Ηρώ Μπέζου- Σε πρώτο Ενικό: «Χαίρομαι που μεγαλώνω, μου αρέσει»

*Γενικά δεν αγαπούσα το σχολείο. Παρ’ ότι πήγαινα σε ένα πολύ ωραίο σχολείο στο Δημοτικό και είχα πολύ καλούς δασκάλους, δεν μου άρεσε καθόλου το σχολείο. Πάντα, πάντα, μου ήταν βραχνάς. Δεν περνούσα ωραία. Σίγουρα δεν μου άρεσε το πρωινό ξύπνημα, το σιχαινόμουν. Και δεν μου άρεσε κι αυτός ο περιορισμός, ότι έπρεπε να πάω κάπου σε πολύ συγκεκριμένες ώρες και να κάνω πράγματα που δεν μου αρέσουν.

*Ήθελα να γίνω ηθοποιός από πολύ μικρή. Από το Δημοτικό. Στα διαλείμματα, στο σχολείο, κάναμε πρόβες για παραστάσεις που δεν έκανα ποτέ, αλλά πάντα μου άρεσε να ασχολούμαι με το θέατρο. Δεν θυμάμαι αν το έλεγα στους γονείς μου, αλλά και όταν το είπα, νομίζω ότι τους φάνηκε πολύ ρεαλιστικό γιατί ήταν και το δικό τους επάγγελμα.

*Η εφηβεία νομίζω ήταν μακράν η πιο δυσάρεστη εποχή για μένα. Δεν πέρασα πολύ καλά, παρ’ ότι είχα μια πολύ καλή φίλη τότε που ήταν πολύ υποστηρικτική. Γενικώς περνούσα πολύ άσχημα, ειδικά στο Γυμνάσιο δεν το είχα πολύ. Νομίζω έχουν σβήσει και πολλές αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο. Ήμουν πάρα πολύ κλειστή, πάρα πολύ ονειροπαρμένη, φαντασιωνόμουν συνέχεια πράγματα που δεν συνέβαιναν στην πραγματικότητα. Και ανυπομονούσα να ενηλικιωθώ για να μπορώ να είμαι ανεξάρτητη.

*Στο περιβάλλον μου δεν υπήρχε πολύ η λογική της συμβουλής. Υπήρχαν πολλά πράγματα που λέγονταν γενικώς και τα άκουγα. Αλλά σε μένα ευθέως μία νουθεσία δεν υπήρχε ποτέ να πω την αλήθεια. Υπήρχε μια ελευθερία.

*Γενικά η απομόνωση, το να συγκεντρώνομαι σε κάτι, να βουτάω στη φαντασία και να αφήνω το ασυνείδητο έτσι λίγο να ξεπηδήσει, είναι κάτι με το οποίο είχα μία επαφή όταν ήμουν μικρή. Μετά βέβαια χάθηκε πάρα πολύ στα χρόνια, γιατί άρχισα να δουλεύω στο θέατρο και να κάνω αυτό που με κάνει ευτυχισμένη και μου αρέσει, οπότε δεν υπήρχε κάποια τέτοια επιθυμία. Αλλά ναι, πολλές φορές θυμάμαι τον εαυτό μου μικρή, με τρομερή διάσπαση προσοχής βέβαια, να γράφω κάτι και να το παρατάω, να γράφω ένα άλλο θεατρικό και να το παρατάω, να βάζω τη μάνα μου, 6 με 8 χρονών, να της υπαγορεύω, γιατί βαριόμουν να γράφω. Αν ήμουν πιο πειθαρχημένη μπορεί να είχα φτιάξει και τότε κάτι και να το είχα ανεβάσει.

