ΤΟ ΒΗΜΑ logo

Αποστόλης Τότσικας – Σε πρώτο Ενικό: «Πιστεύω πάρα πολύ στο ένστικτο» 1

Ο Αποστόλης Τότσικας μιλά σε πρώτο Ενικό, χωρίς να υποδύεται κάτι που δεν είναι, χωρίς να θέλει να φτάσει κάπου πατώντας το γκάζι αλλά απολαμβάνοντας πάντα τη διαδρομή και κάνοντας συχνές στάσεις για να μοιράσει αγάπη, νοιάξιμο, εμπειρίες.

ΑΠΟ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΕΛΑΤΟΥ

Παραφράζοντας τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη, σκέφτομαι πως εάν αποσυνθέσεις τον Αποστόλη Τότσικα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν κάποια σύμβολα, ταυτοτικά τοτέμ, στιγμές και πρόσωπα, με τα οποία μπορείς τρόπον τινά, να του δώσεις και πάλι περίπου την ίδια ψυχή, πνοή και κλίση. Γεωγραφικά - στα εξ ων συνετέθη - θα έβρισκες, για παράδειγμα, πολλές «πινέζες» στον χάρτη σε μέρη όπως το Παγκράτι, την Καισαριανή, τον Βόλο της εφηβείας του, την Επίδαυρο, τον Αγιόκαμπο με τα ονειρικά, οικογενειακά του κάμπινγκ. Αλλά και τις ΗΠΑ που τον γαλούχησαν με τη βιομηχανία του κινηματογράφου και με τις μουσικές που γεννήθηκαν εκεί από σπουδαίους καλλιτέχνες, καθώς και άλλα σημεία της Γης που θα ήθελε να τα δει να ανασαίνουν και πάλι περήφανα κι ελεύθερα.

Κρυφοκοιτώντας στη «φούσκα» με τα όνειρά του, θα ανακάλυπτες ότι προτού θελήσει να γίνει ηθοποιός, ήθελε να γίνει κασκαντέρ- ναι! - και αυτό δικαιολογεί και την υψηλή δόση στιγμιότυπων από την 42χρονη ζωή του όπου θα τον δεις να φλερτάρει με τα ύψη και τις τρομακτικές – για τους άλλους πάντα – άκρες. Στην καρδιά και το μυαλό του θα δεις να πάλλονται τα πρόσωπα της οικογένειάς του, των παιδιών του και της συντρόφου του Ρούλας Ρέβη, ενώ αν σκαλίσεις λίγο παραπάνω θα διαπιστώσεις πως ακόμα πιο βαθιά είναι χαραγμένα τα πρόσωπα της οικογένειας που τον μεγάλωσε, με κυρίαρχο εκείνο του πατέρα του και ηθοποιού Γιάννη Τότσικα που τον έμαθε μέσα από την αγγελοπουλική «Αναπαράσταση» να αγαπά τον ρεαλισμό και μέσα από τη ζωή του «να είναι παλικάρι», δηλαδή σωστός και δίκαιος άνθρωπος. Λέξεις όπως «αγάπη», «ελευθερία», «ενσυναίσθηση», «βοήθεια», «συνεργασία», «φως», θα δεις να επαναλαμβάνονται κατά τόπους μέσα του, σαν ταμπέλες που του δείχνουν τον δρόμο ενώ δεν αποκλείεται να πετύχεις και καμιά αφίσα με τον Spider – man καθώς είναι ο αγαπημένος του σούπερ ήρωας.

