Το επταήμερο του Διόδωρου

Πεύκο στον περίβολο του Αρχαιολογικού Μουσείου, πίσω από τη στάση των τρόλεϊ για Κυψέλη

Ωραίες γιορτές θα κάνουμε, μέσα στην καλή χαρά. Και τόνους μελομακάρονα να καταναλώσουμε, δύσκολο να γλυκαθούν το σώμα και η ψυχή, ημερολόγιό μου. Πέρυσι, μπορεί όμως και πρόπερσι, είχε δηλώσει ο Αλέξης Τσίπρας ότι «ο χειμώνας που έρχεται θα είναι χειρότερος από του 1941», τότε που είχαν υπάρξει δεκάδες χιλιάδες νεκροί από πείνα στην Αθήνα. Ανοησία, από αυτές που λέει συνήθως. Αλλά ο χειμώνας τούτος θα είναι σίγουρα χειρότερος από τον περσινό και τον προπέρσινο.

Οχι υλικά: δεν θα πεθάνει ούτε ένας παραπάνω από πείνα στην Αθήνα αυτές τις ημέρες από όσους πέθαιναν πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια. Και ούτε έχουμε «ανθρωπιστική κρίση» όπως υποστηρίζουν ο Αλέξης Τσίπρας και οι περί αυτόν. Δεν κινδυνεύουν ζωές ούτε έχουμε ανοίξει στρατόπεδα περίθαλψης –οι μετανάστες έχουν τέτοια προβλήματα, όχι οι ψηφοφόροι.

Πέντε χρόνια τώρα έχουμε ανεργία, μειώσεις μισθών και συντάξεων, καταστροφή περιουσιών, εκμηδενισμό των μετοχών, συσσώρευση προσωπικών χρεών, εξοντωτική φορολόγηση, προβλήματα στα νοσοκομεία ή στα σχολεία. Φακελάκια όμως εξακολουθούν να καταβάλλονται, καταλήψεις να γίνονται, οι προνομιούχοι του δημόσιου τομέα αμείβονται καλύτερα από όλους, το έξυπνο χρήμα έχει φύγει προ πολλού και είναι στο εξωτερικό –περιμένει τη δραχμή των κ.κ. Λαπαβίτσα και Αλαβάνου για να γυρίσει και να αγοράσει υποτιμημένες περιουσίες.

Προστέθηκε τις τελευταίες ημέρες με την επιτάχυνση της πορείας προς την προεδρική εκλογή η πλήρης αβεβαιότητα για το μέλλον –η ελπίδα πως τα χειρότερα είναι πίσω μας, που είχαμε πριν από λίγους μήνες, έσβησε. Την αντικατέστησε ο φόβος πως ίσως χειρότερα είναι μπροστά μας. Πύκνωσε η καταχνιά γύρω μας, ψηλαφητά προχωράμε.

Ολη η ανθρωπότητα θα γιορτάζει την καινούργια χρονιά και τα Χριστούγεννα, εμείς θα μετράμε βουλευτικές ψήφους, πώς μοιράζονται ανάμεσα στα δύο κρίσιμα όρια, το 120 και το 180. Χριστούγεννα με ξερά κουκιά, το παραδοσιακό γεύμα των φτωχών χωρικών, θα έχουμε ό,τι και αν υπάρχει στο τραπέζι.

Αρματολίκι της Αθήνας

Πέντε ολόκληρα χρόνια κρίσης και ο πόλεμος για το αρματολίκι της Αθήνας θα συνεχίζεται αδυσώπητος χρονιάρες ημέρες –στις 24 αρχίζει και το Δωδεκαήμερο, θα είναι και οι καλικάντζαροι παρόντες, ανησυχώ πως θα συστρατευθούν με την καταχνιά στην τελευταία ψηφοφορία· είναι γνωστή η κακότητά τους απέναντι στους ανθρώπους.

Σαν τους ανελέητους πολέμους που γίνονταν στη διάρκεια της επανάστασης ανάμεσα στους οπλαρχηγούς της Ρούμελης για τα αρματολίκια των Αγράφων, του Ξηρόμερου, του Βάλτου –τέτοια είναι η γενικευμένη σύρραξη για την εξουσία τούτα τα χρόνια της κρίσης. Πότε με τη μεριά της επανάστασης ο κάθε καπετάνιος, όπως ο Καραϊσκάκης ή ο Ανδρούτσος, πότε με τη μεριά της αυτοκρατορίας, ανάλογα με τι συνέφερε, με τελικό στόχο τον ίδιο πάντα: το αρματολίκι και τις προσόδους του.

Ο πόλεμος για το Αρματολίκι της Αθήνας έχει φθάσει στην τελική φάση του: θα το πάρουν οι σημερινοί κλέφτες και θα γίνουν αρματολοί και θα ξεπέσουν οι σημερινοί αρματολοί σε κλέφτες ή θα μείνουν τα πράγματα ως έχουν; Κρίσιμο θέμα, αφορά μερικές χιλιάδες άτομα, αυτά που έχουν αναλώσει όλη τη ζωή τους σε κομματικά γραφεία με την ελπίδα να γίνουν κάποια ημέρα φοροεισπράκτορες και ντερβεναγάδες.