*Συνήθως ανακάλυπτα τη γοητεία πολλών κειμένων στην πορεία. Στη διάρκεια των προβών μπορεί να με ενθουσίαζε κάτι που το είχα υποτιμήσει πριν. Παρ' όλα αυτά, στον «Θείο Βάνια» (σ.σ. σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά στο Θέατρο Προσκήνιο) επειδή ήταν το αγαπημένο μου έργο, χάρηκα πάρα πολύ που θα ήμουν στην παράσταση. Ήξερα από πριν ότι θα με ενδιαφέρει πάρα πολύ γιατί λάτρευα το έργο, το είχα διαβάσει πάρα πολλές φορές, οπότε ήμουν πολύ ενθουσιασμένη.

*Έχω πάρα πολύ άγχος ως άνθρωπος, αλλά στη σκηνή δεν έχω τόσο άγχος. Έχω μια δυσκολία συνήθως να αφεθώ γιατί μπορεί να θέλω να ελέγξω πολύ κάποια πράγματα γύρω. Οπότε ίσως να είναι λίγο παραπάνω τεντωμένες οι κεραίες μου από ό,τι χρειάζεται και να μην αφήνομαι τόσο εύκολα. Αλλά όταν έχεις καλούς «συμπαίκτες» και σε ευνοεί η συνθήκη, το ξεπερνάς και είναι ωραία.

*Την επίσημη κριτική των δημοσιογράφων ομολογώ ότι δεν τη λαμβάνω πολύ υπόψιν μου. Σίγουρα μου διαφεύγουν και κάποια άρθρα. Κάποια φυσικά τα διαβάζω γιατί βρίσκονται μπροστά μου. Προφανώς αν δω ένα άρθρο, θα το ανοίξω να δω τι λέει για την παραστάση στην οποία είμαι. Πολύ σπάνια μου έχει τύχει όμως να διαβάσω κάτι και να καταλάβω ότι αυτός που το έγραψε, έχει αντιληφθεί κάτι για την παράσταση που εμείς να μην έχουμε αντιληφθεί. Ή κάνει τόσο εύστοχα σχόλια που μπορεί να μας αποκαλύπτει κάτι. Συνήθως, δυστυχώς, ειδικά τα τελευταία χρόνια, η κριτική έχει πάει πολύ σε λογική κουτσομπολιού. Όπως συζητάμε στην παρέα μετά από μια παράσταση, με την ίδια λογική γράφονται και τα άρθρα, το οποίο δεν ξέρω πόσο χρήσιμο είναι. Όταν πάνε σε κάτι λίγο πιο πνευματικό και ουσιαστικό, που να έχει να προσθέσει στην εμπειρία, πέρα από το να πουν στο κοινό, «πήγαινε, μην πας, είναι πολύ hot η παράσταση ή δεν είναι», είναι γόνιμο. Αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει πολύ.

*Έναν εθισμό τον έχω πάθει τελευταία με το κινητό, το παρατηρώ τις τελευταίες μέρες. Προσπαθώ να το αφήνω στην άκρη. Τώρα δεν ξέρω, αν είναι και στο χέρι μας. Το να γίνεις τελείως γραφικός και να μην έχεις καμία επαφή, σε έναν βαθμό μπορεί να σε προστατεύσει. Αλλά νομίζω είναι πολύ προσωπικό το πώς διατηρεί ο καθένας τις ισορροπίες του.

