Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που δίνουν έμφαση στο «έντεχνο» ελληνικό τραγούδι παίζουν ξανά και ξανά ένα από τα καινούργια τραγούδια της Δήμητρας Γαλάνη, το «Ενα κόκκινο μαντίλι». Οσο αξιόλογος στιχουργός όμως κι αν είναι ο Παρασκευάς Καρασούλος και όσο σημαντική ερμηνεύτρια κι αν είναι η Δήμητρα Γαλάνη, έρχονται κάποιες φορές που η μουσική σε κλωτσάει, σε πετάει έξω όταν της βάλεις λόγια. Διότι, πολύ απλά, η σύνθεση του συγκεκριμένου κομματιού ανήκει στον Ιάπωνα Τζουν Μιγιάκε. Τη γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε μέσα από την ταινία «Pina» του Βιμ Βέντερς και είναι τόσο χαρακτηριστική και καθηλωτική που ξαφνικά η φωνή της ελληνίδας τραγουδίστριας δεν σου προσθέτει τίποτα, αντιθέτως σου αφαιρεί. Υπάρχει διάχυτη αυτή η μανία τόσο στην ελληνική όσο και στην ξένη μουσική: τα δάνεια, οι διασκευές, τα remixes, μια ψυχαναγκαστική ανακύκλωση ακουσμάτων, ένα θυελλώδες μπλέντερ ήχων που αποδεικνύει για μία ακόμη φορά ότι η έμπνευση μας έχει εγκαταλείψει. Οσοι άκουσαν για πρώτη φορά τη μουσική του Μιγιάκε με αφορμή το κομμάτι που τραγουδά η Γαλάνη σίγουρα θα εντυπωσιαστούν από τον ήχο. Οσοι όμως τη γνώριζαν και από πριν ίσως και να απογοητευθούν από τον ελληνικό στίχο. Ακόμη και στις ημέρες μας, που όλα μοιάζει να έχουν ξαναειπωθεί, μουσικές όπως αυτή του Μιγιάκε λειτουργούν ως ηχητικά τοτέμ. Ετσι απλά. Χωρίς λόγια.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
