Μια μοναδική συναυλία που επιμελήθηκε ο Παρασκευάς Καρασούλος παρουσιάζεται στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Στη Σκιά των Βράχων 2025» στο Θέατρο Βράχων — Μελίνα Μερκούρη την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου, στις 20.30, με δύο ταλαντούχους νέους ερμηνευτές, τον Θοδωρή Νικολάου και τη Δήμητρα Σελεμίδου.
Πρόκειται για μια μουσική παράσταση με διαχρονικά και αγαπημένα τραγούδια του γνωστού στιχουργού όπως και άλλων ξένων και ελλήνων δημιουργών. Την ενορχήστρωση υπογράφει ο συνθέτης Χρίστος Θεοδώρου, ενώ συμμετέχουν πενταμελής ορχήστρα και η χορωδία ενηλίκων των Εκπαιδευτηρίων «Ο ΠΛΑΤΩΝ». Μέρος των εσόδων της συναυλίας, θα διατεθούν για την ενίσχυση των σκοπών και των δράσεων της Αβάλης, ενός φορέα προστασίας και κοινωνικής ένταξης αυτιστικών παιδιών, εφήβων και ενηλίκων.
Το ΒΗΜΑ μίλησε με την τραγουδίστρια Δήμητρα Σελεμίδου με αφορμή τη συγκεκριμένη συνεργασία για το νέο της άλμπουμ, το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού αλλά και τα ζητήματα που καλείται να αντιμετωπίσει με την άλλη της ιδιότητα, εκείνη της γιατρού.
Ζούμε σε μια εποχή όπου η μουσική καταναλώνεται αποσπασματικά, μέσα από playlists και singles. Εσείς επιλέξατε πριν λίγους μήνες να παρουσιάσετε έναν ολοκληρωμένο δίσκο με συγκεκριμένους συντελεστές. Τι σημαίνει αυτή η επιλογή για εσάς;
Σε πείσμα των καιρών, αποφασίσαμε παρέα με τον σταθερό μου συνεργάτη και πολύτιμο φίλο, τον Γιάννη Βασιλόπουλο και τον Κώστα Τσίρκα που έγραψε τη μουσική στα νέα μας τραγούδια, να μην υπακούσουμε στον κανόνα. Από την πρώτη μας δισκογραφική δουλειά με τον Γιάννη – την «Τρίτη Έξοδο» σε μουσική του Σπύρου Παρασκευάκου – μέχρι σήμερα, άλλαξαν πολλά. Μεσολάβησε η πανδημία, μια ολοκληρωτική αναδιάρθρωση στο τοπίο της μουσικής βιομηχανίας, κι εμείς οι ίδιοι αλλάξαμε πολύ.
Φωτό: Πέτρος Τουφεξής
Περάσαμε από το στάδιο που οραματιζόμασταν τη ζωή σε αυτό που τη ζούμε, που αγαπάμε, συμπορευόμαστε, ρισκάρουμε, εργαζόμαστε, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την απώλεια. Θέλαμε πολύ το επόμενό μας βήμα να είναι μια ολοκληρωμένη δισκογραφική πρόταση. Αφού συστηθήκαμε ξανά πρώτα εμείς μεταξύ μας κι έπειτα παρέα με τον Κώστα θέσαμε ως σύνθημα το «λάθος η αγάπη είχε γραφτεί» για να συστηθούμε ξανά με τους ακροατές. Μετά από αυτή την κυκλοφορία πιθανώς θα δείτε κάποιο single από εμάς. Δεν αψηφούμε τη σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά σίγουρα συνεχίζουμε να δουλεύουμε συντεταγμένα γύρω από πιο ολοκληρωμένες ιδέες.