*Στις 25 Απριλίου ανεβαίνει στη Φρυνίχου στο «Θέατρο Τέχνης» το νέο μου έργο, «Το Τέρας». Το έχω γράψει περίπου έναν χρόνο, αλλά δουλεύεται κι άλλο. Η αφετηρία είναι τα «προσωπικά βιώματα», με την έννοια ότι ξεκίνησε από μια ανάγκη δική μου να ξορκίσω κάποια πράγματα που συνέβαιναν ή κάποια πράγματα που ένιωθα, αλλά δεν αναπαριστά γεγονότα πραγματικά. Έχει έναν συμβολικό χαρακτήρα. Μου είναι λίγο δύσκολο να μιλάω για αυτό, γιατί δεν ξέρω ακριβώς πώς να το ορίσω, επειδή έχει κάτι που θα μπορούσες να το πεις σουρεαλιστικό. Είναι ένα παραμύθι. Κι ενώ έχει μια σκοτεινιά, η δική μου πρόθεση είναι να έχει και μια αχτίδα φωτός, γιατί αλλιώς δεν θα είχε και κανένα νόημα για μένα να αφηγηθώ αυτήν την ιστορία. Έχει αρκετό χιούμορ, γιατί έτσι κι αλλιώς ένα παραμύθι και κάτι που μπαίνει σε κάτι πιο ασυνείδητο, είναι αστείο να το βλέπεις από μια απόσταση. Και η διαδικασία δουλειάς με τους ανθρώπους τώρα είναι πολύ αποκαλυπτική. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για τους συναδέλφους που είναι τόσο ανοιχτοί, που μπαίνουν σε αυτόν τον κόσμο και δίνονται πάρα πολύ. Θα ήθελα πολύ να έρθει ο κόσμος να δει την παράσταση. Είναι ένα πολύ ευαίσθητο μοίρασμα. Και θα ήθελα όποιος έρθει, να έρθει με ανοιχτή καρδιά και να αφεθεί σε αυτό που θα δει. Και αν συνδεθεί έστω και λίγο, θα είναι υπέροχο.

*Το ότι κάτι είναι “sold out” είναι φυσικά ευχάριστο γιατί σημαίνει ότι ο κόσμος πηγαίνει θέατρο. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι μια καλή παράσταση και εννοείται και το αντίθετο. Από τις παραστάσεις που είδα φέτος, το «Λεωφορείο ο Πόθος» (σ.σ. σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά) μου άρεσε πάρα πολύ, όπως και το “Deadlines” της Θεανώς Μεταξά.

*Η έννοια της ομάδας και της παρέας, είτε είναι στη δουλειά, είτε είναι στη ζωή, με συγκινεί πάρα πολύ Δεν ξέρω, μπορεί να είναι επειδή έχω μεγαλώσει και χωρίς αδέρφια. Κι επειδή μικρή είχα όντως δυσκολία να ενταχθώ σε παρέες και το είχα ανάγκη πολύ αλλά δεν το κατάφερνα, από τη Δραματική Σχολή και μετά είχα τρομερά ισχυρή σύνδεση με τους φίλους μου και είχα την ανάγκη να είναι όλα πολύ οικογενειακά και να είμαστε πολύ μαζί και πολύ δεμένοι Εντάξει, μέσα στα χρόνια έχουν υπάρξει πολλοί αποχωρισμοί και πολλές ρήξεις οι οποίες είναι επώδυνες, παρ’ όλα αυτά δεν χάνω την πίστη μου στην έννοια αυτή, της παρέας, της ομάδας, της δημιουργίας και της οικογένειας.

*Θα μου άρεσε να μην έχουμε τόσο ανάγκη να διαχωριζόμαστε για το παραμικρό. Κι εγώ έχω ανάγκη να υπερασπίζομαι αυτά στα οποία πιστεύω. Αλλά εκτιμώ τους ανθρώπους που κάνουν κάποιες δηλώσεις ή παίρνουν κάποιες αποφάσεις με μια ενωτική διάθεση και δεν υπάρχει η ανάγκη συνεχώς επίθεσης σε κάποιον άλλον άνθρωπο. Καταλαβαίνω ότι είναι σημαντικό γιατί όταν νιώθεις ότι δέχεσαι βία, όταν νιώθεις ότι δέχεσαι περιορισμό και ότι ο άλλος με έναν τρόπο σου στερεί κάτι, έχεις την ανάγκη να το υπερασπιστείς και να βάλεις τα όριά σου και να συγκρουστείς. Αλλά νιώθω ότι υπάρχει μια επιθετικότητα που είναι αυτοματισμός πια. Η ανάγκη να σταθείς απέναντι στα πράγματα, να βγάλεις τρομερή βία, χολή, αυτό που λέμε «τοξικότητα» που είναι ο καινούριος όρος, με κουράζει. Ενώ με συγκινεί και με ανακουφίζει όταν βλέπω ενωτικές πράξεις.

