Επτά νέες ταινίες, στις ταινίες της εβδομάδας που προβάλλονται από σήμερα στις αίθουσες με τον Μπραντ Πιτ στο βολάν αλλά τη γαλλοφωνία να έχει τον πρώτο λόγο σε τρεις παραγωγές. Τρεις όμως είναι και οι ενδιαφέρουσες επανεκδόσεις ταινιών που άφησαν εποχή.
Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
«Η δίκη ενός σκύλου» (Le Procès du chien)
Παραγωγή: Γαλλία/ Ελβετία, 2024
Σκηνοθεσία: Λετισιά Ντος
Ηθοποιοί: Λετισιά Ντος, Αναμπέλα Μορέιρα, Αν Ντορβάλ κ.α.
Είναι δυνατόν σήμερα, να συμβαίνει κάτι παρόμοιο με αυτό που γινόταν συνέχεια στον Μεσαίωνα όταν τα ζώα κατηγορούνταν για μαγεία, δικάζονταν και… καταδικάζονταν σε θάνατο. Μα και βέβαια είναι και η απόδειξη βρίσκεται στην βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά ταινία της Λετισιά Ντος.
Η ιστορία της τοποθετείται στην Ελβετία αλλά είναι εμπνευσμένη από ένα (τουλάχιστον) περιστατικό, το οποίο συνέβη στην Γαλλία. Στην καρδιά του… πολιτισμού. Εν ολίγοις, το περιστατικό επίθεσης ενός σκύλου εναντίον μιας γυναίκας θα σημάνει την δίκη του ίδιου του σκύλου με το ενδεχόμενο θανατικής ποινής ανοιχτό! Γυναίκα το «θύμα» (Αναμπέλα Μορέιρα), γυναίκα η δικηγόρος της (Αν Ντορβάλ), γυναίκα και η δικηγόρος του σκύλου που υποδύεται η σκηνοθέτρια της ταινίας.
Αρα, κατά κάποιο τρόπο, έχουμε να κάνουμε με μια καθαρά γυναικεία (πέρα από το απολύτως παρανοϊκή) υπόθεση την οποία πυροδοτεί ένα εξαιρετικά καλογραμμένο σενάριο στο οποίο το σκυλί δείχνει να είναι το μόνο λογικό πλάσμα! Η δικηγόρος της ενάγουσας χρησιμοποιεί την ηθική για τις προσωπικές της προσωπικές φιλοδοξίες, το «θύμα» του σκύλου είναι μια φτωχή μετανάστρια από την Πορτογαλία και η δικηγόρος του σκύλου, ο άξονας της ιστορίας και η αφηγήτριά της, έχει πολλά προσωπικά ζητήματα να λύσει, κυρίως με τον εαυτό της.
Παρά τις κωμικές στιγμές της μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου όπου το ένα παράλογο επιχείρημα ακολουθεί το άλλο, η ταινία της Ντος, δεν είναι τελικά και τόσο κωμική και αυτό φαίνεται από το σφίξιμο στο στομάχι που σου αφήνει στο τέλος.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΣΤΕΛΛΑ – ΚΑΡΜΕΝ – ΔΑΦΝΗ – ΟΡΦΕΑΣ ΣΑΡΩΝΙΔΑ – ΣΙΝΕ ΒΑΡΚΙΖΑ -ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ κ.α
«Ο θάνατος της Μπελ» (Belle)
Παραγωγή: Γαλλία/ Βέλγιο, 2024
Σκηνοθεσία: Μπενουά Zακό
Ηθοποιοί: Σαρλότ Γκενσμπούρ, Γκιγιόμ Κανέ
Όπως τα περισσότερα των «σκληρών» μυθιστορημάτων του πολυγραφότατου Βέλγου συγγραφέα Ζωρζ Σιμενόν (1903- 1989), ο «Θάνατος ης Μπελ» (εκδόσεις ΆΓΡΑ) έχει σε πρώτο πλάνο όχι τόσο το μυστήριο αυτό καθαυτό αλλά μια αίσθηση αβεβαιότητας που επικρατεί καθ’ όλη την διάρκειά του.
Με τις εικόνες του, ο Μπενουά Ζακό, ακολουθεί τις σελίδες του Σιμενόν και παρακολουθεί, «αμίλητα», ασχολίαστα, τα γεγονότα που ξεκινούν από την στιγμή που η φιλοξενούμενη στο σπίτι ενός ζευγαριού (Σαρλότ Γκενσμπούρ, Γκιγιόμ Κανέ) βρίσκεται δολοφονημένη.
Ο άντρας ήταν στο σπίτι, η γυναίκα του έλειπε. Ισχυρίζεται ότι κοιμόταν. Αναπόφευκτα, όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω του, όμως δεν θα κάνει καμία κίνηση για να υπερασπιστεί τον εαυτό του γιατί δεν πιστεύει ότι χρειάζεται υπεράσπιση, κάτι που από μόνο του τον ενοχοποιεί περισσότερο..
Δεν θα υψώσει ποτέ την φωνή του, δεν θα χάσει ποτέ την ψυχραιμία του, τον απομονώνουν, του επιβάλλουν να πάρει άδεια από το σχολείο όπου διδάσκει, τον αποπαίρνουν προκλητικά, τον ανακρίνουν και εκείνος τα δέχεται όλα αδιαμαρτύρητα.
Ωστόσο, το αν είναι ή όχι ο δολοφόνος, παύει κάποια στιγμή να είναι θέμα πρωταρχικής σημασίας. Ο ίδιος ο χαρακτήρας του άντρα, η στάση του, το γεγονός ότι απαντά στις περισσότερες ερωτήσεις με «ναι», ή «όχι», το ότι χειρίζεται κάθε τι που συμβαίνει γύρω του λες και δεν έχει κανένα συναίσθημα, ή λες και το θέμα δεν τον αφορά καν (όχι όμως με ψυχρότητα), είναι το στοιχείο που κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα.
Βαθμολογία: 3 ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΒΑΝΑ – ΧΛΟΗ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ -ΦΙΛΙΠ – ΑΜΥΝΤΑΣ κ.α.
«Τελευταίος σταθμός Ροκαφόρτ» (Estación Rocafort)
Παραγωγή: Ισπανία, 2024
Σκηνοθεσία: Λουίς Πριέτο
Ηθοποιοί: Ξαβιέ Γκουτιέρεζ, Ναταλία Αζαχάρα
Η κατάρα των Αζτέκων «περιορισμένη» σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό της Βαρκελώνης είναι το πλαίσιο στο οποίο κινείται το ισπανικό μεταφυσικό θρίλερ «του Λουίς Πριέτο, στο οποίο όσο ήσυχος δείχνει ο ερημικός σταθμός του ηλεκτρικού που αποτελεί βασικό χώρο της ιστορίας, τόσο τρόμο κρύβει (μάλιστα, ο σταθμός αυτός έχει στην πραγματικότητα την φήμη του καταραμένου).
Κάποιος που το γνωρίζει καλά είναι ένας πρώην αστυνομικός και αργότερα συγγραφέας (Ξαβιέ Γκουτιέρεζ), ο οποίος έζησε εκεί την χειρότερη εμπειρία της ζωής του και εξαιτίας της αποσύρθηκε από το επάγγελμα. Το παρελθόν του αστυνομικού θα βρεθεί ξανά μπροστά του όταν μια νεαρή κοπέλα, υπάλληλος του σταθμού (Ναταλία Αζαχάρα) αρχίζει και «βλέπει» τρομαχτικά πράγματα ζώντας από την δική της πλευρά εφιαλτικές καταστάσεις που είχαν πριν χρόνια συμβεί εκεί.
Η συνθήκη των ταινιών αυτού του τύπου είναι ότι οι εξηγήσεις περιττεύουν και πολλά πράγματα αναγκαζόμαστε να τα δεχτούμε μέσα στο «κάδρο» της μεταφυσικής που στόχο έχει να προκαλέσει τρόμο στον θεατή – όπως και γίνεται. Οντως, ο τρόμος εδώ είναι συχνά υπόγειος, εσωτερικός, ή προκύπτει μέσα από σκιές σε στιγμές που δεν το περιμένεις, όχι όμως με την μουσική στη διαπασών για να σε ξεκουφάνει αλλά ακόμα και χωρίς μουσική, κάτι που λειτουργεί ακόμα πιο αποτελεσματικά στο συγκεκριμένο είδος.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΣΤΕΛΛΑ – ΚΑΡΜΕΝ – ΔΑΦΝΗ
«Η Τζέιν Οστεν με κατέστρεψε» (Jane Austen a gâché ma vie)
Παραγωγή: Γαλλία, 2024
Σκηνοθεσία: Λορά Πιανί
Ηθοποιοί: Καμίγ Ράδερφορντ, Πάμπλο Πάουλι, Αναμπέλ Λανγκρόν
Ο «εθισμός» στο σύμπαν ενός συγκεκριμένου λογοτέχνη, η εμμονή μαζί του και το πάθος για το έργο του, δεν είναι συχνό φαινόμενο, ούτε και εντελώς σπάνιο. Είναι η ιδέα που στηρίζει ικανοποιητικά την ταινία της Λορά Πιανί στην οποία μια νεαρή γαλλίδα, η Αγκάτ (Καμίγ Ράδερφορντ), είναι τόσο παθιασμένη με την προσωπικότητα και το έργο της Τζέιν Όστεν (1775-1817) που το μόνο που επιθυμεί είναι να βιώσει τον έρωτα σαν σε μυθιστόρημα της βρετανίδας συγγραφέως. Ισως και να γίνει, η ίδια συγγραφέας.
Σύντομα υποψιαζόμαστε ότι κάποια στιγμή κάτι θα την «συνεφέρει» γιατί μια τέτοια κατάσταση δεν είναι φυσιολογικό να συνεχιστεί για πολύ. Αυτή ακριβώς η αλλαγή και το πως θα προκύψει, είναι που απασχολεί την σκηνοθέτιδα, η οποία στην πορεία πλάθει διάφορες συμπαθητικές μικροκαταστάσεις σχετικές με την Αγκάτ και την φιλοσοφία της για την ζωή. Χωρίς να αποτελεί κάτι σπουδαίο, αυτή η μικρή ρομαντική ταινία διακρίνεται από μια ειλικρινή ευαισθησία και ευγένεια, όπως και ένα διακριτικό χιούμορ που πηγάζει από αυτήν ακριβώς την αλλόκοτη συμπεριφορά της Αγκάτ.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: CINE PARIS – ΑΝΕΣΙΣ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ- ΦΛΕΡΥ – ΛΑΟΥΡΑ – ΝΑΝΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΝΑΤΑΛΙ
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
«Αποστροφή» (Repulsion, Αγγλία, 1965)
Δώσε στον Ρόμαν Πολάνσκι εσωτερικό χώρο και θα σου βγάλει χέρια μέσα από τους τοίχους και ένα θρίλερ να γλύφεις τα δάχτυλά σου. Πριν από το «Μωρό της Ροζμαρί» (1968) και τον «Ενοικο» (1976), η «Αποστροφή», η πρώτη ταινία που ο Πολάνσκι έχοντας εγκαταλείψει την Πολωνία γύρισε στην Αγγλία, παραμένει σημείο αναφοράς στον κινηματογραφικό τρόμο και ίσως το πιο επιτυχημένο «κλειστοφοβικό θρίλερ» όλων των εποχών.
Η Κατρίν Ντενέβ νεότατη και με αθώο πρόσωπο, βρίσκεται μόνη μέσα σε ένα λονδρέζικο διαμέρισμα όπου βλέπει όλες τις φοβίες της να βγαίνουν στην επιφάνεια και να την μετατρέπουν σε απειλή. Όμως η μαεστρία του Πολάνσκι είναι ότι σε κρατάει διαρκώς σε αμφιβολία για το πόσα από τα όσα βλέπουμε συμβαίνουν στ’αλήθεια και πόσα βρίσκονται μόνο στην φαντασία της. Αυτό το ερώτημα παραμένει μέσα μας μέχρι και τους τίτλους τέλους αυτής της ταινίας που αποτελεί εμπειρία αξέχαστη όσες φορές και αν την δεις.
Βαθμολογία: 4 ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΤΕΝΕ
«Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά» (The man who knew too much ,ΗΠΑ, 1956).
To 1934, όντας ακόμα στην Αγγλία, o Αλφρεντ Χίτσκοκ σκηνοθέτησε τον «Ανθρωπο που ήξερε πολλά», την πρώτη παγκόσμια επιτυχία του. Μια εικοσαετία περίπου αργότερα, επανήλθε στο ίδιο θέμα σε ένα αμερικανικό «λουσάτο» ριμέικ όπου διατήρησε το αρχικό μοτίβο (ενας φόνος έχει ως αποτέλεσμα την απαγωγή ενός παιδιού και την αναζήτησή του από τους γονείς του), με κάποιες επεμβάσεις στο σενάριο και την αλλαγή της τοποθεσίας του στόρι: το ηλιόλουστο Μαρόκο παίρνει την θέση του θερέτρου Σεντ Μόριτς της Ελβετίας. Όπως αργότερα το «Στην σκιά των τεσσάρων γιγάντων», έτσι και ο «Ανθρωπος που γνώριζε πολλά» είναι μια κοσμοπολίτικη, χορταστική περιπέτεια, απολύτως χαλαρωτική στην παρακολουθηση της και με το σασπένς να κυριαρχεί παρά την προβλέψιμη happy end εξέλιξη της ιστορίας.
Δύο μεγάλοι αμερικανοί σταρ της εποχής, ο Τζέιμς Στιούαρτ (στην τρίτη από τις τέσσερις ταινίες του με τον Χίτσκοκ) και η Ντορις Ντέι φτιάχνουν ιδανικά το ζευγάρι των ανυποψίαστων Αμερικανών που θα ξεπεράσουν τα όριά τους για να βρουν το παιδί τους. Αλλά το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της ταινίας είναι το τραγούδι «Que sera sera» που παίζει ρόλο – κλειδί στο στόρι και βραβεύτηκε με το Οσκαρ τραγουδιού (η μόνη κατηγορία των βραβείων στην οποία ο «Ανθρωπος που γνώριζε πολλά» προτάθηκε).
Βαθμολογία: 3 ½
ΑΘΗΝΑ: ΖΕΦΥΡΟΣ – ΟΑΣΙΣ – ΕΚΡΑΝ – ΑΝΟΙΞΙΣ – ΒΑΡΚΙΖΑ κ.α.
«Η αποστολή» (The mission, ΗΠΑ/ Αγγλία, 1986).
Νότια Αμερική, 18ος αιώνας. Ενας σκληρός και φιλάργυρος δουλέμπορος (Ρόμπερτ Ντε Νίρο), στρέφεται μετανιωμένος προς την θρησκεία, αναζητώντας την ψυχική γαλήνη που θα του προσφερθεί χάρη στο πείσμα ενός Ιησουίτη ιερέα (Τζέρεμι Αϊρονς). Ιστορία μεταμέλειας με την στροφή του ανθρώπου προς στην θρησκεία, σε μια μεγαλόπρεπη ταινία εποχής, φόντο της οποίας μια περίοδος όταν ή δύναμη του κλήρου μπροστά στα μάτια του κόσμου, ήταν ισχυρότερη απ’ ότι σήμερα.
Ομως αυτή η δύναμη, κάνει τον κλήρο απειλητικό. Η πίστη είναι το απόλυτο καλό της ιστορίας αλλά ο κλήρος το απόλυτο κακό της. Τα εκκλησιαστικά παιχνίδια που παίζονται για το οικονομικό συμφέρον, έχουν όψη πολύ πιο τρομαχτική από εκείνην του σκληρού δουλέμπορου που αναζητά τη λύτρωση. Και ο ασκητικός ιεραπόστολος είναι τελικά ο μόνος πραγματικός πιστός, ο μόνος γνήσιος, αληθινός υπέρμαχος του Χριστιανισμού. Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ Καννών, Οσκαρ φωτογραφίας στον Κρις Μένγκες και μια από τις καλύτερες δουλειές του μουσικοσυνθέτη Ενιο Μορικόνε.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΔIANA
Επίσης στις αίθουσες
Το μενού των νέων ταινιών της εβδομάδας συμπληρώνουν
Η περιπέτεια Φόρμουλα 1 «F1 The movie» (ΗΠΑ, 2025) του Τζόζεφ Κοζίνσκι (Top Gun Maverick) που προβάλλεται σε περισσότερες από 100 αίθουσες της Ελλάδας και έχει σε πρώτο πλάνο τον Μπραντ Πιτ σε ρόλο πρώην οδηγού Formula 1 που επιστρέφει στις πίστες. Συμπρωταγωνιστούν οι Κέρι Κόντον, Τομπάιας Μένζις, Κιμ Μπόντνια και Χαβιέ Μπαρδέμ, ενώ να σημειωθεί ότι ένας από τους παραγωγούς της ταινίας είναι ο Τζέρι Μπρουκχάιμερ, ο οποίος στην δεκαετία του 1980 είχε προσφέρει μια άλλη διάσημη ταινία αγώνων ταχύτητας τις «Μέρες κεραυνού» με τον Τομ Κρουζ.
Το θρίλερ «M3gan 2.0» (ΗΠΑ, 2025) του Τζέραρντ Τζόνστον, στο οποίο η κούκλα – μηχανή θανάτου της πρώτης ταινίας (M3gan) επιστρέφει σε νέες περιπέτειες που στοχεύουν αμείλικτα τη νοημοσύνη του θεατή σε έναν αχταρμά από ιδέες παλιών ταινιών από το «Ρόμποκοπ» και τον «Εξολοθρευτή» ως τις χορογραφίες Πολεμικών Τεχνών των ταινιών του Τζον Γουίκ (Βαθμολογία: 1 ΑΘΗΝΑ: OΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΟΛΑ ΤΑ OPTIONS – AΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: CINEMA ONE – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ κ.α. )
Μια ακατάληπτη ελληνική ταινία η «Eidyllia» (2025) του Γιώργου Παπαγαρουφάλη. Κάποια σχέση φαίνεται να έχει με το γύρισμα μιας ανεξάρτητης ελληνικής ταινίας με θέμα την θρησκεία και παράλληλα με τις… παραισθησιογόνες ουσίες που δοκιμάζει το δημιουργικό ντουέτο της στην επαρχία, τις οποίες ουσίες θαρρείς ότι έχει πάρει η ίδια η ταινία (ΑΘΗΝΑ: ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ, Βαθμολογία: 0)