Αποστόλης Τότσικας – Σε πρώτο Ενικό: «Πιστεύω πάρα πολύ στο ένστικτο» 2

Φωτογράφος Δημήτρης Καπάνταης

Ήταν κι αυτός με τον τρόπο του «παλικάρι», όπως περίπου μου εξήγησε με δέος, καθώς, αν και μικρός σε ηλικία, ανέλαβε την ευθύνη που έρχεται με τη μεγάλη δύναμη, όπως είχε σοφά υπογραμμίσει στο μαγικό σύμπαν της Marvel ο θείος του σούπερ ήρωα, Ben. Αυτό που τελικά με συγκίνησε πάντως στο καμαρίνι του Θεάτρου Αργώ – όπου φέτος συμπρωταγωνιστεί για δεύτερη χρονιά με τον Γιώργο Κωνσταντίνου στην διαπεραστική σε συναισθήματα παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην» - περισσότερο και από την ίδια την παράσταση και το δυνατό της νόημα ήταν το πόσο αληθινός ήταν ο ίδιος στις διατυπώσεις του, όσον αφορά τους δικούς του ανθρώπους αλλά και τον υπόλοιπο άγνωστο κόσμο για τον οποίο μου ξεκαθάρισε πως πρέπει όλοι να νοιαζόμαστε. Το πόση σημασία αποδίδει στο να είναι κανείς ο εαυτός του, πόσο πιστεύει στο ένστικτο των ανθρώπων και τη δύναμη της αγάπης και πόσο ταπεινά και αυθεντικά πορεύεται στη ζωή και την τέχνη του.

Xωρίς να υποδύεται κάτι που δεν είναι, χωρίς να θέλει να φτάσει κάπου πατώντας το γκάζι αλλά απολαμβάνοντας πάντα τη διαδρομή και κάνοντας συχνές στάσεις για να μοιράσει αγάπη, νοιάξιμο, εμπειρίες.

Αποστόλης Τότσικας, «Σε πρώτο Ενικό» για το ΒΗΜΑ/GRACE. Είναι ευτυχία θεωρώ που εγκαινιάζουμε το 2025 με τα δικά του μαθήματα ζωής. Κάτι μου λέει πως αυτήν την κάπως απρόβλεπτη χρονιά που έχει ήδη ξεκινήσει ελαφρώς απειλητικά, θα μας φανούν περισσότερο από ποτέ αναγκαία.

*Γεννήθηκα το 1983 στο Μαρούσι. Πριν φύγουμε για Βόλο, θυμάμαι στο Παγκράτι τη γειτονιά που ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής ηλικίας. Δεν υπήρχε και ο σημερινός φόβος των γονιών, ήταν πάρα πολύ ωραία. Ήμασταν μεγάλη παρέα εκεί. Και στην Καισαριανή που μέναμε πριν, θυμάμαι να παίζουμε μπάλα με τον πατέρα μου στο Σκοπευτήριο. Ήμουν πολύ παιδί της γειτονιάς.

Στην εφηβεία σχεδόν κάθε μέρα έπεφτε ξύλο. Πολύ ξύλο. Μπορεί να έχανες, για πλάκα, και τη ζωή σου. Και η αφορμή μπορεί να ήταν ότι πέρασε κάποιος και σε κοίταξε. 

*Ο Βόλος μου άρεσε. Ένιωθα τεράστια ελευθερία. Υπήρχε μεγάλο θέμα λόγω της «κλειστής κοινωνίας» αλλά εγώ ήμουν τόσο ελεύθερος από το σπίτι μου που δεν με άγγιζαν αυτά. Για εκείνους ήμουν σαν εξωγήινος γιατί δεν είχα «κόφτες». Έτσι έμαθα να βρίσκω τα όριά μου και να προσπαθώ να «εκπαιδεύσω» την παρέα μου που είχε θέματα στο σπίτι με αυστηρούς γονείς. Γενικά, στην επαρχία τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Ζεις σε έναν μικρόκοσμο ο οποίος δεν είναι και πολύ υγιής.

*Στην εφηβεία σχεδόν κάθε μέρα έπεφτε ξύλο. Πολύ ξύλο. Μπορεί να έχανες, για πλάκα, και τη ζωή σου. Και η αφορμή μπορεί να ήταν ότι πέρασε κάποιος και σε κοίταξε. Τότε έπαιζε και πολύ το grunge και είχαμε θέματα με τους «γκραντζάδες» εκεί. Άμα, ας πούμε, σε έβλεπαν με μπλούζα Nirvana, σε ρωτούσαν τα πάντα για την ιστορία τους κι άμα δεν ήξερες, έτρωγες ξύλο και σου έπαιρναν και την μπλούζα. Υπήρχε όμως ένας «ηθικός κανόνας», τουλάχιστον ως προς το ξύλο. Όταν μαζευόμασταν και λέγαμε «ραντεβού εκεί» - δίναμε και ραντεβού! – πλακωνόντουσαν μόνο αυτοί που είχαν το “beef”. Εμείς απλά βρισκόμασταν εκεί για να μη γίνει το οτιδήποτε. Τώρα ακούω ότι η παρέα ρίχνει ξύλο σε κάποιον και κάνει «αλυσίδα» για να μην μπορεί κανείς να μπει να βοηθήσει. Και γενικά δεν βοηθά κανείς. Πλέον υπάρχει η «αποστασιοποίηση της καταγραφής», ότι «α, εγώ το έγραψα και το στειλα να δει ο κόσμος». Ναι, αλλά είναι πολύ αργά.

