«Τί θέλει πραγματικά η Ρωσία; Να επεκτείνει την επιρροή της στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Ευρώπη και να βρεθεί και πάλι επί ίσοις όροις με τις Ηνωμένες Πολιτείες στη διεθνή σκηνή. Ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν είναι πρόθυμος να χρησιμοποιήσει σχεδόν όλα τα μέσα που είναι αναγκαία για την επιδίωξη του στόχου αυτού. Η Ρωσία δεν διστάζει να διεξάγει αεροπορικές επιδρομές σε κατοικημένες περιοχές στη Συρία, βομβαρδίζοντας ακόμα και νοσοκομεία. Εξαναγκάζει τον πληθυσμό των Σουνιτών να τραπεί σε φυγή, αυξάνοντας έτσι τη ροή των προσφύγων και αποσταθεροποιώντας την Ευρώπη και την Τουρκία. Εχει γίνει προφανές ότι η Ρωσία δεν είναι εταίρος για την Δύση, ούτε καν, όπως κάποιοι είχαν ελπίσει, στην καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους.
Αντίθετα, η Ρωσία έχει γίνει μια καταστροφική δύναμη.
Σχεδόν τίποτα δεν ερέθισε περισσότερο την ρωσική ηγεσία από τη δήλωση που έκανε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα το 2014 ότι η Ρωσία δεν είναι σήμερα παρά μια «περιφερειακή δύναμη». Από τότε, ο Πούτιν εργάζεται πεισματικά για να αποδείξει το αντίθετο.
Οικονομικά ασήμαντη
Αλλά η σημερινή Ρωσία δεν είναι η Σοβιετική Ενωση. Η χώρα μπορεί να έχει ενισχύσει τον στρατό της τα τελευταία χρόνια, αλλά οικονομικά παραμένει σχετικά ασήμαντη. Οι κυρώσεις και η χαμηλή τιμή του πετρελαίου την έχουν ρίξει ακόμη πιο πίσω. Τελικά, η Ρωσία είναι όσο ισχυρή όσο αδύναμη είναι η Δύση. Η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν καμία απάντηση στην επιθετική προσέγγιση του Πούτιν, επειδή είναι ανίκανες ακόμη να συμφωνήσουν σε κοινούς στόχους.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της Συρίας. Πριν από δύο χρόνια, οι ΗΠΑ απέφυγαν την εγκαθίδρυση μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στο βόρειο τμήμα της χώρας ή την παροχή μαζικής στήριξης στους μετριοπαθείς αντάρτες που μάχονταν εναντίον του προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ- Ασαντ και του Ισλαμικού Κράτους. Κάτι τέτοιο θα ήταν ίσως το πιο αποτελεσματικό μέτρο για την πρόληψη της μαζικής φυγής που βλέπουμε τώρα.
Η Ρωσία, από την άλλη πλευρά, έχει έναν πολύ σαφή στόχο: Θέλει να διατηρήσει τον σφαγέα Ασαντ στην εξουσία και να ενισχύσει το καθεστώς του. Είναι ένας στόχος που η Μόσχα τον επιδιώκει με λίγους ενδοιασμούς.
Η Δύση, από την πλευρά της, δεν έχει χαρτιά να παίξει για να ασκήσει πίεση στον Πούτιν, και θα πρέπει αντ ‘αυτού να αποδεχθεί το γεγονός ότι η Συρία θα παραμείνει ένα αποτυχημένο κράτος, υπό την ηγεσία του Ασαντ.
Τα διδάγματα από την Συρία και την Ουκρανία είναι ότι το μόνο πράγμα που θα εντυπωσιάσει τον Πούτιν και θα τον αναγκάσει να συνεργαστεί είναι αξιόπιστες πιέσεις από τη Δύση. Στην Ουκρανία, δεν περίμενε τις σκληρές κυρώσεις που επιβλήθηκαν από τη Δύση – και μόνο μέσω αυτών των κατασταλτικών μέτρων σταμάτησε η περαιτέρω ρωσική επιθετικότητα. Αλλά τέτοια σαφήνεια δεν υπάρχει στη Συρία. Αντίθετα, ορισμένοι δυτικοί πολιτικοί έφτασαν στο σημείο να χαιρετίσουν την παρέμβαση του Πούτιν…»
