Τον τελευταίο καιρό η αρθρογραφία που φιλοξενείται στο εβδομαδιαίο φύλλο της εφημερίδας σας (την Κυριακή 23.3.2014 υπό τον τίτλο «Ο άγνωστος πόλεμος των ισχυρών» και την Κυριακή 23.2.2014 ρεπορτάζ του κ. Ηλία Νικολαΐδη υπό τον τίτλο «Το αδιέξοδο του ελληνικού 1%» στο ένθετο περιοδικό «ΒΗmagazino»), παρά το φαινομενικά διαφοροποιημένο περιεχόμενό της κάθε φορά, κινείται ουσιαστικά προς μια κατεύθυνση: να πείσει το αναγνωστικό κοινό ότι η παλαιά επιχειρηματική τάξη, η οποία μάλιστα στην πλειονότητά της συνδέεται κατά τους αρθρογράφους με σκάνδαλα, διαπλοκή και δικαστικές περιπέτειες, βαδίζει στον οικονομικό και ηθικό αφανισμό και ότι στη θέση της έρχεται «νέο», «υγιές», «ελληνικό» χρήμα που διεισδύει στις εγχώριες παραγωγικές δομές λειτουργώντας εξυγιαντικά και ανανεωτικά.
Προκειμένου να υποστηρίξουν τη θέση αυτή οι συντάκτες σας είτε επιστρατεύουν γενικά και ισοπεδωτικά κριτήρια είτε προσφεύγουν σε ανακριβείς και ατεκμηρίωτες διαπιστώσεις ή, τέλος, εξομοιώνουν επιχειρήσεις και πρόσωπα που έχουν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά και υπόσταση. Παράλληλα δεν εξηγούν ούτε ορίζουν τι εννοούν ως «νέο» χρήμα και αν με αυτό ευαγγελίζονται απλά νέες κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις ή νέους ευνοουμένους του (ίδιου) συστήματος. Συγκεκριμένα:
1. Στο φερόμενο ως «ρεπορτάζ» τής 23.2.2014 του «ΒΗmagazino» η οικογένειά μας, προφανώς κατατασσόμενη από τον συντάκτη του στο «παλαιό χρήμα», παρουσιάζεται μαζί με άλλους εγχώριους επιχειρηματίες και μία φωτογραφία μας από παλαιότερη τελετή τιμητικής βράβευσής μας προβάλλεται σε περίοπτη θέση δίπλα στις φωτογραφίες αυτών των επιχειρηματιών. Στο εκτενές κείμενο του σχετικού άρθρου και αφού προηγουμένως εξιστορούνται οι δικαστικές ή άλλες οικονομικές περιπέτειες των συμπρωταγωνιστών μας παρεμβάλλεται, χωρίς νοηματική συνοχή και σύνδεση προς τις λοιπές περιπτώσεις, η Χαλυβουργική. Στο πλαίσιο αυτό η εταιρεία μας φέρεται στα πρόθυρα οικονομικής κατάρρευσης και δαιμονοποιείται, εμφανιζόμενη να καταφεύγει με ευκολία στο μέτρο της διαθεσιμότητας των εργαζομένων της λόγω των «τεράστιων» ζημιών της που τάχα, σύμφωνα με την αποδιδόμενη εξήγηση του συντάκτη, προκλήθηκαν από την «καθίζηση της εγχώριας ζήτησης». Η πραγματικότητα όμως και η αιτία που έχει δημιουργήσει ασφυκτικές συνθήκες στην εταιρεία που όρισε τη βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα είναι διαφορετική και οπωσδήποτε γνωστή στον συντάκτη. Η χαλυβουργία και η επιχείρησή μας ειδικότερα πλήττεται από το εξωφρενικό ενεργειακό κόστος, που είναι υπερδιπλάσιο των ανταγωνιστών της στο εξωτερικό. Ακόμη και αν η εγχώρια ζήτηση ήταν ανθηρά, πάλι η παραγωγή θα ήταν ζημιογόνος λόγω αυτού του κόστους. Η Χαλυβουργική με τα δελτία Τύπου στις 13.2.2014 και στις 25.2.2014 έχει αναφερθεί διεξοδικά στο αντικειμενικά δυσχερές περιβάλλον για τον κλάδο και στις στρεβλώσεις που έχουν προκληθεί από το ενεργειακό κόστος. Θα ανέμενε κανείς ότι οι συντάκτες του «Βήματος» το γνώριζαν αυτό. Οχι μόνο από τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα αλλά ακόμη και από το άρθρο της εφημερίδας σας που είχε δημοσιευθεί μόλις μία εβδομάδα πριν από το επίμαχο ρεπορτάζ (σελ. 8 του οικονομικού φύλλου τής 16.2.2014, άρθρο Β. Κώτση με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η ακριβή ενέργεια της ΔΕΗ οδηγεί σε λουκέτο τις χαλυβουργίες»), που αποτυπώνει με ακρίβεια και ανάλυση τους λόγους για τους οποίους υποφέρει σήμερα αυτός ο κλάδος.