*Το προτελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν πως θέλω να γίνω - πριν γίνω ηθοποιός - ήταν να γίνω “stuntman”. Ήθελα να γίνω κασκαντέρ για τον κινηματογράφο. Μου άρεσε πάρα πολύ γιατί μου άρεσε να κάνω διάφορα. Έβλεπα ταινίες και προσπαθούσα να τα επαναλάβω μετά στο σπίτι με τον αδερφό μου (σ.σ. Θανάση Τότσικα). Με μια handycam στο Παγκράτι θυμάμαι κάναμε διάφορες λήψεις, με περίεργες γωνίες και με όπλα και διάφορα. Ναι, γουστάραμε πάρα πολύ.

*Ουσιαστικά, λόγω του πατέρα μου (σ.σ. Γιάννη Τότσικα), μεγάλωσα μέσα στο θέατρο. Κι επειδή είχα γνωρίσει όλους τους παλιούς, μου άρεσε ότι σε όποια ηλικία και αν ήταν - ειδικά αν ήταν και καλοί άνθρωποι – έτρεφαν τόσο το παιδί μέσα τους. Αυτό είναι κάτι που μου αρέσει έκτοτε πολύ στους ανθρώπους και το οποίο επίσης λειτούργησε υποσυνείδητα στο ότι «εγώ εκεί θα πάω». Λάτρευα έτσι κι αλλιώς το σινεμά από μικρός οπότε ήρθε κι αυτό και έδεσε.

Ο πατέρας μου μού έλεγε αυτήν την κλασική ατάκα, «να είσαι παλικάρι». Η λέξη «παλικάρι» για εκείνον είχε μέσα το ήθος, το να είσαι σωστός, το να είσαι δίκαιος. Οπότε κι εγώ την ενσωμάτωσα σε αυτό το πλαίσιο. 

*Όσον αφορά τον πατέρα μου, αυτό που μου είχε κάνει πάρα πολλή εντύπωση ήταν «Η Αναπαράσταση». Προσπαθούσα, μάλιστα, να καταλάβω αν κάποιος έχει πάρει μια κάμερα και καταγράφει κάποιους ανθρώπους στην πραγματικότητα. Όταν είδα αυτές τις ερμηνείες, που ήταν ο ρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο, είπα «θέλω πολύ να το κάνω αυτό». Και στην Γ’ Λυκείου, έναν μήνα πριν δώσω για το Εθνικό, είπα, «θα γίνω ηθοποιός».

*Ο πατέρας μου μού έλεγε αυτήν την κλασική ατάκα, «να είσαι παλικάρι». Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο τύπος του άντρα που εννοούσαμε παλιότερα. Αγαπούσε πολύ όλους τους ανθρώπους και ήταν πολύ αγαπητός. Η λέξη «παλικάρι» για εκείνον είχε μέσα το ήθος, το να είσαι σωστός, το να είσαι δίκαιος. Οπότε κι εγώ την ενσωμάτωσα σε αυτό το πλαίσιο. Και αυτό είναι κάτι πολύ βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μου.

*Στην εφηβεία, αφίσα στο δωμάτιο είχα τον Spider – man. Μου άρεσε πάρα πολύ γιατί πρέσβευε το καλό και ήταν και ένα μικρό παιδί το οποίο είχε όλο το βάρος της ευθύνης πάνω του. Έγινε σούπερ ήρωας ξαφνικά, δεκαπέντε χρονών, μέσα από αυτή τη φράση που του λέει ο θείος του (σ.σ. Ben) «με τη μεγάλη δύναμη έρχεται και η μεγάλη ευθύνη». Είναι τρελό motto, φιλοσοφημένο, δεν είναι ό,τι να είναι. Μακάρι να φτιάξουν κάποιο multiverse που είναι Έλληνας ο Spider-Man. Αλλά τώρα θα μου πουν «δεν είσαι δεκαπέντε φίλε».