-Δεν μας έφθαναν οι θεσμικές συγκρούσεις των κλεφταρματολών, έχουμε και τους τρομοκράτες: γάζωσαν με Καλάσνικοφ την πρεσβεία του Ισραήλ. Κάποια τράπεζα έκαψαν τις προάλλες, στις 6 Δεκεμβρίου οι συγκρουσιακές κινητοποιήσεις για το μνημόσυνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου κλιμακώθηκαν, κυριολεκτικά: ανέβηκαν στις ταράτσες κτιρίων γύρω από την πλατεία Εξαρχείων και πετούσαν από εκεί μολότοφ και μάρμαρα στους αστυνομικούς –μάρμαρα που τα είχαν σπάσει από τις εισόδους και τις σκάλες των πολυκατοικιών.

Με πιάνει η ψυχή μου όταν περνάω νύχτα από την πλατεία Εξαρχείων –χειρότερα και από καταχνιά εδώ, έρεβος: ρημαγμένα κτίρια, ρημαγμένοι τοίχοι, σπασμένες λάμπες φωτισμού, θλιβερές αφίσες, συνθήματα μίσους, θωρακισμένα μαγαζιά –που δεν γλίτωσαν όμως το πλιάτσικο στις 6 Δεκεμβρίου. Σκέφτομαι πως όσοι υπερασπίζονταν τόσα χρόνια τώρα την «εξαρχειώτικη ιδιαιτερότητα» ετοιμάζονται να πάρουν το αρματολίκι· μου φαίνεται πως η Πλατεία είναι προείκασμα της Αθήνας.

Οι ραγιάδες έχουν απαυδήσει να αγωνιούν για την έκβαση της σύγκρουσης –εγώ τουλάχιστον. Αφού περίμενα τόσον καιρό για τα καλύτερα που δεν ήρθαν, είμαι έτοιμος για τα χειρότερα. Με ανατολίτικο, μοιρολατρικό τρόπο, αδιαφορώντας. Que sera, sera, στη δυτική γαλλική διάλεκτο.

Η καλύτερη εκδοχή, φυσικά, είναι να εκλεγεί Πρόεδρος –θα είμαστε πάντα μέσα στην καταχνιά αλλά σε περιβάλλον που το ξέρουμε κάπως, το έχουμε ψηλαφίσει, υπάρχει θολή έστω εικόνα του κόσμου.

Αν δεν εκλεγεί Πρόεδρος η καταχνιά θα πυκνώσει. Θα γίνει σαν εκείνες τις τρομερές πηχτές ομίχλες της Βενετίας που προχωράς μέσα τους και ανοίγεται λαγούμι στο σχήμα του σώματός σου.

Σαν τυφλοπόντικες θα είμαστε –και ακόμα περισσότερο αυτοί που θα κυβερνούν, αν είναι οι Συριζαίοι. Γιατί ξέρουν λιγότερα για τον κόσμο και από τον μέσο δημοσιογράφο ή τον φοιτητή που πήγε με Ερασμο στην Ευρώπη. Αυτό που υπάρχει μέσα τους βαθιά είναι ο μαρξισμός-λενινισμός που παπαγάλισαν όταν ήσαν νεολαίοι στην ΚΝΕ στις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Η ομίχλη στα μυαλά τους είναι πιο πηχτή και από αυτή της Βενετίας.

-Μέσα σε όλα αυτά ήρθε και η δολοφονία του Μένη Κουμανταρέα, εξαιρετικού ναυτικού του Αρχιπελάγους της Κυψέλης, τον βλέπαμε όλοι οι νησιώτες να είναι αρόδο τα βράδια στης Μαίρης, στη γωνία που κάνουν Ιθάκης και Υδρας πάνω στην πλατεία Αγίου Γεωργίου, να κουτσοπίνει και να κουτσοσυζητά. Αδικία μεγάλη για αυτόν τον τιμημένο συγγραφέα και ευγενικό άνθρωπο να έχει αντιμετωπίσει τον καρκίνο και να το βρει από κακούργους ανθρώπους.

Κακούργοι καιροί, ημερολόγιό μου. Σκοτεινοί, σαν τις ψυχές των δολοφόνων του Μένη Κουμανταρέα. Ας φωτίσουμε έλατα και καραβάκια, ας στολίσουμε σπίτια και βιτρίνες, ας φτιάξουμε βουνά από μελομακάρονα, κουραμπιέδες και δίπλες, ας τραγουδήσουμε χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ας μιλήσουμε με αγαπημένα πρόσωπα.

Ας ξορκίσουμε το κακό. Καμιά φορά, τα ξόρκια πιάνουν.