2. Εχοντας υπόψη τα παραπάνω διαπιστώνουμε με λύπη ότι τα πρόσφατα δημοσιεύματα της εφημερίδας σας αποδίδουν έντεχνα και μονομερώς τα δεινά της χαλυβουργίας στην πτώση της ζήτησης και στην «υποχώρηση των κατασκευών» έτσι ώστε να αποσιωπηθεί το πραγματικό ζήτημα: η ιλιγγιώδης τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας και όσα ανορθόδοξα συμβαίνουν στον ενεργειακό χάρτη της χώρας. Για παράδειγμα, η ανεξήγητη μη εφαρμογή του μέτρου της διακοψιμότητας, παρότι ισχύει διεθνώς, καθώς και η προκλητική εύνοια προς τους ιδιώτες παραγωγούς ρεύματος που εκδηλώθηκε μετά την υπαγωγή της χώρας στον δημοσιονομικό έλεγχο της τρόικας. Τόσο με τη δημιουργία αδικαιολόγητα μεγάλου αριθμού μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας όσο και με την ιδιαίτερα πλουσιοπάροχη και συνάμα «διακριτική» διανομή του οφέλους μέσω των μηχανισμών «ανάκτησης μεταβλητού κόστους» και «Αποδεικτικών Διαθεσιμότητας Ισχύος». Ας σημειωθεί εδώ ότι εν μέσω της γενικής ανέχειας τα ποσά που διανεμήθηκαν στις ιδιωτικές ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες το διάστημα 2011-2013 από τους προαναφερόμενους μηχανισμούς υπερέβησαν συνολικά το 1 δισ. ευρώ! Υπολαμβάνουμε ότι οι συντάκτες του «Βήματος» δεν θεωρούν αυτή την προνομιακή κρατική υποστήριξη «υγιές νέο χρήμα»…
3. Ξενίζει επίσης η επιλεκτική αναφορά των δημοσιευμάτων στη Χαλυβουργική. Η εταιρεία μας δεν προσδοκά σε διακριτική μεταχείριση από τον Τύπο ούτε άλλωστε της επιφυλάχθηκε τέτοια στο παρελθόν. Ωστόσο αυτό απέχει από το να στοχοποιείται αναιτιολόγητα. Πράγματι, για σκοπούς και μόνο εντυπώσεων παρουσιάζεται στο κοινό ότι το 2012 η Χαλυβουργική παρουσίασε τις μεγαλύτερες ζημιές, ενώ εταιρεία του ίδιου χώρου είχε συγκριτικά πολύ χειρότερα αποτελέσματα στον αντίστοιχο τομέα (σιδήρου) που άγγιξαν το ποσό των 100 εκατ. ευρώ. Παρά το γεγονός ότι τα στοιχεία αυτά ανακοινώνονται, εν τούτοις ο συντάκτης τα αγνοεί προκλητικά.
