Σε κατάσταση πανικού έχει περιέλθει η Ευρωπαϊκή Ενωση, αντιμετωπίζοντας τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία της, με την αδυναμία να δώσει μια σοβαρή λύση στο προσφυγικό πρόβλημα. Και πρώτο θύμα στη θλιβερή αυτή υπόθεση είναι η Ελλάδα, όχι μόνο λόγω της ατυχίας να κατέχει την ευαίσθητη γεωγραφική θέση την οποία κατέχει, αλλά κυρίως επειδή, με τη νέα κυβέρνηση, ακολούθησε μια πολιτική με κύριο άξονα ξεπερασμένες ιδεοληψίες και επιμονή σε έναν φτηνό λαϊκισμό. Οταν η κυβέρνηση αντελήφθη ότι η πρώιμη αυτή αντιμετώπιση του προβλήματος, με τα ανοιχτά σύνορα και τις διαβεβαιώσεις ότι απλώς οι πρόσφυγες λιάζονται στην Ομόνοια, είχε οδηγήσει σε ένα επικίνδυνο αδιέξοδο, αναγκάστηκε να αλλάξει τακτική και να αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις απέναντι τους πανικόβλητους εταίρους της, τις οποίες όμως δεν μπόρεσε να τηρήσει. Γι’ αυτό σήμερα αντιμετωπίζει την οργή τους και την απειλή εξόδου από τη ζώνη Σένγκεν, πληρώνοντας έτσι το τίμημα της αναξιοπιστίας της.
Ολα αυτά όμως δεν θα είχαν συμβεί αν από την πρώτη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιμετώπιζε το τεράστιο αυτό πρόβλημα ως πραγματική ένωση και όχι ως ένα συνονθύλευμα χωρών, όπου η καθεμία ξεχωριστά προσπαθεί να απαλλαγεί από τις συνέπειες και να φορτώσει το βάρος στον διπλανό της. Με τον τρόπο αυτόν, το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα έχει ουσιαστικά καταρρεύσει και προκαλεί μάλιστα ιδιαίτερη ανησυχία το γεγονός ότι η λύση που προτείνεται τώρα είναι να μετατεθούν τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης σε μια τρίτη χώρα. Διότι αυτό το πρωτοφανές γεγονός θα συμβεί αν σφραγιστούν, με τη βοήθεια της ΕΕ, τα σύνορά μας με την πΓΔΜ, με αποτέλεσμα τον απαράδεκτο και εκτός πάσης ηθικής λογικής εγκλωβισμό των προσφύγων στην Ελλάδα. Γι’ αυτό είναι επιτακτικά αναγκαίο να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει για την προστασία των θαλασσίων συνόρων και την εγκατάσταση των περιώνυμων hotspots.
Οχι φυσικά ότι έτσι θα λυθεί το γενικότερο πρόβλημα, καθώς είναι ηλίου φαεινότερον ότι τα εκτεταμένα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας είναι πρακτικά αδύνατο να προστατευθούν χωρίς την ενεργό και ειλικρινή συμμετοχή της Τουρκίας, με τη διασφάλιση εκ μέρους της τής αποτελεσματικής καταδίωξης των περιβόητων διακινητών και το σφράγισμα των συνόρων με τη Συρία και το Ιράκ. Αλλά και αν ακόμη επιτευχθούν όλα αυτά, δεν θέλει και πολλή σκέψη για να γίνει κατανοητό ότι πραγματική λύση θα υπάρξει μόνον αν επιλυθεί η κρίση στη Συρία και αντιμετωπιστεί με τρόπο ουσιαστικό η τεράστια απειλή της ισλαμικής τρομοκρατίας, που αποτελεί και τη γενεσιουργό αιτία των συνεχώς αυξανόμενων προσφυγικών ροών. Και η αλήθεια είναι ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν διαγράφεται μια τέτοια προοπτική στον ορίζοντα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
