Οταν ένας ζωγράφος φεύγει από τη ζωή και παύει να δημιουργεί, ο κόσμος γίνεται πραγματικά φτωχότερος. Ιδιαιτέρως όμως για τον ακαδημαϊκό Παναγιώτη Τέτση η ζωή μας γίνεται φτωχότερη, γιατί ο ζωγράφος δεν ζωγράφιζε μόνο πίνακες αλλά φιλοτεχνούσε την καθημερινότητά μας. Τα σπαρταριστά χρώματα, τα κοσμογονικά σχήματα, τα εκτυφλωτικά φώτα, οι βαριές σκιές, τα δυνατά συναισθήματα, οι νέες ιδέες έπαιρναν στα έργα του δραματικές διαστάσεις, ξεχείλιζαν από το τελάρο και πλημμύριζαν την καθημερινή ζωή. Το βλέμμα του δημιουργού πάνω στα πράγματα ήταν ζωγραφικό και τα μετουσίωνε όλα σε ζωγραφικό συμβάν. Ακόμη και ο συνηθισμένος «Μαύρος Πεύκος» στην πλατεία της Σίφνου ή η μια πλευρά της αραγμένης στο λιμάνι της Υδρας βάρκας μπορεί να είναι η αφετηρία μιας πρωτοποριακής δημιουργίας, με νεανικό σφρίγος και σοφία της εμπειρίας, με την απαλότητα των κίτρινων ή κόκκινων τραπεζιών και την αυστηρότητα των γκρίζων, θεόρατων βράχων, από το βαθύ μπλε της ανήσυχης θάλασσας ως το μαύρο των νησιώτικων τοπίων το καταμεσήμερο.
Ο Τέτσης ζούσε τη ζωγραφική και τη βιώναμε και εμείς μαζί του. Μας δίδασκε να βλέπουμε τα πράγματα, τα αρχοντικά σπίτια της Υδρας και των Σπετσών, τα αρχαία αγάλματα του Μουσείου της Ολυμπίας, το δρώμενο της λαϊκής αγοράς, το ανθοδοχείο με τα λουλούδια πάνω στο τραπέζι, το φεγγάρι που ανατέλλει από το Αιγαίο, τη σιφνέικη ρεβιθάδα. Γι’ αυτό ήταν από τους ανθρώπους που σε ενέπνεαν να τους αποκαλείς «δάσκαλε» χωρίς να έχεις περάσει ποτέ από το εργαστήριό του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Οπως και ο Γιάννης Μόραλης. Οι δύο σπουδαίοι ζωγράφοι συναντήθηκαν προσφάτως, όταν ο Τέτσης έλαβε το Βραβείο Εικαστικών Τεχνών που θεσπίστηκε προς τιμήν του Μόραλη, εκατό χρόνια ακριβώς από τη γέννησή του. Βρέθηκαν όμως και άλλη φορά πάνω στην ίδια εφαπτομένη. Και των δύο οι τελευταίες εκθέσεις είχαν έντονη την αίσθηση του επερχόμενου τέλους. Ο Γιάννης Μόραλης έλεγε εμπιστευτικά για τις «Προεκτάσεις» που έδειξε στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη το 2004 ότι όλα αυτά τα χρώματα των έργων του συμβολίζουν τον Χάρο που έρχεται. Τώρα ο Παναγιώτης Τέτσης εμπνεύστηκε τα πιο επιβλητικά έργα που έδειξε πέρυσι στο Ιδρυμα Θεοχαράκη («Π. Τέτσης: Η αποθέωση του τοπίου») από το Ζάστανι της Υδρας, έναν τρομερό βράχο από όπου λέγεται ότι γκρέμιζαν τους ανήμπορους γέρους όταν ήταν πια βάρος στους οικείους τους. Τον ζόφο του απότομου βράχου ο ζωγράφος τον διάνθισε με μοναδικά δενδράκια, εμβλήματα και υποσχέσεις ζωής. Αυτή είναι η ουσία της τέχνης. Ο θάνατος του ζωγράφου, η ζωή μας…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
