Από τον Ιγκι Ποπ στον Τζόρτζιο Μόροντερ

Επί δεκαετίες τώρα, κάθε χρόνο, κάθε άνοιξη, η ίδια γκρίνια σε ό,τι αφορά τις συναυλίες καλλιτεχνών και συγκροτημάτων από το εξωτερικό. «Ελα μωρέ, οι περισσότεροι έρχονται στη δύση τους», «Τι να πάμε να δούμε;», «Γιατί βάζουν όλες τις συναυλίες μαζί και δεν ξέρουμε τι να διαλέξουμε;», «Ακριβά τα εισιτήρια», «Είναι και κάποια ονόματα που δεν τα ξέρει ούτε η μάνα τους», «Πάλι οι ίδιοι και οι ίδιοι». Και πάει λέγοντας…

Σαφώς και δεν είναι όλα όμορφα και αγγελικά πλασμένα στα live, αλλά σε τελευταία ανάλυση οι διοργανωτές φεστιβάλ, συναυλιών κ.ο.κ., πέρα από το όποιο ενδιαφέρον τους για τη μουσική, είναι εταιρείες που στοχεύουν στο κέρδος. Ή τουλάχιστον να έρθουν ίσα βάρκα, ίσα πανιά. Οι επιλογές τους ακολουθούν τους κανόνες της προσφοράς και της ζήτησης με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον φίλο-οπαδό του κάθε συγκροτήματος. Για να είμαστε και δίκαιοι, βήματα προόδου έχουν γίνει. Από κει και πέρα ο καθείς κάνει την όποια επιλογή του με γνώμονα το γούστο του και την τσέπη του.