4. Τα δημοσιεύματα όμως δεν περιορίζονται στο επιχειρηματικό σκέλος της δραστηριότητάς μας. Επεκτείνονται με αντιαισθητικό και αποκρουστικό τρόπο σε σχόλια όπως ότι «κομμάτι του μύθου της επιχείρησης αποτελεί η δολοφονία του συνιδρυτή της Δημητρίου Αγγελόπουλου από τη “17 Νοέμβρη” τον Απρίλιο του 1986». Αναρωτιέται κανείς πώς και με ποια αξιολογικά κριτήρια μια ειδεχθής δολοφονία και αποτρόπαιη τρομοκρατική ενέργεια εντάσσεται στον «μύθο» μιας επιχείρησης… Εμείς πάντως δεν λησμονούμε ότι, πέρα από την ανθρώπινη πλευρά που δεν φαίνεται να κατανοεί ο συντάκτης, η δολοφονική αυτή πράξη ματαίωσε τότε την υλοποίηση στη χώρα μας μιας τεράστιας παραγωγικής επένδυσης στη Χαλυβουργική που είχε ήδη παραγγελθεί και τελικά δεν πραγματοποιήθηκε εξαιτίας αυτού του τραγικού γεγονότος.
5. Η Χαλυβουργική είναι υπερήφανη για την ιστορική επιχειρηματική διαδρομή της και για την αυτόνομη ανάπτυξή της. Η εταιρεία ουδέποτε είχε στο παρελθόν ούτε διατηρεί σήμερα «εκλεκτικές συγγένειες» με το κράτος. Αντίθετα, η αλήθεια είναι ότι η Χαλυβουργική στηριζόταν ανέκαθεν στις δικές της δυνάμεις. Δεν υπήρξε ποτέ προμηθευτής του Δημοσίου ούτε έχει λάβει κρατική επιδότηση ως σήμερα. Είναι αξιοσημείωτο ότι μόνο κατά την περίοδο 2002-2008 πραγματοποίησε επενδύσεις συνολικού ύψους 250.000.000 ευρώ. Οι μέτοχοί της, σε αντιδιαστολή με τον ανταγωνισμό, έχουν προβεί σε σημαντικότατες αυξήσεις κεφαλαίου κατά την τελευταία δεκαετία, ενώ η εταιρεία δεν έχει διανείμει μέρισμα για περισσότερο από 20 χρόνια ακολουθώντας πάντοτε πολιτική επανεπένδυσης κερδών. Μέσα στη δίνη της δυσμενέστατης οικονομικής συγκυρίας και παρά την αναπόφευκτη διακοπή της λειτουργίας του χαλυβουργείου της τον Ιούνιο του 2012 συνέχισε να καταβάλλει επί 20 μήνες την μισθοδοσία όλου του προσωπικού της στο ακέραιο. Η συγκεκριμένη χειρονομία δεν έχει προηγούμενο στα παγκόσμια επιχειρηματικά χρονικά. Αραγε, αυτή η συμπεριφορά δεν αρκεί για να υπογραμμίσει την υγιή επιχειρηματικότητα και την εργοδοτική ευθύνη;
6. Φαίνεται όμως ότι αυτός ακριβώς ο τρόπος άσκησης επιχειρηματικής δραστηριότητας εκ μέρους μας δεν ικανοποιεί τα κριτήρια των συντακτών του «Βήματος» στον διαχωρισμό που κάνουν από τη μία μεριά του «παλαιού και αμαρτωλού χρήματος» που απέρχεται και των «νέων και υγιών επιχειρηματιών» που εισέρχονται στο προσκήνιο. Ετσι επιλέγουν να αποδώσουν (και) στο πρόσωπό μας την «πτώση και το αδιέξοδο του ελληνικού 1%» που οφείλεται μεταξύ άλλων και σε «σκάνδαλα διαφθοράς», αφήνοντας να εννοηθεί ότι η επερχόμενη νέα επιχειρηματική τάξη, το «φρέσκο χρήμα», θα φέρει τον άνεμο της αλλαγής.
Θεωρούμε ότι η παραμορφωτική εικόνα που σχηματίζεται από την ανάγνωση αυτών των δημοσιευμάτων δεν οφείλεται σε ελλιπή πληροφόρηση των συντακτών τους. Η πρόσφατη εκτενής δημοσιότητα επί των αντικειμενικών προβλημάτων της χαλυβουργίας, καθώς και η διαχρονικά εμφανής δραστηριότητα της οικογένειάς μας, δεν δικαιολογούν την εσφαλμένη αξιολόγησή της. Εύλογα λοιπόν αναμένουμε τη δημοσίευση της παρούσας στο αμέσως επόμενο φύλλο της εφημερίδας σας προς αποκατάσταση της πραγματικότητας και της αλήθειας.
Με τιμή,
