Τεκτονικές αλλαγές στη διεθνή σκηνή προμηνύονται αν, όπως είναι πλέον ενδεχόμενο, εκλεγεί στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών ο απερίγραπτος Ντόναλντ Τραμπ, καταλάβει το Μέγαρο των Ηλυσίων η πρώτη στις δημοσκοπήσεις Μαρίν Λεπέν και η Ευρωπαϊκή Ενωση μετά την πιθανή αποχώρηση της Βρετανίας και την επικράτηση των εθνικιστικών θέσεων των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης προχωρήσει στην ουσιαστική διάλυσή της. Στις 15 Μαρτίου, οπότε και θα γίνουν οι πιο κρίσιμες προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικανών στη Φλόριδα και στο Οχάιο, θα γνωρίζουμε αν θα σταματήσει ή όχι η ακάθεκτη πορεία προς το χρίσμα ενός ανθρώπου που έχει ήδη διχάσει το κόμμα του και απειλεί να υποβιβάσει το διεθνές κύρος της χώρας του. Τον Ιούνιο θα κριθεί το περιώνυμο Brexit, ενώ το ερχόμενο εξάμηνο αναλαμβάνει την προεδρία της ΕΕ η Σλοβακία, πρωτοπόρος στην ανταρσία κατά των κοινών αποφάσεων για την αντιμετώπιση του τεράστιου προσφυγικού προβλήματος.
Ολα αυτά δυστυχώς δείχνουν ότι διαγράφεται ήδη ένα εφιαλτικό σενάριο, αν και είναι πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν ότι, ακόμη και στην περίπτωση που ο Τραμπ είναι ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών, το γεγονός αυτό θα συμβάλει στην τελική επικράτηση της Χίλαρι Κλίντον, η οποία θα ενισχυθεί και από τις ψήφους των μετριοπαθών Ρεπουμπλικανών που φέρονται εξοργισμένοι με την κατάντια του ιστορικού κόμματος του Αβραάμ Λίνκολν. Ανάλογες εκτιμήσεις γίνονται και στη Γαλλία, όπου ήδη ο Φρανσουά Ολάντ θεωρείται καμένο χαρτί και αναμένεται να επιλεγεί άλλος υποψήφιος των Σοσιαλιστών για τις προεδρικές εκλογές του 2017. Το πρόβλημα όμως είναι ποιος θα είναι ο πιο κατάλληλος για να νικήσει στον δεύτερο γύρο την προπορευόμενη ακροδεξιά Λεπέν. Επικρατέστερος εμφανίζεται ο μετριοπαθής κεντροδεξιός πρώην πρωθυπουργός Αλέν Ζιπέ σβήνοντας έτσι τα όνειρα του Νικολά Σαρκοζί για επάνοδό του στην εξουσία.
Πέρα όμως από την κακή εσωτερική κατάσταση στη χώρα του, η αλήθεια είναι ότι υπό τον Φρανσουά Ολάντ η Γαλλία έχασε τον ηγεμονικό ρόλο της στην Ευρώπη αφήνοντας ανοιχτό τον δρόμο στην πλήρη επικράτηση της Γερμανίας. Το παραδοσιακό δίδυμο Παρισιού και Βερολίνου που καθόριζε τις τύχες της Ευρωπαϊκής Ενωσης κατέρρευσε ταυτόχρονα με την εμφάνιση της μεγαλύτερης κρίσης, λόγω του Προσφυγικού, που είχε να αντιμετωπίσει από την εποχή της ίδρυσής της. Μια κρίση που, αντί να αναδείξει την ανάγκη για περισσότερη εμβάθυνση της ενοποιητικής διαδικασίας και ολοκλήρωσης, οδήγησε στην εθνική περιχαράκωση, στην ξενοφοβία και στον ευρωσκεπτικισμό που η ένταξη των χωρών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας ήλθε να ενισχύσει. Και αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει σήμερα πολύ ακριβά η ελληνική κυβέρνηση (και μαζί της δυστυχώς και ο ελληνικός λαός) καθώς δεν διέγνωσε εγκαίρως την ουσία του προβλήματος, παρασυρμένη από ιδεολογικές αγκυλώσεις μιας άλλης εποχής.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
