Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του παιδιού της, η Γεωργία Τσαλικίδη ψάχνει ακόμα απαντήσεις. Πώς μπορείς να ρωτήσεις μια μάνα για εκείνο το πρωινό της 9ης Μαρτίου 2015 όταν άνοιξε το διαμέρισμα και κράτησε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του παιδιού της, ενώ νόμιζε ότι ζει. Και όμως εξακολουθεί να καταγγέλλει, να μιλάει γι’ αυτό, να δείχνει ότι «οι δολοφόνοι του παιδιού της είναι αυτοί που έκαναν τις υποκλοπές και όσοι ήταν συνεργάτες του στην εταιρεία». Εχει το κουράγιο να πει κρίσιμες λεπτομέρειες: «Χτύπησα την πόρτα, αλλά δεν πήρα απάντηση. Χρησιμοποίησα το δικό μου κλειδί και η πόρτα άνοιξε, κάτι που δεν περίμενα γιατί συνήθως το κλειδί του ήταν πίσω από την πόρτα…». Περιστοιχισμένη από φωτογραφίες του χαμένου Κώστα φωνάζει ακόμα και σήμερα ότι ξέρει πως ο γιος της πέθανε «γιατί ήταν καθαρός άνθρωπος και δεν δέχτηκε να είναι μέρος μιας βρώμικης ιστορίας». Εκφράζει μάλιστα την ευχή: «Θέλω να τιμωρηθούν όσοι είναι ένοχοι για αυτό που του συνέβη και όσοι ξέρουν και δεν μιλούν…».
Δέκα χρόνια μετά εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι δολοφόνησαν τον γιο σας;
«Σήμερα το πιστεύω περισσότερο από τότε που τον βρήκα νεκρό μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Ποτέ δεν πίστεψα, και τότε πριν από τις αποκαλύψεις, ότι το παιδί μου αυτοκτόνησε. Εγώ τον ήξερα καλύτερα από τον καθένα. Αυτοκτονεί κάποιος που το προηγούμενο βράδυ φέρνει στη μάνα του γλυκά, γιατί είχα πυρετό; Αυτοκτονεί κάποιος που αγοράζει σερβίτσια για το νέο του σπίτι, που θα παντρευόταν τους επόμενους μήνες; Ο γιος μου δολοφονήθηκε· αυτό λέει το ένστικτό μου και αυτό δείχνει ότι μέχρι σήμερα η υπόθεση αυτή ήταν τόσο σκοτεινή που κανείς δεν μπόρεσε να μας απαντήσει τι έγινε, πώς τελικά πέθανε ο Κώστας. Αυτή ήταν πάντα η δική μου αγωνία».
Δεν έχετε μιλήσει ποτέ για εκείνο το πρωινό, ποια ήταν η τελευταία φορά που επικοινωνήσατε με τον Κώστα και τι συζητήσατε;
«Μιλώ συνέχεια για αυτό με τον πατέρα του και τον αδελφό του. Ο πόνος τού να χάσεις το παιδί σου είναι ο πιο σκληρός και βαρύς που υπάρχει, δεν μοιράζεται. Απέκτησα εγγόνια, αλλά τίποτα δεν τον κάνει ελαφρύτερο. Το σπίτι μου είναι με γεμάτο φωτογραφίες του, έτσι επικοινωνώ ακόμη μαζί του. Το τελευταίο βράδυ είχα πυρετό και με επισκέφθηκε αργά μετά τη δουλειά του. Ανησυχούσε για την υγεία μου όταν με έβλεπε άρρωστη. Το πρωί τον περίμενα όπως συνήθως να μπει στο σπίτι μας πριν φύγει για τη δουλειά του. Εκείνο το πρωί δεν το έκανε. Λίγο πριν από τις 08.00 χτύπησα την πόρτα του, αλλά δεν πήρα απάντηση. Χρησιμοποίησα το δικό μου κλειδί και η πόρτα άνοιξε, κάτι που δεν περίμενα γιατί συνήθως το κλειδί του ήταν πίσω από την πόρτα. Τον αντίκρισα μπροστά μου να κρέμεται έξω από την πόρτα του μπάνιου. Μέχρι εκεί θυμάμαι ακριβώς τι γινόταν. Τις επόμενες ημέρες δεν θυμάμαι πώς τις πέρασα, από τότε ζω όπως κάθε γονιός που είχε την ατυχία να θάψει το παιδί του».
