουργικότητα των παιδιών είναι φανερά πτωτική.
Παράλληλα, οι μαθητές στις μέρες μας συχνά καταφεύγουν στο γράψιμο και τη ζωγραφική των θρανίων τους για διάφορους λόγους, οι οποίοι συνδέονται κυρίως με την προσωπική τους έκφραση αλλά και τη σχολική τους εμπειρία. Μια βασική αιτία είναι η ανάγκη για δημιουργική έκφραση, καθώς μέσα από το σχέδιο ή τη γραφή εκτονώνουν τα συναισθήματά τους ή μοιράζονται σκέψεις που δεν μπορούν να εκφράσουν αλλιώς. Επιπλέον, η πλήξη κατά τη διάρκεια του μαθήματος μπορεί να τους οδηγήσει στην αναζήτηση διεξόδου μέσω της καλλιτεχνικής δραστηριότητας.
Σε κάποιες περιπτώσεις, αυτό αποτελεί και τρόπο αντίδρασης ενάντια στην αυστηρότητα του σχολικού περιβάλλοντος ή μέσω επιβεβαίωσης, που θέλουν να αφήσουν το «ίχνος» τους. Τέλος, η μίμηση των συνομηλίκων τους ή ακόμα και η επιθυμία να ανήκουν σε μια ομάδα μπορεί να ενθαρρύνει τέτοιες συμπεριφορές κάνοντάς τες μέσο κοινωνικής ταύτισης και επικοινωνίας.
Αξίζει να σημειώσουμε επίσης ότι μπαίνοντας κανείς σε μια σχολική αίθουσα θα παρατηρήσει ότι κάθε θρανίο διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα. Πρόκειται για το γνωστό φαινόμενο του γκράφιτι των θρανίων. Συχνά οι μαθητές αντί να εστιάσουν την προσοχή τους στο μάθημα επιλέγουν να αναδείξουν τις καλλιτεχνικές τους δεξιότητες στα θρανία.
Φτιάχνουν, λοιπόν, ζωγραφιές, σκίτσα ή ακόμα και γελοιογραφίες. Μερικοί μάλιστα γράφουν στίχους από τα αγαπημένα τους τραγούδια ή ποιήματα. Πολλοί είναι και εκείνοι που λόγω της δυσκολίας να εκφραστούν με τα λόγια, εξωτερικεύουν συναισθήματα και ενδόμυχες σκέψεις πάνω στα θρανία. Γράφουν για τον έρωτα, την αγάπη, τη λύπη και οποιονδήποτε άλλον προβληματισμό. Φυσικά δεν μπορούν να λείπουν και τα «οπαδικά» συναισθήματα, κυρίως από αγόρια. Τα θρανία είναι επίσης γεμάτα σημειώσεις και σκονάκια σε ώρες διαγωνίσματος.
Ωστόσο, το φαινόμενο αυτό επιφέρει προβλήματα στους μαθητές. Πιο συγκεκριμένα, το ελάχιστο ενδιαφέρον τους κατά τη διάρκεια των μαθημάτων, τους οδηγεί στην ήσσονα προσπάθεια, κάτι που έχει αντίκτυπο στις μελέτες τους και στις βαθμολογίες τους.
