Αν ήταν να βάλουμε στον έναν δίσκο της ζυγαριάς την καριέρα του Ιταλού στην καταγωγή αλλά πολιτογραφημένου Βέλγου τραγουδιστή Ρόκο Γκρανάτα και στον άλλο δίσκο τον βίο του μέχρι τη στιγμή που έγινε διάσημος, θα δούμε ότι το βάρος θα πέσει στον δεύτερο. Καλός τραγουδιστής μεν αλλά τελικά της μιας σούπερ επιτυχίας, του τραγουδιού «Marina» που αποτελεί και τον τίτλο αυτής της συμπαθητικής βιογραφικής ταινίας που μας δίνει μια ιδέα για το πώς ο Γκρανάτα έφτασε στο σημείο που έφτασε. Γιατί όπως φαίνεται από την ταινία του βέλγου σκηνοθέτη Στινξ Κόνιξ, η ζωή του Γκρανάτα μέχρι τη στιγμή που η «Marina» τον απογείωσε είχε τεράστιο ενδιαφέρον, γεμάτη εμπόδια, άγχος, κλάμα· τα συστατικά δηλαδή που μπορούν να φτιάξουν ένα ευπρόσωπο δράμα, κάτι που η ταινία είναι.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο πατέρας του (Λουίτζι Λο Κάσιο) αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στο Βέλγιο για να ζήσει τη γυναίκα και τα δύο παιδιά του. Πρακτικός άνθρωπος, οραματιζόταν την επιστροφή στην πατρίδα και το άνοιγμα μιας δικής του επιχείρησης. Τελικά το μόνο που κατάφερε ήταν να φέρει τους υπόλοιπους δικούς του στην παραγκούπολη της ξενιτιάς όπου διέμενε. Ο Ρόκο, ο μεγάλος γιος του με τον οποίο ποτέ δεν είχε αρμονική σχέση, σύντομα έδειξε τις αληθινές επιθυμίες του. Δεν τον ενδιέφερε να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του και να γίνει ένας ανθρακωρύχος στο μεροδούλι-μεροφάι αλλά να ασχοληθεί με τη μουσική. Εδωσε μάχη για να αποκτήσει ένα ακριβό ακορντεόν –ένα όργανο που θα συνδεόταν για πάντα μαζί του μετά την τόσο χαρακτηριστική εισαγωγή της «Marina». Ηθελε να γίνει κάποιος σε μια εχθρική χώρα, όπου τον αντιμετώπιζαν σαν ξένο, σαν παρείσακτο, αποκαλώντας τον Τσιγγάνο. Ηθελε να ζήσει τον έρωτα και θα έπρεπε να αντιμετωπίσει κατάματα τον παντοπώλη πατέρα της κοπέλας με την οποία φλέρταρε και να καταπιεί την ξεφτίλα της «τρομοκρατίας» ότι αν συνεχίσει να συμπεριφέρεται «ανάρμοστα» θα μπορούσε από τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθεί μαζί με όλη η οικογένειά του πίσω στην Ιταλία.
Με την καταγραφή όλων αυτών των καταστάσεων, η «Marina» επιδιώκει (και σωστά) να ξεφύγει από την τραγουδιστική καριέρα του Γκρανάτα (που όπως είπα δεν έχει ιδιαίτερους χυμούς) και να μιλήσει ευρύτερα για την πίστη που πρέπει να έχει κανείς στον εαυτό του προκειμένου να πετύχει. Ο χρόνος όμως φαίνεται να ξεφεύγει αρκετά από τον Κόνιξ και οι δύο γεμάτες ώρες δείχνουν πολλές για το θέμα. Στα μείον της ταινίας επίσης δεν μπορώ να μη συμπεριλάβω την έλλειψη χημείας ανάμεσα στον νεαρό Γκρανάτα και στη βελγίδα κοπέλα του που υποδύονται άγευστα ο Ματέο Σιμόνι και η Εβελιν Μπόσμανς. Αντιθέτως, ο Κριστιάν Καμπάνια που υποδύεται τον Γκρανάτα παιδάκι δείχνει πολύ πιο δραστήριος και σε κρατά πάνω του.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
