Αν δεν το είχατε καταλάβει, μετά την Ανοιξη της Πράγας και την Αραβική Ανοιξη, το περασμένο επτάμηνο ζήσαμε και την «Ανοιξη της Αθήνας». Αυτό τουλάχιστον μας επισημαίνει ο πολυσυζητημένος κ. Βαρουφάκης σε εμβριθές άρθρο του στο Πρακτορείο Project Sydicate («Τα Νέα» 2.9.2015) όπου ούτε λίγο ούτε πολύ αναφέρει ότι: «Η δική μας “Ανοιξη της Αθήνας” αφορούσε το δικαίωμα μιας μικρής χώρας να αντισταθεί σε μια αποτυχημένη πολιτική που καταδικάζει ολόκληρες γενιές». Και γνωρίζουμε δυστυχώς όλοι πού οδήγησε η «αντίσταση» αυτή. Στο χειρότερο από όλα τα μνημόνια, που καταδικάζει ακόμη περισσότερο αυτές τις ταλαίπωρες γενιές. Ενώ αν από την αρχή είχε υπάρξει μια σοβαρή διαπραγμάτευση, όπως συνέβη με τις άλλες χώρες (Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρος), τότε αργά η γρήγορα θα είχαμε βγει στις αγορές, όπως και αυτές. Προτιμήσαμε όμως τις θεωρίες των παιγνίων και τους αφελείς εκβιασμούς, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ετσι, ενώ τον περασμένο Δεκέμβριο είχαμε 2,5% ανάπτυξη και 3% πλεόνασμα, σήμερα έχουμε 3% ύφεση και άγνωστο ακόμη ποσοστό ελλείμματος, ενώ οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας από 22 δισ. τον περασμένο Δεκέμβριο, αυξήθηκαν στα 86 δισ., για να μη μιλήσουμε για την πλήρη κατάρρευση της ιδιωτικής οικονομίας, το κλείσιμο των τραπεζών, τους ελέγχους κεφαλαίων, τη διάλυση της Παιδείας, το φιάσκο της μεταναστευτικής πολιτικής και όλα τα άλλα. Αυτή υπήρξε η «Ανοιξη της Αθήνας», η οποία δίνει τώρα στον κ. Βαρουφάκη την ευκαιρία, μετά τις επιτυχίες του επί ελληνικού εδάφους, να παίξει πανευρωπαϊκό ρόλο «για την επαναπολιτικοποίηση της ευρωζώνης, ως ένα πρώτο βήμα για τον εκδημοκρατισμό της». Και το ερώτημα είναι πώς θα αντιδράσουν τώρα οι Ευρωπαίοι στις ευγενείς αυτές φιλοδοξίες, όταν η περίπτωση της Ελλάδας έχει γίνει παράδειγμα προς αποφυγήν.
Ηδη το αδελφόν του ΣΥΡΙΖΑ κόμμα των Podemos στην Ισπανία, μετά την κατάρρευσή του στις δημοσκοπήσεις (προφανώς διότι οι ισπανοί ψηφοφόροι αντελήφθησαν τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα), αλλάζει ρότα και κάνει στροφή προς το Κέντρο, εν όψει των εκλογών του προσεχούς Δεκεμβρίου. Τη στιγμή που η ισπανική οικονομία αναπτύσσεται με τους ταχύτερους ρυθμούς των τελευταίων επτά ετών. Το ίδιο συμβαίνει και στη γειτονική Πορτογαλία, όπου τις παραμονές των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου, ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης τρέχει με 1,5% και θεωρείται πλέον βέβαιη η επικράτηση της κεντροδεξιάς κυβέρνησης. Η Ευρώπη αλλάζει λοιπόν, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που μας είχε υποσχεθεί ο κ. Τσίπρας, ενώ τον εγκαταλείπουν και πρώην θαυμαστές του, όπως ο ηγέτης του Αριστερού Μετώπου της Γαλλίας Ζαν-Λικ Μελανσόν, ο οποίος φέρεται να προτιμάει τώρα τον κ. Λαφαζάνη. Να δούμε λοιπόν με ποιους θα φτιάξει τη «νέα» Ευρώπη ο κ. Βαρουφάκης.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
