Παραφράζοντας τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη, σκέφτομαι πως εάν αποσυνθέσεις τον Αποστόλη Τότσικα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν κάποια σύμβολα, ταυτοτικά τοτέμ, στιγμές και πρόσωπα, με τα οποία μπορείς τρόπον τινά, να του δώσεις και πάλι περίπου την ίδια ψυχή, πνοή και κλίση. Γεωγραφικά - στα εξ ων συνετέθη - θα έβρισκες, για παράδειγμα, πολλές «πινέζες» στον χάρτη σε μέρη όπως το Παγκράτι, την Καισαριανή, τον Βόλο της εφηβείας του, την Επίδαυρο, τον Αγιόκαμπο με τα ονειρικά, οικογενειακά του κάμπινγκ. Αλλά και τις ΗΠΑ που τον γαλούχησαν με τη βιομηχανία του κινηματογράφου και με τις μουσικές που γεννήθηκαν εκεί από σπουδαίους καλλιτέχνες, καθώς και άλλα σημεία της Γης που θα ήθελε να τα δει να ανασαίνουν και πάλι περήφανα κι ελεύθερα.
Κρυφοκοιτώντας στη «φούσκα» με τα όνειρά του, θα ανακάλυπτες ότι προτού θελήσει να γίνει ηθοποιός, ήθελε να γίνει κασκαντέρ- ναι! - και αυτό δικαιολογεί και την υψηλή δόση στιγμιότυπων από την 42χρονη ζωή του όπου θα τον δεις να φλερτάρει με τα ύψη και τις τρομακτικές – για τους άλλους πάντα – άκρες. Στην καρδιά και το μυαλό του θα δεις να πάλλονται τα πρόσωπα της οικογένειάς του, των παιδιών του και της συντρόφου του Ρούλας Ρέβη, ενώ αν σκαλίσεις λίγο παραπάνω θα διαπιστώσεις πως ακόμα πιο βαθιά είναι χαραγμένα τα πρόσωπα της οικογένειας που τον μεγάλωσε, με κυρίαρχο εκείνο του πατέρα του και ηθοποιού Γιάννη Τότσικα που τον έμαθε μέσα από την αγγελοπουλική «Αναπαράσταση» να αγαπά τον ρεαλισμό και μέσα από τη ζωή του «να είναι παλικάρι», δηλαδή σωστός και δίκαιος άνθρωπος. Λέξεις όπως «αγάπη», «ελευθερία», «ενσυναίσθηση», «βοήθεια», «συνεργασία», «φως», θα δεις να επαναλαμβάνονται κατά τόπους μέσα του, σαν ταμπέλες που του δείχνουν τον δρόμο ενώ δεν αποκλείεται να πετύχεις και καμιά αφίσα με τον Spider – man καθώς είναι ο αγαπημένος του σούπερ ήρωας.

Φωτογράφος Δημήτρης Καπάνταης
Ήταν κι αυτός με τον τρόπο του «παλικάρι», όπως περίπου μου εξήγησε με δέος, καθώς, αν και μικρός σε ηλικία, ανέλαβε την ευθύνη που έρχεται με τη μεγάλη δύναμη, όπως είχε σοφά υπογραμμίσει στο μαγικό σύμπαν της Marvel ο θείος του σούπερ ήρωα, Ben. Αυτό που τελικά με συγκίνησε πάντως στο καμαρίνι του Θεάτρου Αργώ – όπου φέτος συμπρωταγωνιστεί για δεύτερη χρονιά με τον Γιώργο Κωνσταντίνου στην διαπεραστική σε συναισθήματα παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην» - περισσότερο και από την ίδια την παράσταση και το δυνατό της νόημα ήταν το πόσο αληθινός ήταν ο ίδιος στις διατυπώσεις του, όσον αφορά τους δικούς του ανθρώπους αλλά και τον υπόλοιπο άγνωστο κόσμο για τον οποίο μου ξεκαθάρισε πως πρέπει όλοι να νοιαζόμαστε. Το πόση σημασία αποδίδει στο να είναι κανείς ο εαυτός του, πόσο πιστεύει στο ένστικτο των ανθρώπων και τη δύναμη της αγάπης και πόσο ταπεινά και αυθεντικά πορεύεται στη ζωή και την τέχνη του.
Xωρίς να υποδύεται κάτι που δεν είναι, χωρίς να θέλει να φτάσει κάπου πατώντας το γκάζι αλλά απολαμβάνοντας πάντα τη διαδρομή και κάνοντας συχνές στάσεις για να μοιράσει αγάπη, νοιάξιμο, εμπειρίες.