Τα τελευταία περίπου 15 χρόνια μετά την έλευση του πρώτου μνημονίου έχουμε αμέτρητες υποθέσεις όπου ο παράγοντας ανθρωπιά μένει στην άκρη και υπερτερούν τα λογιστικά μεγέθη, οι αριθμοί.
Ουσιαστικά, όπως έλεγε και ο Γεώργιος Παπανδρέου πριν δεκαετίες, ευημερούν οι αριθμοί και όχι οι άνθρωποι. Το θέμα όμως είναι η ευημερία των ανθρώπων σε ένα αδηφάγο σύστημα που λειτουργεί με όρους αγοράς κυρίως και εξοβελίζει τον ανθρώπινο παράγοντα.
Μια τέτοια ιστορία αφορά την υπόθεση για την παραμονή στην εργασία των εκατοντάδων εργαζομένων συμβασιούχων με το πρόγραμμα της ΔΥΠΑ 55-67 ετών που υπολογίζονται σε 300 ανθρώπους πανελλαδικά.
Και θα ασχοληθούμε με 300 εργαζομένους που σε αυτή την ηλικία δυσκολεύονται να βρουν εργασία και είχαν ενταχθεί σε πρόγραμμα και εργάζονταν; Ναι, έστω και με έναν. Αυτό επιτάσσει η πολιτική τιμιότητα και η ανθρωπιά.
Το σχετικό πρόγραμμα της ΔΥΠΑ απευθύνεται σε εργαζόμενους 55-67 χρόνων που βρίσκονται κοντά ή στα πρόθυρα της σύνταξης και είναι άνεργοι με στόχο τη συμπλήρωση ενσήμων. Καλύπτει δε χρονικά ένα συν ένα έτος.
Τα προγράμματα σταδιακά άρχισαν να τελειώνουν και αυτοί οι άνθρωποι βγήκαν ή βγαίνουν στην ανεργία. Η λύση είναι να υπάρξει παράταση του προγράμματος και να μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι, να βρεθεί τρόπος, να εργαστούν έως την συνταξιοδότησή τους.
Είναι μια ευαίσθητη εργασιακή κοινωνική ομάδα που βρίσκεται ένα βήμα πριν από μια αξιοπρεπή συνταξιοδότηση και οφείλει η παρούσα κυβέρνηση να επιλύσει το πρόβλημα.
Γιατί στην πολιτική υπάρχει και το ανθρώπινο στοιχείο και δεν κυβερνάνε οι μηχανές στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης.