*Το να είμαι σε νόρμες δεν το μπορώ. Οπότε στη σχολή υπέφερα. Πέρασα πολύ ωραία βέβαια γιατί είμαι άνθρωπος που προσαρμόζεται αλλά, εντάξει, μου ήταν λίγο επώδυνο. Δεν μου χάριζαν και κάστανο. Τους ήξερα όλους, είχαν μείνει σπίτι μας, είχαμε φάει μαζί, τους είχα δει σε περιοδείες με τον πατέρα μου. Αλλά αυτό ήταν άλλο. Με βοήθησε ότι προφανώς μου είπαν, «φίλε, δείξε την αξία σου, ποιος είσαι εσύ, όχι ποιος ήταν ο πατέρας σου». Και αυτό ήταν έτσι κι αλλιώς κάτι που ήθελα κι εγώ. Από τη σχολή, πάντως, πήρα αρκετά πράγματα, εγρήγορση, πειθαρχία - γιατί είμαι ένας απείθαρχος άνθρωπος.

Πρέπει να κάνεις τα πάντα γιατί είναι όλα σκαλιά για να φτάσεις σε ένα σημείο να είσαι άνετος, αλλά χωρίς να νομίζεις ότι «το έχεις». Και αυτή είναι η ουσία. Να είσαι άνετος αλλά να μην «το έχεις». Γιατί όταν νομίζεις ότι «το έχεις», μετά αυτό είναι ναρκισσισμός.

*Δεν είχα ποτέ όνειρο «α, να κάνω αυτό». Ήρθαν τα πράγματα και με βρήκαν. Ο Βούλγαρης με τις «Νύφες» - που τον υπερευχαριστώ και τον λατρεύω και ήταν ο πρώτος που πίστεψε σε μένα – με έφερε σε επαφή με σούπερ σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς και έτσι έμαθα πόσο σημαντικό είναι το να δουλεύεις με αυτούς τους ανθρώπους και να παρατηρείς πώς κινούνται στον χώρο. Το πιο απλό πράγμα δηλαδή: είσαι σε έναν χώρο, περπάτησέ τον, δες τι είναι αρχικά γιατί αν είναι δικός σου θα πρέπει να ξέρεις π.χ. που είναι τα φώτα και όχι να σκέφτεσαι. Αυτή η διαδικασία μου άρεσε πάρα πολύ και ήταν η πιο ουσιαστική σχολή για μένα. Το να έχεις γύρω σου τον Steven Berkoff, ας πούμε, που έχει παίξει στον Kubrick, είναι λίγο φάση: «Τι γίνεται εδώ; Κάποιο “glitch in the system” συμβαίνει. Μάλλον πάει καλά. Κάτι κάνω καλά». Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία που μου έδωσε πάρα πολλά καινούργια skills στο «οπλοστάσιό» μου.

*Με ρωτάνε παιδιά από σχολές που έρχονται και βλέπουν την παράσταση (σ.σ. «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην», Θέατρο Αργώ), «τι πρέπει να κάνω;». Τους λέω, «παιδιά κάντε ό,τι μπορείτε. Μην κρίνετε τι είναι. Παίξτε και πάρτε εμπειρίες. Και σιγά σιγά θα χτίσετε. Μετά θα έρθουν οι επιλογές».

*Πρέπει να κάνεις τα πάντα γιατί είναι όλα σκαλιά για να φτάσεις σε ένα σημείο να είσαι άνετος, αλλά χωρίς να νομίζεις ότι «το έχεις». Και αυτή είναι η ουσία. Να είσαι άνετος αλλά να μην «το έχεις». Γιατί όταν νομίζεις ότι «το έχεις», μετά αυτό είναι ναρκισσισμός.