*Προσπαθώ να είμαι «εκεί», ειδικά όταν συμβαίνει κάτι καλό, που νομίζω είναι και το πιο δύσκολο, το να απολαύσεις κάτι καλό. Προσπαθώ πολύ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου να είναι ζωντανός. Αλλά είναι ένας αγώνας κι αυτό.

*Νομίζω ότι είμαι αρκετά αισιόδοξη. Όχι ότι δεν θα δω το κακό, αλλά έχω μία ανεξήγητη βεβαιότητα ότι στο τέλος τα πράγματα θα πάνε καλά. Για ποιον δεν ξέρω, μάλλον για τον εαυτό μου. Ο καθένας μέσα από τον εαυτό του τα βλέπει όλα. Αλλά ναι, έχω μία τάση να είμαι αισιόδοξη.

*Τραγουδάω ως ηθοποιός, δεν είμαι μουσικός. Από το 2019, επειδή μου άρεσαν πολύ και τα ρεμπέτικα, οι «Ραστ Χιτζάζ», ένα σχήμα που γνώρισα από τον συνάδελφο Γιάννη Περλέγκα - που είναι πάρα πολλά χρόνια φίλοι με τα παιδιά και συνεργάζονται - μου πρότειναν να τραγουδάω μαζί τους και τρελάθηκα από τη χαρά μου. Μου άρεσε πάρα πολύ. Και έχουμε μείνει σταθερά μαζί, είμαι μέρος του σχήματος και τραγουδάω από τότε, πεντέμισι χρόνια, κάθε εβδομάδα. Φέτος είμαστε στα «Μπριζολάκια» στην Ευελπίδων που είμαστε σχεδόν κάθε χρόνο. Και έχουμε κάνει και αρκετές βραδιές σε άλλα μέρη.

*Συγκινούμαι εύκολα, λιγότερο εύκολα από ό,τι παλιότερα. Η μουσική με συγκινεί πάρα πολύ. Μπορεί να χτυπήσει «περιοχές» που δεν είχα καταλάβει ότι είναι ευάλωτες εκείνη την ώρα. Τελευταία, συγκινούμαι πολύ από χαρά. Ή από το αίσθημα της αγάπης για κάποιον αγαπημένο μου άνθρωπο, που μπορεί να νιώθω ότι είναι καλά ή ότι είναι ευτυχισμένος. Αυτό είναι καινούριο. Παλιά η συγκίνηση ήταν ταυτισμένη πολύ με τη στεναχώρια, με αυτολύπηση, με παράπονο. Τώρα νιώθω μεγαλύτερο «άνοιγμα» στα θετικά αισθήματα.

*Όσον αφορά την πάροδο του χρόνου,δεν σκέφτομαι πολύ το κομμάτι το οπτικό ή της αντοχής γιατί, για κάποιον λόγο, έχω πολύ περισσότερες αντοχές από όσες είχα πιο μικρή. Και επειδή γενικώς κάθε χρόνο νιώθω και καλύτερα, χαίρομαι που μεγαλώνω, μου αρέσει. Αισθάνομαι ότι ο χρόνος είναι υπέρ μας γενικά, όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, ότι η φθορά είναι πιο ισχυρή από την εξέλιξη. Νιώθω ότι η εξέλιξη είναι πανίσχυρη όταν στοχεύεις προς τα εκεί. Οπότε, νιώθω ότι είμαστε και πιο όμορφοι μεγαλώνοντας, όταν εξελισσόμαστε.