Τι θα θέλατε να μεταφέρει ο δίσκος «Λάθος η αγάπη είχε γραφτεί» στον ακροατή; Ένα συναίσθημα, μια σκέψη, μια ιστορία;
Ευχή νομίζω όλων των ερμηνευτών και δημιουργών διαχρονικά είναι μέσα στα τραγούδια καθένας να καθρεφτίζει τις δικές του ιστορίες. Ο τίτλος επιλέχθηκε – τουλάχιστον στη δική μου σκέψη- ως σύνθημα. Ήθελα να θέσει έναν προβληματισμό στον ακροατή, ώστε να αναλογιστεί πότε η αγάπη γράφτηκε λάθος στη δική του ζωή, αν υπήρξε θύμα ή και θύτης σε αυτή την υπόθεση και πότε αυτό συνέβη. Αν κάποιος αφιερώσει χρόνο και ακούσει τον δίσκο, ελπίζω πως θα αρχίσει να βρίσκει κάποιες απαντήσεις και να κερδίσει λίγη παραπάνω φόρα στο να διεκδικεί και να δίνει αγάπη με πιο υγιείς όρους.
Πώς βλέπετε σήμερα το ελληνικό τραγούδι; Νιώθετε ότι υπάρχει χώρος για πειραματισμό και νέες φωνές;
Χώρος για πειραματισμό υπάρχει πάντα και αλίμονο αν αποκαρδιωθούμε και σταματήσουμε ως γενιά να δημιουργούμε. Ως πειραματισμός, όμως, δεν θα έπρεπε να λογίζεται το να βάλεις up-tempo, beat και χαρά σε ένα τραγούδι που έχει άλλο νόημα για να σταθεί στο σύγχρονο πλαίσιο. Ούτε να δημιουργείς αυτά που «περνάνε» ευχάριστα χωρίς να προβληματίσουν. Οι συνθήκες είναι κάθε άλλο παρά υποστηρικτικές στις νέες φωνές που πρεσβεύουν ένα διαφορετικό ρεπερτόριο από αυτό που ευνοούν οι αλγόριθμοι. Η δισκογραφία δεν είναι πλέον όσο επικερδής υπήρξε, τα ραδιόφωνα και οι εταιρείες περισσότερο στηρίζονται στην απήχηση που ο εκάστοτε νέος καλλιτέχνης έχει ήδη αποκτήσει μόνος από τα social media, παρά χτίζουν και βοηθούν την πορεία του. Παράλληλα ο κόσμος αναρωτιέται γιατί δεν ακούγονται νέα τραγούδια, όμως δεν τα ψάχνει και βολεύεται στα οικεία που ακούει αλλάζοντας συχνότητες από σταθμό, σε σταθμό. Δεν είναι εύκολο, επίσης, μέσα στην οικονομική δυσκολία που όλοι βιώνουμε να βρεθεί τυχαία σε live ενός νέου καλλιτέχνη που δεν γνωρίζει και να τον μάθει.
Αν κοιτάξετε μπροστά, ποια είναι τα όνειρα και τα επόμενα βήματα που σας συναρπάζουν;
Με συναρπάζει η σκέψη να καταφέρω με τους συνεργάτες μου να παράγουμε νέο υλικό τα επόμενα χρόνια. Ονειρεύομαι πως κάποτε θα αποκτήσουμε έναν πυρήνα ανθρώπων που θα τον αφορά να ακούν αυτά που έχουμε να πούμε. Ως παιδί που μεγάλωσε στην επαρχία, έχω την αγωνία να ταξιδεύουμε κι εμείς κοντά στους ανθρώπους με τα τραγούδια μας όσο περισσότερο μπορούμε εκτός Αθήνας. Ακόμη, πέρα από την ενασχόλησή μου με τη μουσική, εδώ και έναν περίπου χρόνο είμαι ειδικευόμενη ιατρός. Ως εκ τούτου, μια ακόμη σκέψη που με συναρπάζει είναι πως σε μερικά έτη θα ελευθερωθώ από αυτή την εργασιακή συνθήκη. Οι νέοι γιατροί, σε αυτό το στάδιο της εκπαίδευσής μας, στηρίζουμε σε μεγάλο βαθμό το Εθνικό Σύστημα Υγείας, που καταπατά συστηματικά τα εργασιακά μας δικαιώματα. Ανυπομονώ, λοιπόν, αυτό το διάστημα να παρέλθει και κοιτώντας μπροστά, ονειρεύομαι μια ζωή που θα προσφέρω όσο περισσότερο μπορώ μέσα από την μουσική, αλλά και την ιατρική.