*Τηλεόραση κάνω γιατί ήθελα πολύ να κάνω κινηματογράφο. Οπότε η πραγματική μου αγάπη είναι ο κινηματογράφος και το θέατρο. Και λέω τώρα και το θέατρο γιατί είχα μία σχέση αγάπης και μίσους με το θέατρο παλιά. Αλλά τα τελευταία 12 χρόνια το απολαμβάνω πραγματικά. Έχω το εποικοδομητικό άγχος. Και την τηλεόραση την αγαπάω αλλά το ιδανικό για μένα θα ήταν να κάνω σινεμά και θέατρο. Το θέατρο είναι η βάση όλων και το σινεμά, για μένα, είναι το θέατρο κατακερματισμένο. Γιατί όταν κάνεις σινεμά δεν σημαίνει ότι έχεις πάντα τη «σωστή» ροή των σκηνών. Μπορεί να κάνεις την τελευταία πρώτη. Οπότε αν ξέρεις να αναλύεις έναν ρόλο στο θέατρο, όταν είσαι στο σινεμά και σου λένε «παίζουμε το πέντε», δεν λες, «ναι, αλλά μήπως να ξεκινήσω με το ένα». Μπαίνεις κατευθείαν στο συναίσθημα του πέντε.

Δεν έχει σημασία πού είσαι αλλά τι κάνεις εκεί που είσαι. Μπορεί να είσαι στην κόλαση. Μπορείς αυτό που κάνεις να μοιάζει με παράδεισο;

*Σε αυτήν τη δουλειά είναι πολύ σημαντικό το να έχεις αντίληψη. Αν δεν έχεις, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

*Μου έχει τύχει να δω μια βλακεία παράσταση ή μια βλακεία ταινία αλλά να πω, «ρε συ αυτός ή αυτή ξεχωρίζει, θα συνεχίσει σίγουρα». Οπότε δεν έχει σημασία πού είσαι αλλά τι κάνεις εκεί που είσαι. Μπορεί να είσαι στην κόλαση. Μπορείς αυτό που κάνεις να μοιάζει με παράδεισο;

*Όταν έκανα τον «Ορέστη» στην Επίδαυρο είχα τρελό άγχος το οποίο ξέσπασε μια μέρα πριν με διάφορα ψυχοσωματικά. Και πήγα στην Επίδαυρο και δεν είχα άγχος. Και έλεγα στον συγχωρεμένο τον Γιάννη Φέρτη, «ρε συ Γιάννη, δεν έχω άγχος». Και μου λέει, «ρε, πήγαινε εκεί και παρ΄τους τα σώβρακα και τελείωνε». Με πολλή αγάπη. Ήταν φοβερός άνθρωπος. Και αυτό μου έδωσε τρελή δύναμη.

*Αν δεις ότι δεν σου πάει κάτι, φύγε. Πιστεύω αυτή είναι η μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Ακόμα κι αν πεινάς, που λέει ο λόγος, αν κάτι δεν σου κάνει καλό, δεν πρέπει να είσαι εκεί. Νομίζω ότι όταν ακολουθείς το ένστικτό σου πραγματικά, είσαι ευτυχισμένος. Εμένα με βοήθησε πάρα πολύ το ένστικτό μου. Πιστεύω πάρα πολύ στο ένστικτο.

*Νιώθω ότι πάνω στη σκηνή υπάρχει επικοινωνία. Αυτός είναι ένας παράγοντας που σε κάνει να νιώθεις πως ό,τι κάνεις δεν είναι λάθος. Και αυτό το νιώθεις στο τέλος της παράστασης. Ο κόσμος είναι πολύ σκληρός κριτής. Και είναι αυτός που θα σε οδηγήσει κάπου με το να σε πιστέψει, αρκεί να μην τον τροφοδοτείς με ευκολίες και πράγματα «ντεμί». Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Πραγματικά δεν μπορώ.