*Θεωρώ ότι αξίζει η διαδρομή, η εξέλιξη, το να προσπαθείς να πηγαίνεις προς τα μπροστά. Και δεν εννοώ καπιταλιστικά. να κάνεις καριέρα, ούτε life coaching, ότι «πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι με το ζόρι». Εννοώ το να μην τα παρατάς και να μην χάνεις την πίστη σου ότι μπορείς να εξελίξεις την ψυχή σου και το πνεύμα σου και να είσαι πιο ευτυχισμένος από ό,τι ήσουν πέρσι ή πρόπερσι.

*Έχω μια εμμονή να ψάχνω αεροπορικά εισιτήρια online, με τη φαντασίωση ότι θα ταξιδέψω, γιατί μ' αρέσει να ταξιδεύω. Οπότε, μπαίνω και ψάχνω εισιτήρια, φαντασιώνομαι ότι ταξιδεύω και αδειάζει το κεφάλι μου. Κάποια ταξίδια πραγματοποιούνται, τα περισσότερα όχι φυσικά.

*Το νησί μου ήταν η Λευκάδα, ο Άγιος Νικήτας, όπου πηγαίναμε διακοπές κάθε χρόνο. Εκεί ανατρέχω συνέχεια και στα όνειρά μου, γιατί είναι σημείο αναφοράς για μένα πάντα. Εκεί νιώθω ότι μεγάλωσα, παρ’ ότι πηγαίναμε για λίγες εβδομάδες κάθε χρόνο. Αλλά επειδή μου αρέσουν τα ταξίδια, δεν αποκλείω το να βρω και κάποιον άλλον προορισμό που να νιώσω ότι είναι κοντά στην καρδιά μου.

*Πιστεύω στους ανθρώπους. Πιστεύω στις σχέσεις των ανθρώπων πολύ.

*Συγχωρώ πολύ εύκολα. Πλέον όχι τόσο. Δεν μπορώ να πω ένα τσιτάτο ότι, ας πούμε, «δεν συγχωρώ την αχαριστία». Αλλά ναι, η αχαριστία είναι κάτι που με πληγώνει πολύ. Αλλά συγχωρείται και αυτό υπό συνθήκες.

*Ένα άτομο που ξέρει τα πάντα για μένα είναι η ψυχοθεραπεύτριά μου.

*Αν υπήρχε δυνατότητα σήμερα να πω κάτι στον 18χρονο εαυτό μου αυτό θα ήταν, «Κουράγιο, όλα θα πάνε καλά. Όλα θα πάνε καλύτερα, μην αγχώνεσαι».

*Σκέφτομαι πολύ συχνά το μέλλον. Ίσως είναι κακό, αλλά το σκέφτομαι πάρα πολύ. Θα ήθελα να συνεχίσω να είμαι δημιουργική. Τώρα, ας πούμε, που είμαι σε μία περίοδο που νιώθω πολύ καλά σε αυτό το κομμάτι, νιώθω ζωντανή και ότι έχω και ανθρώπους γύρω μου που μοιραζόμαστε πράγματα ωραία και υπάρχει μια ροή στη δημιουργικότητα, με έλκει πολύ αυτό. Η ιδέα που παλιά μπορεί να μην μου περνούσε καν από το μυαλό, το να μπορώ να είμαι ηθοποιός και να μπορώ να κάνω και δικά μου πράγματα και να γράφω, αυτό είναι σαν όνειρο. Δεν το φανταζόμουν ποτέ ότι θα μπω σε αυτή τη διαδικασία. Θα ήθελα να μπορεί να συνεχιστεί και να γίνεται με έναν τρόπο που να μου επιτρέπει να βιοπορίζομαι από αυτό και να σκέφτομαι ελεύθερα.

*Υπάρχουν πράγματα που θα άλλαζα αν γύριζα πίσω το χρόνο, αλλά δεν θα σας τα πω γιατί είναι μυστικά.

*«Το Τέρας» σε κείμενο και σκηνοθεσία της Ηρώς Μπέζου ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, στη Φρυνίχου, από 25 Απριλίου έως 30 Μαϊου (Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή).