Εχουν σημασία οι προθέσεις του Σαμαρά και η συγκρατημένη αισιοδοξία του Στουρνάρα; Πιστεύει κανείς στα ωραία λόγια του Τσίπρα («Τι νόημα έχει να ασχολούμαστε με την πολιτική αν δεν μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας»);
Το χρέος σήμερα ανέρχεται σε 321 δισ. ευρώ και οι τόκοι για το 2014 δεν θα είναι κάτω από 6,5 δισεκατομμύρια. Εχουν λοιπόν νόημα οι αλήθειες και τα ψέματα των πολιτικών; Διαθέτουν, όπως εκείνος ο Ινδιάνος που αποκαλούσε το παιδί του «μαύρο βουβάλι» στο γνωστό παράδειγμα του Ρούντολφ Κάρναπ, το λεγόμενο κριτήριο του νοήματος;
«Το νόημα μιας απόφανσης», γράφει ο μεγάλος μαθηματικός, «συνίσταται στο γεγονός ότι εκφράζει μια (νοητή, αλλά όχι κατ’ ανάγκη και υφιστάμενη) κατάσταση πραγμάτων». Οπότε, όταν ένας Ινδιάνος αποκαλεί το παιδί του «μαύρο βουβάλι», κάνει ό,τι και ένας πολιτικός: δεν λέει αλήθεια ή ψέματα, απλώς διαθέτει μια «συνοδευτική παράσταση» για την ελληνική πραγματικότητα (ή για τα ζώα) που προκαλεί σεβασμό και φόβο. Προφανώς εκφράζει μια ανύπαρκτη κατάσταση διότι η Ελλάδα δεν πάει καλά και το παιδί δεν είναι βουβάλι. Κι όμως, η κατάσταση των λόγων, τόσο του Ινδιάνου όσο και του πολιτικού, έχει ένα νόημα: την αυτοϊκανοποίηση! Επιπλέον, αμφότεροι, δεν θέτουν θέμα αν οι αποφάνσεις τους είναι εσφαλμένες ή ορθές. Λένε για παράδειγμα: «Είμαι ένα love story» (Πέτρος Τατσόπουλος) ή «Είμαι ένα greek story» (Σωτήρης Χατζάκης). Και νομίζουν οι α-νόητοι πως έχουν νόημα για όλους η πολιτική τους και ο εαυτός τους. Και για να μιλήσω (προς στιγμήν) τη γλώσσα του λογικού θετικισμού, εφόσον οι συνοδευτικές παραστάσεις τους (love και greek) δεν είναι τμήμα της Ιστορίας και δεν αποτελούν περιεχόμενο καμίας αληθούς απόφανσης εκ μέρους τους, δεν τους ενδιαφέρει ασφαλώς η αλήθεια αλλά η παράσταση (νίκης τους). Σήμερα στην Ελλάδα πάσχει το νόημα και όχι η αλήθεια. Ο,τι παριστάνεται και νικά είναι μια ανοησία ως μοναδικό στοιχείο του νοήματος των συνωμοσιών κατά της νοημοσύνης μας.
Η καθηγήτρια στο Κολούμπια Γ.- Τ. Σπίβακ μιλώντας στην Αθήνα προς τιμήν του Νίκου Πουλαντζά το 2012, για την «Αρπαγή της Ευρώπης από τον ταύρο των αγορών», θέλησε να μοιραστεί με το κοινό της την έλλειψη τόλμης να προτείνει πολιτικές λύσεις για την Ελλάδα επισημαίνοντας πως το κίνητρο της Ιστορίας (το μοναδικό κριτήριο του νοήματος) είναι το μη επαληθεύσιμο. Δηλαδή το επερχόμενο, πολιτικά εκβιασμένο συμβάν που θα πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα αποτρέποντας την Ευρώπη να επιδίδεται σε κτηνοβασίες δεξιά και αριστερά.
Οσο για τη δική μου ιστορία στη δημοσιογραφία (του νοήματος), ας μου επιτραπεί να σημειώσω από την πινακοθήκη του «Βήματος» πως η δημοσιογραφία δεν περιμένει τις δικές μου απόψεις για να μετακινηθεί σε ό,τι ρηξικέλευθο φαντάζομαι. Στις μεταγραφές μου έχουν ήδη καταγραφεί τόσο οι ισχυρές σκέψεις άλλων, όσο και κοινοτυπίες όλων. Στις πρώτες συνήθως παραπέμπω. Για τις άλλες, δεν χρειάζεται. Είναι οι «τρέχουσες ιδέες» χωρίς τις οποίες η δημοσιογραφία δεν θα είχε ούτε κοινό, ούτε διαφήμιση.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