*Αυτή η συνύπαρξη στο θεατρικό σανίδι με τον Γιώργο Κωνσταντίνου έπρεπε να γίνει πολλά χρόνια νωριτέρα. Θα με έκανε ακόμα πιο ρεαλιστικό σε αυτό που κάνω. Ο Γιώργος μπορεί να είναι 90 χρονών αλλά είναι πιο μικρός από εμένα και σίγουρα πιο μπροστά υποκριτικά από πολλούς σύγχρονους. Τον θεωρώ φίλο μου, κολλητό, τον αγαπάω πάρα πολύ. Είναι ένας τεράστιος ηθοποιός. Είναι αυτό που ένας σκηνοθέτης λέει, «πω πω, θα ήθελα να τον έχω πάντα μαζί μου». Έμαθα πάρα πολλά μαζί του, αλλά χωρίς να γίνεται μάθημα. Είναι ένας άνθρωπος τόσο ανοιχτός, το μυαλό του είναι δέκα βημάτα μπροστά και αυτό με βοήθησε στο να συνυπάρξω μαζί του και να είμαστε ένα πάνω στη σκηνή. Μου έχει πει πράγματα για την υποκριτική μου τα οποία τα κρατάω φυλαχτό και θησαυρό μέσα μου και αυτά με κάνουν να θέλω να συνεχίσω. Είναι τεράστιο αυτό που μου συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Προσπαθώ κάθε μέρα να το συνειδητοποιήσω και λέω, «Άστο, ζήσε το, όνειρο, δεν πειράζει».

Η αγάπη μου στα δύο μου παιδιά είναι μοιρασμένη 50 – 50.

*Δεν έχει μεγάλη σημασία άμα έχεις κλείσει τα 42 ή αν έχει τελειώσει άλλη μια χρονιά. Σημασία έχει να κυνηγάς το όνειρό σου.

*Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται από μια ευτυχισμένη στιγμή μου είναι σίγουρα «κάμπινγκ με τους γονείς μου». Στον Αγιόκαμπο και οπουδήποτε αλλού πηγαίναμε. Είναι φοβερό οικογενειακό δέσιμο το κάμπινγκ. Και τα καλοκαίρια ειδικά, που υπάρχει αυτό το φως, τα πράγματα γίνονται πολύ ονειρικά.

*Αυτό που άλλαξε όταν έγινα μπαμπάς ήταν η αίσθηση ότι πλέον είμαι ο VIP protector της ζωής μου, η ευθύνη να προστατεύω τους δικούς μου ανθρώπους.

*Η αγάπη μου στα δύο μου παιδιά είναι μοιρασμένη 50 – 50.

*Από τη σύντροφό μου μαθαίνω να είμαι άνθρωπος. Να είμαι ανθρώπινος, να έχω ενσυναίσθηση και να συγχωρώ. Η Ρούλα (σ.σ. Ρέβη) μου έχει μάθει πολλά πράγματα. Με έχει βοηθήσει σε πάρα πολλά επίπεδα στη ζωή μου. Και αυτό είναι κάτι τόσο ωραίο και συμπαντικό.

*Αν έχω κάποια φοβία ε; Δυστυχώς, δεν έχω ακροφοβία και έχω υπάρξει πολύ τύχερος. Αλλά, εντάξει, τον φοβάμαι τον θάνατο. Δεν θέλω. Και γενικά δεν θέλω πιο πολύ για τα παιδιά μου. Θέλω να ζήσω τα παιδιά μου όσο πιο πολύ γίνεται.

*Με τον πατέρα μου δεν χρειαζόταν να πούμε πολλά. Ήμασταν πολύ μινιμαλιστές μεταξύ μας. Είχαμε πολύ κοινή αίσθηση των πραγμάτων. Ήμασταν πολύ ίδιοι σε πολλά. Θα ήθελα απλά να είχε ζήσει πιο πολύ τα παιδιά. Αλλά ναι, δυστυχώς αυτό δεν έγινε.

*Η πραγματική κληρονομιά που αφήνει κάποιος είναι η ουσιαστική παύση, το ότι «ωχ, έχω ένα μεγάλο κενό τώρα, αυτός ο άνθρωπος ήταν αυτό και μου άλλαξε τη ζωή». Κάθε μέρα σχεδόν συναντώ ανθρώπους στον δρόμο που μου λένε «ήξερα τον πατέρα σου, έχουμε περάσει τέλεια, ήταν πολύ καλός άνθρωπος». Αυτό είναι μεγαλείο ανθρωπιάς, το ότι επηρεάζεις τους άλλους επειδή είσαι αυτός που είσαι, ένας καλός, φωτεινός άνθρωπος. Και αυτό σε συγκινεί πάρα πολύ. Και νομίζω ότι αυτό πρέπει να θες: να είσαι αυτό που είσαι και να θες να είναι καλά ο κόσμος, όχι μόνο εσύ και η οικογένεια σου, όλος ο κόσμος.

Κάτι που δεν αντέχω είναι το ψέμα. Το ηχηρό και τραγικό ψέμα. Μπορεί να με τρελάνει γιατί είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορώ να πω ψέματα.

*Μου αρέσει να δίνω όσο μπορώ. Και σε καμία περίπτωση δεν περιμένω από κανέναν να μου δώσει πίσω. Από εκεί και πέρα, αν έρθει κάτι πίσω, ωραίο θα είναι. Αν δεν έρθει, δεν με ενδιαφέρει.

*Τι με ηρεμεί; Η μουσική, οι σειρές – όποτε βλέπω - και ένα καλό μασάζ.

*Συγχωρώ αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω κάποια πράγματα.

*Κάτι που δεν αντέχω είναι το ψέμα. Το ηχηρό και τραγικό ψέμα. Μπορεί να με τρελάνει γιατί είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορώ να πω ψέματα.

Αποστόλης Τότσικας – Σε πρώτο Ενικό: «Πιστεύω πάρα πολύ στο ένστικτο» 3

Φωτογράφος Δημήτρης Καπάνταης

*Οι πόλεμοι με στενοχωρούν πάρα πολύ. Θέλω ο κόσμος να αλλάξει.

*Ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το νόημα της ζωής. Αλλά νομίζω ότι στο τέλος πάντα καταλήγω στην αγάπη. Η αγάπη είναι πολύ σημαντική. Και είναι πολύ σπάνια πια. Και το μήνυμα της παράστασης (σ.σ. «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην») είναι η αγάπη. Ουσιαστικά το έργο μιλάει για την κατανόηση, για την ενσυναίσθηση, για το χάσμα των γενεών αλλά δεν μένει σε αυτό. Είναι πολυεπιπεδο, μιλάει για πολλών ειδών σχέσεις και διαφορετικότητες. Και ήταν πολύ ευτυχής η συγκυρία με τον Κώστα Γάκη (σ.σ. σκηνοθέτη) με τον οποίο γνωριζόμαστε από τη σχολή και τον ευχαριστώ πολύ για τη συνεργασία.

*Αν αγαπούσαμε λίγο το μέρος που ζούμε αλλά χωρίς να νιώθουμε ότι μας ανήκει, θα ήμασταν μια χαρά. Γιατί δεν θα υπήρχαν ούτε σύνορα, ούτε θρησκείες - ένα τεράστιο αγκάθι για μένα. Αυτό που πρέπει να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε είναι το να είμαστε ένα. Να γίνουμε όλοι ένα και να κινηθούμε προς τα εκεί που είναι πραγματικά καλό για την ανθρωπότητα, για τα ζώα, για τη φύση, για όλα.

Πρέπει λίγο να βοηθάμε. Βοήθεια ο ένας στον άλλον. Ενσυναίσθηση και αγάπη. Αγάπη βασικά. 

*Ό,τι έχει παρέλθει, δεν είναι αυτό που λες «κακή μέρα». Γιατί το βλέπεις πίσω και γελάς και λες «γιατί τόσο άγχος, αφού θα μπορούσες να κάνεις αυτό». Γι αυτό προσπαθώ πάντα να είμαι πολύ ψύχραιμος. Πολλές είναι οι κακές μέρες που μπορεί να έρθουν. Το θέμα είναι τι κάνεις για να τις αντιστρέψεις και να γίνουν καλές. Γιατί, για μένα, όλες μπορούν να είναι καλές μέρες.

*Έχουμε σταματήσει να παίρνουμε τον χρόνο μας να δούμε τι έχει ο άλλος. Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν μας αφήνει - έτσι όπως έχει χτιστεί και μέσα από τα media και τα social media - και μας λέει: «Φίλε, δεν έχεις χρόνο για κανέναν. Μην αργήσεις. Τρέχα, τρέχα, τρέχα». Και μετά είσαι 50 χρονών, γυρίζεις πίσω και λες: «Τι έκανα; Έτρεχα για το τίποτα». Πρέπει λίγο να βοηθάμε. Βοήθεια ο ένας στον άλλον. Ενσυναίσθηση και αγάπη. Αγάπη βασικά.

ΑΠΟΡΡΗΤΟ