«Κι όχι αυταπάτες προπαντός. (…) Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς», όπως ειδοποιούν αυτοί οι στίχοι του Αναγνωστάκη που, σου υπενθυμίζω, Αριστείδη, είχες επιλέξει ως μότο στο βιβλίο σου «Αντικείμενα και όψεις εαυτού» από τις εκδόσεις Εστία. Κι όχι πως επειδή είσαι (στην) εξουσία θα σε ελέγξω εγώ (ως τέταρτη εξουσία;) για το τι (θα) κάνεις, όχι. Γιατί ξέρω πως δεν μπορεί παρά να το κάνεις πραγματοποιώντας το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά κυρίως το δικό σου πρόγραμμα ζωής, το (πρό)γραμμά σου θέλω να πω που τήρησες κατά γράμμα ακόμα κι όταν οι σύντροφοί σου σε έψεξαν για την αγάπη σου (δεν βρίσκω κάτι καλύτερο να πω) στον Ζακ Ντεριντά. Τώρα, λοιπόν, υπουργέ, που συνέβη ό,τι ανέμενες από το 2000, όταν συμμετείχες στον εκλογικό αγώνα του Συνασπισμού, τώρα που η Αριστερά εκτός από μόνη κριτική πολιτική ηττημένη δύναμη είναι εξουσία, είμαι βέβαιος πως θα αποκαταστήσεις πρωτίστως την τιμή του δημόσιου Πανεπιστημίου αναθεωρώντας εν συνόλω τον σημερινό νόμο-πλαίσιο. Ξέρεις καλύτερα από μένα γιατί πρέπει να καταργηθούν τα Συμβούλια, τα όργανα διοίκησης να ξαναγίνουν ο Πρύτανης, η Σύγκλητος και το Πρυτανικό Συμβούλιο, οι φοιτητές να συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων, να ακυρωθούν οι ρυθμίσεις που εξισώνουν τα ιδιωτικά κολέγια με τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ και επιτέλους το Τμήμα να ξαναγίνει η βασική ακαδημαϊκή και διοικητική μονάδα.
Ξέρεις καλύτερα από μένα γιατί.
Κι όχι επειδή θα μπορούσε να υπάρξει στην πραγματικότητα ένα Πανεπιστήμιο «άνευ όρων» και ούτε γιατί «το Πανεπιστήμιο θα όφειλε επίσης να είναι ο τόπος εντός του οποίου τίποτα δεν είναι υπεράνω της ερωτηματοθεσίας, ούτε καν το σημερινό και καθορισμένο σχήμα της Δημοκρατίας», όπως υποστήριζε ο κοινός μας δάσκαλος. Αλλά διότι η μόνη ακαταμάχητη ισχύς του προέρχεται από την ευθραυστότητά του ενώπιον όλων των εξουσιών που το διέπουν, μη εξαιρουμένης, φοβούμαι, και της δικής σου…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
