Και αιφνιδίως όλοι ανακάλυψαν τον ρόλο του ΔΝΤ. Ο κυριακάτικος Τύπος ήταν γεμάτος με ρεπορτάζ σχετικά με την αυστηρή ή ακόμη και σκληρή στάση που θα τηρήσει το Ταμείο στο ζήτημα του Ασφαλιστικού στο πλαίσιο της πρώτης αξιολόγησης. Ωστόσο, η έκπληξη αυτή είναι είτε ένδειξη άγνοιας των συσχετισμών είτε ηθελημένη αποφυγή αναγνώρισης συγκεκριμένων πραγματικοτήτων.
Σε όσους συνομιλούν με εκπροσώπους των θεσμών και γενικότερα ξένους αξιωματούχους, μη περιοριζόμενοι στα «φούμαρα» κυβερνητικών στελεχών που επιμένουν να ρίχνουν στάχτη στα μάτια, ήταν εδώ και καιρό γνωστό ότι στο παρασκήνιο είχε διαμορφωθεί ένας σαφής συμβιβασμός μεταξύ των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ.
Ο στόχος ήταν ξεκάθαρος: έπρεπε να βρεθεί η χρυσή τομή ανάμεσα α) στην επιθυμία των «σκληρών» της ευρωζώνης να μη σημειωθούν υπερβολές στο θέμα της μείωσης του ελληνικού χρέους, β) στην παραμονή του Ταμείου στο τρίτο ελληνικό Μνημόνιο, ει δυνατόν με συνεισφορά στη χρηματοδότηση και όχι απλώς ως τεχνικός σύμβουλος, γ) η ικανοποίηση του ίδιου του ΔΝΤ σε θέματα όπως η δημοσιονομική προσαρμογή και η εφαρμογή αυστηρών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που σε συνδυασμό με μία λύση, όχι απαραίτητα άμεσης, ελάφρυνσης του χρέους θα διασφαλίσουν ότι το Ταμείο θα πάρει πίσω τα χρήματά του και δεν θα υπάρξουν νέοι κραδασμοί στο Διοικητικό του Συμβούλιο.
Όλα τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν σιγά σιγά στη θέση τους.
Εμφανίζονται επίσης στο προσκήνιο τα κρίσιμα πρόσωπα, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, η Κριστίν Λαγκάρντ και φυσικά ο Πολ Τόμσεν. Οι διαβουλεύσεις για όλα αυτά τα ζητήματα τρέχουν εδώ και ορισμένους μήνες και διεξάγονται πίσω από κλειστές πόρτες. Στο δε ζήτημα του χρέους, δεσπόζει η προσωπικότητα του Κλάους Ρέγκλινγκ. Ο γερμανός επικεφαλής του ESM έχει διαμορφώσει συγκεκριμένη φόρμουλα ελάφρυνσης την οποία φαίνεται να αποδέχεται, σιωπηρά, το ΔΝΤ. Όσοι έχουν μνήμη θα θυμούνται ότι στην τελευταία έκθεσή του για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, λίγο πριν το ατυχές δημοψήφισμα, το Ταμείο – για πρώτη φορά – δεν μίλησε μόνο για κούρεμα αλλά και για λύσεις ηπιότερες, εγγύτερα στις ευρωπαϊκές/γερμανικές θέσεις.
Αν η κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται, για ακόμη μία φορά τους συσχετισμούς, σημαίνει ότι δεν κατάλαβε πως παίζεται το παιχνίδι – και αυτό για δεύτερη φορά τον τελευταίο χρόνο.Όπως σωστά έχει επισημανθεί, έχει και πάλι καθυστερήσει ενώ θα μπορούσε να έχει περάσει κι άλλα μέτρα νωρίτερα. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Οι όροι του παιχνιδιού, έπειτα από σχεδόν έξι χρόνια Μνημονίου, είναι ξεκάθαροι και προκαλεί απορία πως διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις δεν τους αντιλαμβάνονται. Αυτό είναι κακό σημάδι.