Φωτό: Πέτρος Τουφεξής
Συνεργάζεστε με τον Παρασκευά Καρασούλο, έναν άνθρωπο που έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στο ελληνικό τραγούδι. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η συνάντηση;
Ο Παρασκευάς Καρασούλος υπήρξε ακρογωνιαίος λίθος στην ενασχόλησή μου με το τραγούδι. Αν δεν είχα συμμετάσχει στην 4η ακρόαση της Μικρής Άρκτου, αν δεν είχα συναντήσει τον ίδιο σαν «καλλιτεχνικό μπαμπά», δε θα είχα ανακαλύψει την μαγεία της ερμηνευτικής προσέγγισης γύρω από πρωτότυπο υλικό και τη χαρά της συνεργασίας με τους δημιουργούς που γεννούν το τραγούδι, την αξία της παρέας. Αν πρώτος από όλους ο Παρασκευάς δεν είχε πιστέψει σε εμένα, αν δεν είχε φέρει στη ζωή μου ανθρώπους όπως ο Γιάννης Βασιλόπουλος και ο Σπύρος Παρασκευάκος που φτιάξαμε την «Τρίτη Έξοδο», ίσως η ζωή να είχε εξελιχθεί πολύ διαφορετικά για εμένα και πιθανά μακριά από το τραγούδι. Με έμαθε να πιστεύω στις δυνάμεις μου και να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη για να τιμώ την εμπιστοσύνη του. Κάθε συνάντηση με τον Παρασκευά μου μαθαίνει πολλά και είναι σαν να επιστρέφω «σπίτι».
Πείτε μας λίγα λόγια για την επικείμενη συναυλία που θα δώσετε στο Θέατρο Βράχων με τον Θοδωρή Νικολάου. Πώς είναι αυτή η σύμπραξη; Τι θα θέλατε να πάρει μαζί του ο θεατής φεύγοντας εκείνο το βράδυ;
Ο Θοδωρής είναι ένας ερμηνευτής που ταιριάζουν τα «χνώτα» μας αισθητικά στο ρεπερτόριο που επιλέγουμε και πώς το προσεγγίζουμε. Έγινε καλός μου φίλος μέσα από τη μουσική και θεωρώ ότι μοιραζόμαστε και αρκετά κοινό τρόπο θέασης του κόσμου και της ζωής γύρω μας. Συναντιόμαστε αυτή τη φορά για έναν πολύ όμορφο σκοπό, στηρίζοντας την Αβάλη και τους ανθρώπους που ζουν με τον αυτισμό. Τραγουδάμε για την «Παράξενη ομορφιά» και όσοι βρεθείτε κοντά μας θέλουμε να φύγετε με το βίωμά της και τη δύναμη να αναγνωρίζετε και να στηρίζετε τη διαφορετικότητά της.
Υπάρχουν καλλιτέχνες –Έλληνες ή ξένοι– που νιώθετε να σας συντροφεύουν στη διαδρομή σας;
Συνειδητά και ασυνείδητα είναι πολλές οι επιρροές, που αναδύονται με διάφορους τρόπους, αλλά σπουδαιότερη αξία έχει η συνάντηση και αλληλεπίδραση με τους καλλιτέχνες που συμπορευόμαστε μέσα στα χρόνια. Πέρα από όλους όσους ήδη συζητήσαμε δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στον Μάριο Φραγκούλη που υπήρξε βράχος δίπλα μας τα τελευταία χρόνια και ανέλαβε και την παραγωγή του νέου μας άλμπουμ. Επίσης, ξεχωριστή θέση έχει η αγαπημένη μου, παντοτινή δασκάλα, Έλλη Πασπαλά.
Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή ή στην πορεία σας που λειτουργεί ως «ορόσημο» και που αισθάνεστε ότι σας καθόρισε;
Ανακαλώ πολλές στιγμές με ευτυχία και υπερηφάνεια. Η πιο εύκολη απάντηση θα ήταν η 4η ακρόαση της Μικρής Άρκτου, επειδή όμως μίλησα ήδη για αυτήν θα μοιραστώ μια πιο προσωπική στιγμή. Πριν μερικά χρόνια είχαμε έναν μεγάλο τσακωμό με τον Γιάννη Βασιλόπουλο, που δεν ήταν μόνο στιχουργός μου, αλλά και ο καλύτερος μου φίλος. Μετά από κάποιους μήνες αρχίσαμε να πλησιάζουμε ξανά ο ένας τον άλλον και να μαθαίνουμε από την αρχή να τιμούμε την αξία της σχέσης μας και πώς μπορούμε να πορευόμαστε πρώτα από όλα ως φίλοι που αγαπούν βαθιά ο ένας τον άλλον. Μια μέρα, λοιπόν, κοντά στο Πάρκο Ελευθερίας δώσαμε ξανά τα χέρια και αποφασίσαμε ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε πάλι ως συνεργάτες και να ετοιμάσουμε το νέο μας άλμπουμ. Αυτή η μέρα σίγουρα πια μας ορίζει.
Φωτό: Πέτρος Τουφεξής
Τι σας δίνει δύναμη και έμπνευση όταν όλα γύρω μοιάζουν δύσκολα;
Πρώτα από όλα οι άνθρωποί μου, η ομορφιά τους στον τρόπο που υπάρχουν στον κόσμο και τον κάνουν ωραιότερο και φυσικά η παρουσία τους στη ζωή μου, ακόμη κι όταν μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα. Έπειτα η ευγένεια, η ανθρωπιά, η προσφορά, η ειλικρίνεια, η συσπείρωση γύρω από το δίκαιο. Έχω την τύχη μέσα από την ενασχόλησή μου με την ιατρική, να παίρνω μεγάλη δύναμη από τους συναδέλφους μου αλλά κυρίως από τους ασθενείς μας -από το θάρρος τους, την επιμονή τους, την αισιοδοξία τους.
Ζούμε σε μια εποχή που οι νέες γενιές καλούνται να αντιμετωπίσουν διαρκώς κρίσεις – οικονομικές, περιβαλλοντικές, κοινωνικές. Πώς αυτά τα βιώματα επηρεάζουν τη δική σας καλλιτεχνική ματιά;
Απαιτεί μεγάλο κόπο να μη βυθίζεσαι σε όλα όσα συμβαίνουν, να μαζεύεις κουράγιο να είσαι παραγωγικός και να τοποθετείσαι τόσο ως άνθρωπος όσο και ως καλλιτέχνης. Συγκαταλέγομαι σε μια γενιά που δεν βρήκε στρωμένο το έδαφος. Επέλεξα προς το παρόν να μην στηρίζω τον βιοπορισμό μου στην τέχνη για να μην θυσιάσω τίποτα γύρω από αυτήν και προσπαθώ να αφιερώνω όσο περισσότερο χώρο και φροντίδα μπορώ σε όσα επιλέγω να κάνω καλλιτεχνικά. Το αποτύπωμα αυτής της συνθήκης θα φανεί μέσα στα χρόνια, πάντως με βεβαιότητα είναι υπαρκτό.
Σε μια εποχή που η τεχνολογία αλλάζει τα πάντα γύρω μας, πώς φαντάζεστε το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού και τη δική σας θέση μέσα σε αυτό;
Εύχομαι να έρθει η στιγμή που η τεχνολογία μόνο θα υπηρετεί το τραγούδι και όχι το τραγούδι στα τεχνολογικά μέσα και τους κανόνες τους. Νομίζω πως αργά ή γρήγορα θα συμβεί αυτή η «επανάσταση» γιατί την έχουμε ανάγκη. Όσο έχω πλάι μου ανθρώπους να μοιραζόμαστε την ίδια γλώσσα δεν φοβάμαι, μόνο ονειρεύομαι να είμαστε δημιουργικοί παρέα και ανυπομονώ να ακούσω όσα έχει να πει η γενιά μας.
