Το χαρήκαμε το κέντρο της Αθήνας, κάναμε τις δουλειές μας άνετα, κυκλοφορήσαμε σαν άνθρωποι. Ηρθε ο Οκτώβριος και μαζί του η μόνιμη αναταραχή: δρόμοι που κλείνουν απροειδοποίητα, μποτιλιαρίσματα την ώρα αιχμής, ενίοτε σπασίματα βιτρινών. Το φθινόπωρο έφερε μαζί του τις αθηναϊκές πορείες. Βεβαίως δεν τολμά να ανοίξει κανείς το στόμα του και να διαμαρτυρηθεί. Αμέσως θα χαρακτηριστεί αντιδραστικός και τσιράκι της Μέρκελ. Υπάρχει όμως και μια πραγματικότητα, σε αριθμούς.
Το πρωινό της 2ας Οκτωβρίου οι κάτοικοι και εργαζόμενοι του κέντρου έζησαν ξανά τον αποκλεισμό. Τρεις πορείες σε λίγες ώρες. Οι συνταξιούχοι, περίπου 2.000 άτομα, περπάτησαν από την πλατεία Κλαυθμώνος ως το Μέγαρο Μαξίμου. Λίγο αργότερα, από το ίδιο σημείο, μαθητές από τα μουσικά σχολεία ξεκίνησαν για τη Βουλή. Κατόπιν εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία έκαναν πορεία από το υπουργείο Υγείας ως τη Βουλή. Οι κάτοικοι του κέντρου βασανίστηκαν χωρίς να ενοχληθούν τρία πρόσωπα: ο Σαμαράς, ο Λοβέρδος και ο Βορίδης. Εκείνοι πιθανόν να μην έμαθαν ποτέ ότι βγήκε κόσμος στους δρόμους.
Εντελώς ενδεικτικά να πούμε ότι στη διάρκεια ενός έτους έγιναν 5.654 διαδηλώσεις. Μήπως έγιναν χωρίς λόγο; Όχι, η διάθεση διαμαρτυρίας είναι απολύτως δικαιολογημένη. Απλώς δεν προκύπτει αποτέλεσμα. Το είχε πει και ο Γιώργος Καμίνης αλλά έπεσαν όλοι οι προοδευτικοί πάνω του να τον φάνε. Ο δήμαρχος είχε θέσει πολύ απλά το ζήτημα, λέγοντας ότι οι ολιγάριθμες ομάδες διαδηλωτών δημιουργούν πρόβλημα στους κατοίκους και την επιχειρηματικότητα. Οι απαντήσεις ήταν αυτόματες: δεν συμπονά τους κατατρεγμένους, δεν έχει αγωνιστικά γονίδια, είναι νεοταξίτης και άλλα τέτοια. Λες και οι άνθρωποι του κέντρου δεν γνωρίζουν από μειώσεις μισθών, αύξηση φορολογίας, κακό σύστημα υγείας και εκπαίδευσης.
Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που πλήττονται από τις πορείες; Είναι εργαζόμενοι που περιμένουν πάνω από μια ώρα στη στάση του λεωφορείου και πηγαίνουν καθυστερημένοι για δουλειά. Είναι γονείς που τρέχουν να προλάβουν το παιδί τους από το σχολείο. Είναι μαγαζάτορες που από την αναδουλειά απολύουν υπαλλήλους. Είναι δηλαδή πολίτες πιθανώς της ίδιας κατηγορίας με εκείνους που διαμαρτύρονται, πιθανώς με τα ίδια προβλήματα, ίσως με τις ίδιες πολιτικές απόψεις. Είναι πολίτες που αντί να συμπάσχουν με τους διαδηλωτές, τους σιχτιρίζουν: αντιμετωπίζουν την ίδια στενότητα και επιπλέον το πρόβλημα της ελεύθερης κυκλοφορίας.
Η μόνη εναλλακτική πρόταση που έχε ακουστεί για τις πορείες είναι του αρχηγού μικρής φιλελεύθερης παράταξης. Οι διαδηλωτές να στέκονται ένας ένας στη άκρη του δρόμου, κρατώντας πανό με τα αιτήματά τους. Αστεία πρόταση; Είναι πάντως μια αντιπρόταση στις αντικοινωνικές πορείες που βασανίζουν τους πάντες εκτός από υπουργούς και βουλευτές.
