στη μπούκα

«Είμαι ο Σαρλί» ή «Είμαι ο άλλος».

«Χρειάστηκε η τραγωδία του Ιανουαρίου για να συμφωνήσουμε ότι η κουλτούρα και η Παιδεία αποτελούν την ελπίδα της Γαλλίας. Τι άλλο απομένει; Αραγε η κουλτούρα θα γίνει αύριο η εκπαίδευση του ενηλίκου για να αλλάξει πραγματικά τη σχέση του με την κοινωνία; Η εκπαίδευση θα αποτελέσει την πραγματική έγνοια του κράτους, τη θέληση να δημιουργήσει πολίτες με κριτική σκέψη, ικανούς να φανταστούν τη μοίρα τους; Και οι πολίτες, με τη σειρά τους, θα στοιχηματίσουν στην κουλτούρα και στο μέλλον και όχι στην άγνοια και στη στασιμότητα;

Αυτό το θλιβερό ξύπνημα που έζησε η Γαλλία θα την οδηγήσει να καταλάβει ότι ο πολιτισμός δεν είναι ένα τουριστικό αγαθό ή μια πολυτέλεια αλλά ένας κρίκος που ενώνει τις κοινωνικές τάξεις και αποτελεί το πεπρωμένο της ίδιας της πολιτικής;

Καλλιτέχνες, θεατές, πολίτες. Η προσπάθειά μας είναι μεγάλη: όχι μόνο για να διατηρήσουμε την κουλτούρα, τον πολιτισμό μας, μέσα σε μια καταναλωτική κοινωνία, αλλά κυρίως για να τα εντάξουμε σε ένα πλάνο όπου η κοινωνία δεν θα μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτά. Γι’ αυτό πρέπει να σπρώξουμε στα άκρα ώστε να γίνει το συστατικό για την οργάνωση μιας καλύτερης κοινωνίας.

Η λέξη πολιτική έχει αποκτήσει αρνητική χροιά και εμείς πρέπει να ξαναδώσουμε στη λέξη κύρος και μέλλον. Πρέπει να δώσουμε μια εναλλακτική στον κοινοτισμό και να κάνουμε τα παιδιά μας να μην ονειρεύονται μόνο να γίνουν εκατομμυριούχοι αλλά να ζουν με ανοιχτά μάτια.

Τι ωραία ιδέα να σκέφτεται κανείς ότι το κίνημα που ένωσε τη Γαλλία κατέληξε στην αποδοχή «Είμαι ο άλλος». Και έτσι να γνωρίσουμε τις μοίρες των άλλων λαών και κυρίως εκείνων που δεν ακούγονται.

Η Αβινιόν ανοίγεται σε ένα ουτοπικό πεδίο και αναρωτιέται αν έχουμε αρνηθεί έναν καλύτερο κόσμο. Η δύναμη της Αβινιόν, έτσι όπως οδηγείται από το κοινό της, είναι να θέτει και να ξαναθέτει το ερώτημα κι όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο.

Ακόμη κι αν ο πόλεμος είναι παρών σε πολλές από τις εκδηλώσεις μας, το κάνουμε για να μειώσουμε τη δύναμη και τη γοητεία του και να αντιληφθούμε τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να τον σταματήσουμε».

Με αυτές τις σκέψεις, και άλλες πολλές, υποδέχεται τους θεατές στο εφετινό 69ο Φεστιβάλ της Αβινιόν (4-25 Ιουλίου) ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Ολιβιέ Πι εντάσσοντας τη ζωή στην τέχνη. Και υπογράφει την παράσταση του σαιξπηρικού «Βασιλιά Ληρ», σε δική του μετάφραση και σκηνοθεσία, που θα παιχθεί στο Παλάτι των Παπών (4-13/7). Στη φωτογραφία το εφετινό σύμβολο της Αβινιόν.

Αλήθεια, πότε ένα φεστιβάλ είναι επιτυχημένο;