Ντόγκβιλ

Οι λυσσαλέες αντιδράσεις –όσο και οι παρεπόμενες μεταστροφές –απέναντι στη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μου θύμισαν μία από τις Ιστορίες του κ. Κόινερ του Μπρεχτ. Ο οικοδεσπότης του κ. Κ. είχε έναν σκύλο που παρουσιάστηκε μια μέρα με σκυμμένο το κεφάλι σαν ένοχος: «Κάτι έχει κάνει, πρέπει αμέσως να του μιλήσετε με αυστηρότητα και πικρία» είπε ο κ. Κ. «Ναι, μα δεν ξέρω τι έχει κάνει» δικαιολογήθηκε ο οικοδεσπότης. «Αυτό δεν μπορεί να το ξέρει ο σκύλος» επέμενε ο κ. Κ. «Πρέπει να εκφράσετε αμέσως τη δυσαρέσκειά σας, αλλιώς θα πληγωθεί το αίσθημα δικαιοσύνης του».

Ε, λοιπόν, ο Τσίπρας, παρά τα χαμόγελα, εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του στους κατοίκους της Ντόγκβιλ που τον κατασυκοφάντησαν. Αλλά το αίσθημα δικαιοσύνης τους, απ’ ό,τι βλέπω, δεν πληγώθηκε, παρότι ξέρουν τι έχουν κάνει…

Ο πληβείος, καθ’ ομολογίαν του, που ανέλαβε το υπουργείο Υγείας, ο τυφλός Π. Κουρουμπλής, όταν ανακοίνωσε πως δεν βλέπει αλλά ακούει, το αίσθημα δικαιοσύνης είχε κατά νου και όχι τα νομικά τερτίπια του Βορίδη. Και ο Τσίπρας, με τις συνεχείς αναφορές στη Δικαιοσύνη, το μοτίβο της ιστορίας ως πάλης των τάξεων περιέγραφε. Διότι, να το καταλάβουμε, οι μαρξιστές που κυβερνούν τη χώρα τα κελεύσματα του Μαρξ πραγματοποιούν προχωρώντας πέρα από τις μαρξιστικές κατηγορίες (πάλη των τάξεων) στις κατηγορίες μιας επερχόμενης δημοκρατίας αδικημένων. Θα το επιθυμούσε ο Μαρξ; Το ερώτημα απευθύνεται στην Ιστορία και σε όσους επινοούν καινούργιες έννοιες για να τη συλλογιστούν. Το ερώτημα όμως απευθύνεται και στους μεμψίμοιρους αναλυτές μιας κοινωνίας που τη θέλουν να είναι μια Ντόγκβιλ. Οπότε, αν η ριζοσπαστική Αριστερά του Τσίπρα ή του Δραγασάκη συναντιέται, λόγω Βαρουφάκη, με την κοινωνία του θεάματος, δεν πειράζει. Ελεγε ο Αλτουσέρ: «Ναι, μας ενώνει πρώτα αυτός ο θεσμός που είναι το θέαμα αλλά μας ενώνουν βαθύτερα οι ίδιοι μύθοι, τα ίδια θέματα που μας κυβερνούν χωρίς να το ομολογούμε, η ίδια ιδεολογία που ζούμε αυθόρμητα. Ναι, μολονότι είναι κατ’ εξοχήν αυτό των φτωχών, όπως στο El Nost Milan, τρώμε το ίδιο ψωμί, εκδηλώνουμε τους ίδιους θυμούς, τις ίδιες εξεγέρσεις (…), αν όχι την ίδια απελπισία απέναντι σε έναν χρόνο τον οποίο καμιά Ιστορία δεν κινεί. (…) Διαθέτουμε την ίδια αυγή και την ίδια νύχτα, ψαύουμε τις ίδιες αβύσσους: το έλλειμμα συνείδησης. Μοιραζόμαστε την ίδια ιστορία –και είναι από εδώ που αρχίζουν όλα». (Το απόσπασμα αυτό από το κείμενο του 1962 «Ο Μπερτολούτσι και ο Μπρεχτ» έφερε στη γλώσσα μας ο σημερινός υπουργός Παιδείας.)