Είχατε καταλάβει αν τον απασχολεί κάποιο πρόβλημα ώστε να μπορούσε να τον οδηγήσει σε αυτοκτονία;
«Ηξερα ότι πιεζόταν πάρα πολύ στη δουλειά του τον τελευταίο καιρό. Δεν μου είχε πει κάτι συγκεκριμένο ούτε υποπτεύτηκα κάτι που να με ανησυχήσει. Η ζωή του ήταν στην καλύτερη στιγμή της, ετοίμαζε τον γάμο του, έκανε σχέδια για αλλαγή δουλειάς, είχε επαγγελματικά προσόντα, φαινόταν χαρούμενος στη σχέση του. Η καθημερινότητά του ήταν η ίδια· δουλειά όλη την εβδομάδα, διασκέδαση τα Σαββατοκύριακα ή εκδρομές με την κοπέλα του».
Τι θα ζητούσατε τώρα, δέκα χρόνια μετά; Ελπίζετε ότι μπορεί να βρεθεί η αλήθεια;
«Τίποτε άλλο, παρά την αλήθεια. Θέλω να ξέρω τι συνέβη στο παιδί μου και κανείς που το ερεύνησε μέχρι τώρα, δέκα χρόνια μετά δεν μου έδωσε την παραμικρή απάντηση. Οσο ζω θα ζω με αυτό το βάσανο. Θέλω να τιμωρηθούν όσοι είναι ένοχοι για αυτό που του συνέβη, αλλά και όσοι ξέρουν και δεν μιλούν. Μακάρι κανείς γονιός να μη βρεθεί στη θέση μου. Ούτε γιατί έχασε το παιδί του, αλλά ούτε γιατί κανείς δεν έχει ευθύνη μέχρι σήμερα. Εγώ και ο πατέρας του βασανιζόμαστε ακόμη με τη διαρκή υπενθύμιση της υπόθεσης από τις έρευνες που γίνονται χρόνια τώρα χωρίς αποτέλεσμα. Θέλουμε μόνο να τον θυμόμαστε όπως τον ζήσαμε. Ακούσαμε πολλές μεγάλες κουβέντες από πολιτικούς και δικαστές που θα έριχναν φως στην υπόθεση· τέτοιο φως μέχρι σήμερα δεν είδαμε».
Ποιοι κατά τη γνώμη σας ήθελαν το παιδί σας νεκρό; Ποιοι είναι οι ένοχοι;
«Αυτοί που έκαναν τις υποκλοπές, αλλά και όσοι ήταν συνεργάτες τους στην εταιρεία. Επίσης ένοχοι είναι όλοι αυτοί που ξέρουν και από φόβο δεν μιλούν, αφού μπορούν και ζουν έτσι, τέτοια ζωή τους αξίζει, σκιασμένη από τον θάνατο του παιδιού μου».
Τι χαρακτήρας ήταν; Πώς είναι η ζωή σας σήμερα, ποιοι ενδιαφέρθηκαν για την υπόθεση;
«Ο Κώστας ήταν ο γιος που θα ήθελε να έχει κάθε μάνα, πρόθυμος, γενναιόδωρος, μελετηρός όταν ήταν μικρός, χαρούμενος, προστατευτικός. Δεν με κούρασε ποτέ σε τίποτε. Αγαπούσε την οικογένειά του και ήθελε να κάνει δική του οικογένεια. Η ζωή μου από τότε κόπηκε στη μέση. Η ζωή δεν είναι τα χρόνια που ζεις, είναι τι σου φέρνει, αλλά και τι σου παίρνει ο χρόνος. Για την υπόθεση του Κώστα ενδιαφέρθηκαν πρώτα από όλα η οικογένειά μας· όλοι πόνεσαν για τον θάνατο του γιατί ήταν αγαπητός σε όλους. Ξέρω ότι ασχολήθηκαν και τίμησαν το παιδί μου πολλοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι, τους ευχαριστώ πολύ όλους γιατί τουλάχιστον βοήθησαν να μείνει ζωντανή η μνήμη του παιδιού μου με τρόπο που με κάνει περήφανη, έστω, επειδή ξέρω ότι πέθανε γιατί ήταν καθαρός άνθρωπος και δεν δέχτηκε να είναι μέρος μιας βρώμικης κατάστασης».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
